Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

"Μάρτυρας του εαυτού μου"


"I held you, in peace
Everything was in place, and you
You sang to me, so quietly
You sang to me, so quietly
In the moonlight, I see you prone
In the moonlight, you turn into a blue dove
I thank you for the hope you gave me
I thank you for the hope..."
Sigur Rós - Svo Hljótt

'Ασπρα σεντόνια. Κόκκινοι λεκέδες. Όταν τα στριφογυρίζω μοιάζουν με νυφικά δεσμά. Μόνο που εγώ ποτέ δεν παντρεύτηκα. Μόνη μου ζω. Μόνη μου ζούσα. Μέχρι που σκόνταψα κουβαλώντας τις σακούλες από το σουπερμάρκετ.

Μου δένουν τα χέρια. Κι εγώ φωνάζω, δώστε μου ένα μαχαίρι.
Τι θες τώρα πάλι; Θα με τρυπήσεις ξανά; Θα στα βγάλω τα ματάκια όταν σηκωθώ. Μη γελάς καλέ εσύ.
Μου δένουν τα πόδια κι εγώ γυρίζω ανάποδα. Σηκώνω το πόδι ψηλά. Σ’αρέσει το πόδι μου; Χόρευα φοξ-τροτ κι έκανα φιγούρες.
Μην μου φέρνεις να φάω. Τι να τα φάω τα άνοστά σας τα φαγιά; Ούτε τα ζώα δεν θα τα πλησίαζαν.
(Φτου) Πάρτα πίσω.
Με σκεπάζουν κι εγώ πετώ τα σεντόνια. Ρίχνω το μαξιλάρι κάτω. Τι;; Να με βοηθήσεις θέλεις; Δώσε μου ένα ψαλίδι. Λύσε με. Όχι το μαξιλάρι. Άστο χάμω.
Οι άλλες τριγύρω κοιτάνε περίεργα. Τι κοιτάτε λέω εγώ; Δεν έχετε δει άνθρωπο πονεμένο;
Δεν έχω κανέναν να με κοιτάξει. Μέχρι τώρα τα κατάφερνα μόνη μου. Μέχρι που έπεσα και φωνάξανε οι γειτόνοι το ασθενοφόρο.
Εσύ... έλα εδώ...Μη φοβάσαι. Βοήθησέ με καλέ.
Εεε!!!
(...)
Σκοτεινιάζει. Το βράδυ, τότε που όλοι ησυχάζουν, τότε μόνο μπορούν να με ακούσουν. Όταν η βουή του κόσμου αχολογά και σβήνει στη βαθύσκια νύχτα.
Ααααχχχ!!!
..
Ωωωωωωχχχχ!!!
.
Έλα μωρό μου!!!
Μηηηηηηή! Φύγε!!!!!!
………
Χριστέ μου!
..
Ααααααααααα!!!

(ντρινννννν) (ντριννννν)

Τι θες τώρα εσύ; Τι μου κάνεις εσύ; Θα σου μπήξω το μαχαίρι.
…………..
Βράδυ-πρωί και πάλι βράδυ και πάλι πρωί. Δεν φτάνει.
Τι μου έχουνε κάνει; Τι μου έχουνε κάνει; Τι μου έχουνε κάνει;
Παιδεύομαι, με παιδεύουν, τους παιδεύω (...)
Μέρες τώρα...
Τώρα θέλω να κοιμηθώ...

*Την έβδομη μέρα στο νοσοκομείο, η γιαγιά-με-την-άνοια, αυτή που κανείς δεν γνώριζε το όνομά της, που κανείς δεν της απευθύνθηκε με το όνομά της, τους έκανε τη χάρη να μην τους ξανα-ενοχλήσει με τις φωνές της. Η καρδιά της χτυπά ακόμη δυνατά. Ο εγκέφαλος έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να επικοινωνήσει. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν την κατάλαβε...



11 σχόλια:

  1. μια ιστορία διπλανής πόρτας
    (διπλανού κρεβατιού στο νοσοκομείο :(
    Καλημέρα...παρόλα αυτά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γροθιά στο στομάχι πρωί πρωί και άλλη μια φορά που λες "πώς γίνεται ο άνθρωπος" και πόσο μικρά κι ανούσια είναι όλα τελικά:( Καλημέρα φωτεινό κορίτσι :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (δεν το ήθελα)
    ακριβώς αυτό, φθειρόμαστε και μικραίνουμε σιγά-σιγά,
    ας ζούμε μεγάλες στιγμές, όσο μπορούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα χρειάζονται κι αυτά δεν πειράζει, μας θυμίζουν να εκτιμάμε αυτό που έχουμε και να βάζουμε τα "προβλήματα" και τα άγχη μας στις διαστάσεις που τους αρμόζουν (για μένα κυρίως αυτό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με υπομονή κι αγάπη, ακόμα και στα πιο παράλογα σενάρια του τέλους της ζωής των αγαπημένων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να εντρυφήσουμε σε αυτά και να μην μας τρομάζουν τα άλλα...

      Διαγραφή
  6. Ίσως καλύτερα που ο εγκέφαλος εγκατέλειψε την προσπάθεια, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν την κατάλαβε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κάποτε καταλαβαίνεις ότι η προσπάθεια είναι μάταιη, αρκεί να μη συμβαίνει συχνά και τραγικά αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καταπληκτικό θεατρικό έργο είναι αυτό! Σα να λέμε theatre de la complicite! Λεπτομέρειες για τις προσεχείς παραστάσεις, παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. με εντυπωσιάζει ότι το είδατε ως θεατρικό, αγαπητέ ανώνυμε...πέρα από τις δικές μου πρόσφατες προσλαμβάνουσες που χρησιμοποίησα, έκανα και μια σύντομη επανάληψη στα έργα της Kane, πριν το γράψω, εν όλιγοις, μες στο μυαλό μου είσαστε...

      Διαγραφή