Άλλοι κόσμοι

Κοιμήθηκα μεσημέρι. Θυμάμαι άλλη μια μέρα της ενήλικης ζωής μου, που είχα κοιμηθεί το μεσημέρι, μα τότε ψηνόμουν στον πυρετό.  Ξαναγύρισα σ’ ένα όνειρο επαναλαμβανόμενο, χρόνια τώρα.

Στα όνειρά μου, μεσημεριανά ή βραδινά,  πηγαίνω σ’ ένα σπίτι.  Είναι το σπίτι του άλλου μου μυαλού. Ενός άλλου κόσμου. Βρίσκεται παραδίπλα απ’ την κατηφορική όχθη ενός ποταμού.  Το ποτάμι δεν το βλέπω, αλλά ακούω τα νερά του. Φουντωτά πλατάνια σκιάζουν το κτίσμα και τον κήπο, που δεν έχει όρια ούτε φυτά. Κάτι φυτεύω πάντα με τα χέρια –χωρίς εργαλεία- και γυρνάω στο επόμενο όνειρο να τα ποτίσω μα ξέρω πως είναι νωρίς για να ξεμυτίσουν τα λουλούδια και τα λαχανικά μου. Ναι, ξέρω. Τίποτα δεν ευδοκιμεί κάτω απ’ τα πλατάνια, αλλά αυτοί είναι κανόνες αυτού του κόσμου. Στον πλανήτη του σπιτιού, το χώμα είναι πλούσιο και περιμένει. Το σπίτι είναι μεγάλο και σκοτεινό. Κι απ’ έξω κι από μέσα, μα το μπερδεύεις με τα δέντρα. Μόνο εγώ το ξεχωρίζω και ξέρω που είναι η πόρτα του. Οι τοίχοι σκούροι κι έπιπλα δεν υπάρχουν. Τα παράθυρα μικρά κι υπάρχουν δωμάτια για όλους τους αγαπημένους. Συγυρίζω παρότι σκόνη δεν φαίνεται ποτέ. Ονειρεύομαι τις γιορτές που θα φωτίσουν το μέρος. Τα παιδιά και τους φίλους που θα το πλουτίσουν με τα χρώματα των φορεσιών τους. Χαϊδεύω τα πατώματα και τα ντουβάρια που έχουν ρουφήξει υγρασία γιατί στέκουν χρόνια ατελείωτα εκεί. Πριν ακόμα ξεκινήσω να τα ονειρεύομαι όλα αυτά. Λαχταράω να τριγυρνάω. Κάθε φορά συναντάω καινούρια δωμάτια ή ίσως και να ‘ναι τα παλιά που έχουν ολότελα αλλάξει προσανατολισμό και προοπτικές. Είμαι σίγουρη πως ούτε ετούτη τη φορά θα μείνω για πολύ. Μου λείπει, μα δεν είναι ακόμα η ώρα του να κατοικηθεί. Φεύγω χωρίς λύπη. Ξέρω πως θα το ξαναβρώ στο επόμενο  όνειρο.

(Κι αν κάποιος βγάζει νόημα απ’ όλα αυτά, ας το εξηγήσει και σε μένα.)

Μια μέρα σαν κι αυτήν - Γιορτή μουσικής 2012

Ήταν μια μέρα σαν κι αυτήν, πριν πολλά χρόνια, όταν για κάποιο διάστημα έμενα στη μεγαλιώδη μητρόπολη που λέγεται Παρίσι. Ήταν τότε που ζούσαμε ρουφώντας τα πάντα, ξοδεύοντας όλα όσα είχαμε. Που μετράγαμε τις μέρες μέχρι το τέλος του μήνα, αν θα μας έφταναν τα χρήματα. Που διαβάζαμε μετά μανίας, συζητάγαμε απρόσκοπτα, που είχαμε απόψεις χλιαρές και ανεπιτήδευτες, που εύκολα καταρρίπτονταν από τους πιο ισχυρούς και πιο διαβασμένους. Που “κολλάγαμε” με κάποιο τραγούδι ή κάποιον συγγραφέα. Που δεν μας ένοιαζε το ντύσιμο και το φαγητό. Που αποστηθίζαμε τσιτάτα. Που ενημερωνόμαστε από φίλους, μιλώντας στο τηλέφωνο. Τότε πρωτοάκουσα για τη γιορτή της μουσικής.

Guten Tag geliebten Griechen!

Wir kommen in Frieden, zum Wohle eures Landes. Bessere Tage kommen!*

*"Ερχόμαστε εν ειρήνη, κατ'επιλογή της χώρας σας. Καλύτερες μέρες θα έρθουν!"
reblogged from http://mygranma.wordpress.com/2011/10/27/guten-tag-geliebten-griechen/

Το μωρό μου;

Τριών μηνών ήσουν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου.  Δεν ήταν μόνο τα μάγουλά σου πιο αφρώδη από πανάκριβη σαμπάνια, δεν ήταν ούτε οι προκλητικές και πολλαπλές δίπλες των ποδιών σου. Αστείες σαν του ανθρώπου της Μισελέν.  Κυρίως ήταν εκείνο το βλέμμα. Αυτό που βρίσκει το κέντρο της ύπαρξης της κάθε μάνας. Ούτε ψηλότερα ούτε χαμηλότερα.  Ούτε πιο επιφανειακό, ούτε πιο αιχμηρό, αλλά πάντα εκεί όπου ήμουν εγώ.  Εύστοχο ακόμα κι όταν αλληθώριζε.

Μεγαλώνοντας, ήσουν το πιο τρυφερό παιδί. Αγαπούσες τα χάδια, μοίραζες φιλιά και σπανίως σκούπιζες τα σάλια. Οι πυρετοί σου πέφτανε πιο γρήγορα στην αγκαλιά μου. Τα παραμύθια γλυκαίνανε τη σκληρότητα της μέρας γιατί όπως όλοι θυμόμαστε,  η σκληρότητα δεν πρωτοεμφανίζεται στην ενηλικίωση.

Ερχόσουν να μου πεις το μάθημα αποζητώντας το καθημερινό σου μπράβο. Ένα χάδι κι αυτό. Της ψυχής. Κι αντιγύριζες όλη την εμπιστοσύνη του κόσμου σε μια ερώτηση: «Ε, μαμά; Ε;» Αν η μαμά συμφωνούσε, όλα έβρισκαν τη θέση τους σε τούτο το μέρος του κόσμου που ήταν το μυαλό σου.

Σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα στο Δημοτικό. Το Σεπτέμβρη, με δραχμή ή με ευρώ, με αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση, είτε είμαστε στην Ελλάδα, είτε μεταναστεύσουμε, θα προχωρήσεις στο γυμνάσιο. Ο.Κ. Μπορεί και να μην υπάρχουν καν σχολεία, όμως αμετάκλητα θα έχεις μεγαλώσει. Στριφογυρνάω την σκέψη στο μυαλό μου και δεν βολεύεται με τίποτα. Βρίσκουν οι γωνίες. Μα χθες μόλις αποκοιμήθηκες κουρασμένος την ώρα που βλέπαμε ταινία. Έγειρες στον ώμο μου. Με ζέσταινες αφόρητα, αλλά δεν μετακινήθηκα σπιθαμή. Δίπλα σου μέχρι να λιώσω. Απ’ τον ιδρώτα σίγουρα  αλλά κι απ’ την ελαφράδα της στιγμής.

Και βέβαια σε καμαρώνω όταν αρνείσαι να μεταφέρεις  τις κουβέντες με τον κολλητό σου. «Οι άντρες δεν κουτσομπολεύουμε» μου δηλώνεις. Η φωνή σου διατηρεί ακόμα την μωρουδίστικη  χροιά, αλλά η σοβαρότητα εισάγει νέες ισορροπίες.

Ναι, μ’ έχεις φτάσει στο μπόι. Ναι, αφήνεις το χέρι μου κι απομακρύνεσαι εδώ και καιρό όταν πλησιάζουμε στο σχολείο. Μα με κοιτάς με τον ίδιο τρόπο. Ακριβώς στο κέντρο. Ακριβώς εκεί που είμαι εγώ. Όπως μόνο τα μωρά ξέρουν να κοιτάνε. Ακόμα και τ’ αλλήθωρα.

Στο παζάρι

"Arab Bazaar" by Elberta Mohler Jones, circa 1925

Η μάγισσα πάτησε το τηλεκοντρόλ  κι η οθόνη ρούφηξε φονιάδες, κλέφτες, κακομοίρηδες, τραμπούκους, μαινόμενους πολιτικούς, τηλεδημοσιογράφους, διασπορείς πανικού κι ορθάνοιχτα στόματα παραδομένων θεατών.  Το τετράγωνο μάτι της τηλεόρασης απέμεινε τυφλό. Η μάγισσα πήρε το άλλο τηλεκοντρόλ και το έστρεψε στα δικά της μάτια.

Μια δίνη τη μετέφερε σε χρόνο ασαφή. Ζαλισμένη απ’ το περιστροφικό ταξίδι, σφάλισε τα μάτια. Στα γυμνά της πόδια άμμος. Ο αέρας ζεστός γεμάτος μυρωδιές. Πικρές, ξινές, βαριές, ανθρώπινες, απροσδιόριστες, φρουτώδεις, διεισδυτικές, θρασύτατες. Το χαρμάνι άλλοτε καλοδεχούμενο, άλλοτε ανυπόφορο, αλλά επίμονα μεθυστικό.

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού εξερράγη

Η υγειονομική βόμβα του φασισμού εξερράγη σήμερα και επί της οθόνης.

Εδώ και καιρό η βόμβα αυτή έχει σκάσει στα μούτρα του σοφού λαού μας. Με την υπόθαλψη όσων υποδεικνύουν κινδύνους στο είδος του νομίσματος και όχι στο πως ιεραρχούμε θέματα δευτερεύοντα, όπως η δημοκρατία, η ύπαρξη κοινωνικού κράτους, η θέση της γυναίκας, τα δικαιώματα των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος. Με την ανοχή όσων -πρωτίστως- θα έπρεπε να επισημαίνουν το σημαντικό στην πολιτεία των ανθρώπων.
Η βόμβα έσκασε και μόλυνε…

Σπατάλες δημόσιες και ιδιωτικές

Στην αρχή της πεζοπορικής διαδρομής, το τελευταίο σπίτι πριν το δάσος έχει πισίνα. Μες την ησυχία του πρωινού το σύστημα αυτοκαθαρισμού γουργουρίζει σαν ευτυχισμένη γάτα. Πίσω απ’ τα κάγκελα το νερό αστράφτει. Ούτε ένα σκουπιδάκι δεν  μολύνει  την επιφάνεια. Δύο πολυτελείς ξαπλώστρες λιάζονται αδειανές. Είναι η δέκατη φορά που κάνουμε αυτή τη βόλτα κι ούτε μία φορά –ούτε μία-δεν έχουμε δει άνθρωπο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι εδώ. Προσπερνάμε τον περιφραγμένο κήπο κι ακολουθούμε το μονοπάτι.

Αστειευόμαστε για τις νεράιδες και τους παραμυθάδες που ονειρεύτηκαν αυτόν το δρόμο, αλλά το ξέρουμε ότι μπορεί και να μην πρόκειται για πλάκα.