Χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο

Είμαι πορτοκαλί, εντελώς. Δεν έχω την ηρεμία του πράσινου, τη θαλπωρή του κίτρινου, την καθαρότητα του μπλε. Φοβάμαι το κόκκινο, τη βία και την έντασή του. Κρύβω δύναμη και ζωντάνια. Eίμαι ένα ενδιάμεσο χρώμα. Ζω κάπου ανάμεσα. Πάντως δεν είμαι σαν το άλλο το ενδιάμεσo το μωβ, που κυκλοφορεί σε χιλιάδες παραλλαγές, ίσα-ίσα να μην το αναγνωρίσεις. Ούτε έχω έντονες μεταπτώσεις, από αυθάδικο μέχρι σοβαρό, όπως φαντάζουν οι αποχρώσεις του πράσινου. Έχω καθαρότητα και ειλικρίνεια.

Δανεικοί ορισμοί, αφορισμοί, δηλώσεις και άλλες σαχλαμάρες

Όλοι μπερδεμένοι δηλώνουν αυτόν τον καιρό. Εγώ θ’ αποτελέσω εξαίρεση; Συμβάλλω λοιπόν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα με το προσωπικό μου χάος, υποκλέπτοντας και δανειζόμενη φράσεις , κείμενα, δημοσιεύματα,  ορισμούς, αφορισμούς, αναφορές με αρχικό σκοπό το ξέμπλεγμα του κουβαριού κι αμφίβολη τελική κατάληξη.
Κοινή λογική*: (και κοινός νους) ο τρόπος σκέψης που προκύπτει από την κοινή, καθημερινή ζωή, ο συνηθισμένος και κοινώς αποδεκτός τρόπος σκέψης για κάτι που ο καθένας μπορεί να καταλάβει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
28δις στις τράπεζες ως απόλυτη θωράκιση, το μνημόνιο ως σωτηρία της πατρίδος, η ανάπτυξη που θα φέρει η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τα πετρέλαια ως το νέο ελντοράντο, το κατοχικό δάνειο ως το νέο ελντοράντο, το πρώτο PSI ως σωτηρία της χώρας, το δεύτερο PSI ως σωτηρία της χώρας, το τρίτο PSI ως σωτηρία της χώρας, ο EFSF ως σωτηρία του πλανήτη, οι δανειακές υποχρεώσεις ως προπατορικό αμάρτημα που θα το κουβαλάμε για πάντα, τα CDS ως το τέρας της αποκαλύψεως που θα πέσει να μας πλακώσει.
Kι εκεί που πας να πεις, ναι εντάξει, το μνημόνιο είναι η σωτηρία μας, έρχεται το ίδιο το Γενικό Λογιστήριο,  με προβολή στη μικρή περιοχή ανατρέπει την κοινή λογική και την αφήνει να σφαδάζει βουτηγμένη στα λασπόνερα της ύφεσης. Ο διαιτητής εξαφανισμένος, ο προπονητής τσακώνεται με τη συμβία στο αιφόνι κι η κοινή λογική συναντάει κι ερωτεύεται έναν κοινότατο θάνατο, χωρίς δόξα, χωρίς δικαίωση.

Υπέρ αδυνάτου ΙΙ

*

Ακούγοντας τον ορυμαγδό τριγύρω μου, τους σαματάδες στα καφενεία, τις στριγκιές φωνές των ανθρώπων(;) στην τηλεόραση, τις κατά μέτωπο επιθέσεις τους με στόχο τον εξευτελισμό, τις σαρωτικές και ουδέποτε εποικοδομητικές ερωταπαντήσεις, τα ψέματα που αναμασώνται και αναμεταδίδονται εδώ κι εκεί, που ξεχείλισαν από τους οχετούς και πνίγουν τους δρόμους, τις ύβρεις-κυριολεκτικές και μεταφορικές, που κάπου κάπου κάνεις πως δεν άκουσες για να μην παραφρονήσεις, την ειρωνία και την αμφισημία των δηλώσεων των ολούθε πρωτοστατούντων, τα παραμιλητά των ανθρώπων που σέρνουν αενάως καροτσάκια, την αλαζονεία των εχόντων και κατεχόντων, ειδικά αυτών που δεν μόχθησαν, που δεν κόπιασαν, που δεν δούλεψαν ή δεν πόνεσαν,

50 χρυσά χρόνια

Τις προάλλες οι γονείς μου γιόρτασαν τα 50 χρόνια γάμου. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι φίλοι τους έχουν φύγει ή βρίσκονται για λόγους υγείας περιορισμένοι κατ'οίκον, αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε με ένα τραπέζι-έκπληξη, όσο μπορεί κάτι τέτοιο να αφομοιωθεί από ανθρώπους της ηλικίας τους. Καθώς λοιπόν από την οικογένεια δεν ξεφεύγεις ποτέ, μείναμε εντός της ευρύτερης οικογένειας: λίγοι συγγενείς, πιο πολλά ξαδέρφια, εξαιρουμένων αυτών που για λόγους κληρονομικών, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν μιλιόμαστε. Ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί ξανά, αφού οι συνήθεις κοινωνικές συνευρέσεις, γάμοι, βαφτίσεις μας είχαν τελειώσει, και οι γιορτές είχαν πλέον τυποποιηθεί.

Λαϊκισμός και τρυφερότητα

Όλοι οι φίλοι μου γνωρίζουν πως λατρεύω το σινεμά. Θα μπορούσα να περάσω τη ζωή μου στις σκοτεινές σαν σπηλιές - που λέει κι ένας αγαπημένος συγγραφέας- αίθουσες, με ελάχιστες διακοπές για τ’ απαραίτητα μόνο. Και πιθανόν χωρίς κοινωνική ζωή. Θα μπορούσα να καταθέσω όλη μου την ενέργεια στην οθόνη και στους ήρωες των ταινιών και μετά θα μ’ άρεσε να γράφω γι αυτούς. Αρκετά αργά κατάλαβα ότι αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω. Αργά, γιατί δεν έκανα ούτε τις απαραίτητες σπουδές, ούτε και πήρα την απαραίτητη απόφαση. Παλιότερα, έβλεπα δύο με τρεις ταινίες τη βδομάδα. Σε μέρες avant premiere χανόμουν στους κινηματογράφους για δωδεκάωρα. Αργότερα, οι πολυτέλειες αυτές περιορίστηκαν. Τώρα ακολουθώ τα παιδιά μου στην παρακολούθηση ενός ορισμένου είδους ταινιών. Αγαπούν τα multiplex και τα blockbusters με τα νταβαντούρια, τους πενήντα νεκρούς και τους διακόσιους τραυματίες ανά σκηνή. Σκούρα τα πράγματα για την πάλαι ποτέ κινηματογραφόφιλη μαμά. Αλλά μερικές φορές τους το σκάω. Ας είναι καλά η RoubinakiM. Τα καταφέραμε πάλι σήμερα να κλέψουμε ένα δίωρο πραγματικής απόλαυσης. Έχω ξαναπεί ότι ζωή είναι τα προϊόντα παρόμοιων κλοπών.

Δευτέρα μετά τις εκλογές

Από χθες το πρωί πλέω σε μια χαζοχαρούμενη ευφορία.  Από τη μια.

Από την άλλη, δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου εκείνο το ανέκδοτο με τους πόντιους που πέφτουν με χαλασμένα αλεξίπτωτα κι εξαντλώντας κουμπιά ασφαλείας κι εφεδρικά σχοινιά καταλήγουν ν’ ανησυχούν για το ασθενοφόρο που δεν θα έρθει να τους παραλάβει.

Μια χαρούμενη (;) μέρα

Το ξέρω, πως αυτές τις μέρες όλοι ασχολούνται με τις εκλογές ή τις προεκλογικές μπανανόφλουδες περί μεταναστών και κινδύνων της δημόσιας υγείας από κακόπαθους ξένους και ξένες. Λες κι αυτός ο τόπος κατοικείται από ανεύθυνους ανήλικους με δικαίωμα ψήφου. Ωστόσο, ο καθένας έχει τα δικά του και στο δικό μου μυαλό έχει καρφωθεί μια ολότελα άσχετη παδική ανάμνηση. Όσο άσχετα μπορούν να είναι τα γεγονότα μεταξύ τους.