Η τέχνη του ραψίματος

Μέρες παράξενες, μέρες αξόδευτες, περιμένω κάτι να γίνει, γίνονται όμως άλλα πολλά που δεν τα προλαβαίνω, όλη μου η ζωή ένα ατέλειωτο hop-on hop-off, λίγο από’δω, λίγο από’κει. Αφουγκράζομαι γύρω μου, έχει ησυχία στο σπίτι, απομακρυσμένοι ήχοι αργίας, κάθομαι να γράψω, τα παρατάω, έχουν μαζευτεί πολλά για γράψιμο. Είναι οι πρώτες μέρες του καλοκαιριού, αισθάνομαι τη ζέστη να κυλάει στο δέρμα μου και αναπνέω με δυσκολία, βαδίζω πάνω-κάτω, πίνω έναν χυμό, αναποφάσιστη, όπως συνήθως τον τελευταίο καιρό, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, βγάζω το βραχιόλι που με εμποδίζει στο πληκτρολόγιο, πιάνω τα μαλλιά μου, ξεκινάω να γράφω, σταματάω.

Λευκό και μαύρο



Φωτογραφία του Λεωνίδα.
Όσο άσχετη είμαι με την φωτογραφία, τόσο καλλιτέχνης είναι ο καλός μου.

Τα τύμπανα χθες

Δυο κουβέντες μόνο, βιαστικές που φθάνουν στο λαιμό κι αναζητούν διέξοδο.

Χθες έφτασα στο Σύνταγμα αργά. Κάπου το μεσημέρι. Ήταν μέρα επίδοσης ελέγχων και πέρασα πρώτα απ’ το σχολείο (δεν απεργούσαν οι δάσκαλοι). Στο σταθμό κόσμος πολύς κατεβαίνει τις κυλιόμενες βήχοντας, με χαρτομάντιλα στα πρόσωπα. Χημικά! Στην τσάντα μου έχω δυο μάσκες αν και στοιχημάτιζα πως δεν θα τις χρειαζόμουν. Το έχασα το στοίχημα. Η βλακεία δεν παλεύεται με ορθολογικές προβλέψεις.

Πλατεία πλατιά

Η πλατεία που έπαιζα παιδί είναι ιερή. Φυλαγμένη στο εικονοστάσι των αναμνήσεων. Ήταν άσκημη, όλο σκουριασμένα σίδερα, αιχμηρά χαλίκια, σκουπίδια, ελάχιστο πράσινο, αλλά γεμάτη φίλους, οπότε τα άλλα σβήνουν. Αλήθεια, τι ν' απέγιναν τα παιδιά της παρέας; Ελπίζω να μην μεταλλάχθηκε κανείς σε αγανακτισμένο κάτοικο. Ξέχασα όμως, οι περισσότεροι αγανακτούν από μακριά και ξεσπούν εδώ. Αν έμεναν στην περιοχή, θα είχαν παίξει κρυφτό, στρατιωτάκια-ακούνητα, θα είχαν απλώσει τα πόδια στις κούνιες για να φτάσουν ψηλότερα, θα είχαν σπρώξει τα φιλαράκια στο γύρω-γύρω, όπως και να το κάνεις θα ήξεραν πως το κυνηγητό είναι παιχνίδι και δεν καταδιώκεις τους ανθρώπους με μαχαίρια επειδή σ' έφτυσε η γκόμενα, σε στραβοκοίταξε η μαμά, σε ρεζίλεψε ή σε απέλυσε το αφεντικό.

Τώρα τα παιδιά χτυπάνε κάρτα στις πλατείες υπό το άγρυπνο ή το αδιάφορο μάτι της νταντάς. Ενίοτε  της γιαγιάς, αν είναι τυχερά. Τα δικά μου δεν ήταν.

 

Πήγαινε όπου αγαπάς

Πήγα σε πάρτι. Όχι απ’ αυτά τα παλιά, τα συνώνυμα της γιορτής. Ήταν συνάντηση αποχαιρετισμού. Ο Ηλίας, παλιός συμφοιτητής αλλάζει ήπειρο μαζί με τη γερμανίδα γυναίκα του, την τρυφερή Πέτρα και τα παιδιά τους, τα φιλαράκια των δικών μου.

Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς εικόνες έτρεχαν σε μια παραγκωνισμένη οθόνη. Φωτογραφίες από εκδρομές στην Μάνη –πατρίδα των παππούδων του, στη Γερμανία –πατρίδα της συζύγου, στη Φιλανδία –τόπο σπουδών και γνωριμίας του ζευγαριού- ταξίδια στην Ευρώπη, στην Αφρική. Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι του κόσμου. Αφιέρωσα πολύ χρόνο σ’ αυτές τις εικόνες. Ήταν ευκολότερο να εστιάζω εκεί παρά στα ζωντανά πρόσωπα. Κυριαρχούσαν οι φατσούλες των παιδιών. Μεγάλωναν απ’ τη μια φωτογραφία στην άλλη. Η αθωότητα αυτών των βλεμμάτων διαπερνούσε την τηλεόραση και καρφωνόταν σ’ όποιον θρασύ τ’ ατένιζε κατάματα. Τελικά, ούτε κι αυτό ήταν εύκολο.

ΠΑΜΕ πλατεία;

Ένα τέτοιο κείμενο στους ασθμαίνοντες καιρούς που ζούμε είναι ήδη παρωχημένο, γιατί η ομάδα που ξεκίνησε αυθόρμητα τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες της χώρας παίρνοντας ως έρεισμα τις συγκεντρώσεις στην Ισπανία έχει αποκτήσει πλέον και λόγο και δύναμη και δημοσιότητα. Την ονόμασαν κίνημα, την παραλλήλισαν με το Μάη του 68, της έδωσαν τη γνωστή ταμπέλα “οι αγανακτισμένοι”, προσπάθησαν να την υποβαθμίσουν και να την παρακάμψουν. Η πραγματικότητα, όπως πάντα, τους διαψεύδει. Έτσι και σιγά-σιγά όλοι την “αγκάλιασαν”-όχι πάντα με αγαθούς και προφανείς σκοπούς, τα μίντια και ο τύπος, οι πολιτικοί, τα κόμματα, ο κόσμος, ο λαός, οι δυνατοί και οι αδύνατοι, τα συνδικάτα και οι οργανώσεις.

Παρόλα αυτά κι επειδή τις τελευταίες δέκα μέρες έχω κάνει πολλές σχετικές συζητήσεις, επειδή υπήρξα λαθρακουστής στο μετρό και στην πλατεία, επειδή παρακολούθησα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, λαϊκή συνέλευση, επειδή διάβασα αποφασισμένα μανιφέστα , ειλικρινή ποστ και όμορφα κείμενα, επειδή έχω την πολυτέλεια να γράφω ότι πιστεύω σε τούτο εδώ το μπλογκ, επειδή δεν ανήκω πουθενά παρά μόνο στον εαυτό μου, επειδή δεν έχω συγκεκριμένο λόγο και στόχο, εκτός από όλους αυτούς που προανέφερα, θα τολμήσω να (απο)γράψω μερικούς από τους λόγους για τους οποίους κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες.

Μερικοί θα ακουστούν κοινοτοπίες και φορμαλισμοί, μερικοί ρομαντικοί ή ίσως υπερβολικοί, και μερικοί απλά ανθρώπινοι. Άλλωστε πιστεύω στη βιοποικιλότητα και στη διατήρησή της. Στη φύση και στην προστασία της. Στα χρώματα  όταν τα μοιράζεσαι . Στο ότι μέσα από κάθε καλό υπάρχει και το κακό, και το ανάποδο. 

Στο Σύνταγμα:

Ένα σύννεφο στο Σύνταγμα

Tην πρώτη μέρα δίστασα. Στο Facebook δεν είμαι και το επίθετο "αγανακτισμένος" το έχω παραχωρήσει αμαχητί σε ρατσιστικές επελάσεις. Μ' ενόχλησε η εμμονή στον ειρηνικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών σε αντιδιαστολή με τις πορείες. Σαν να έγινε ξάφνου αποδεκτό πως οι πορείες οργανώνονται από οργκς τα οποία επιτίθενται στο στρατό των ξωτικών. Λόγοι για να στραβώνεις, υπάρχουν πάντα κι ο σκοτεινός άγγελος-consultant ξεσπάθωσε.

Απ' την άλλη, κάποια πράγματα τυχαίνουν μια φορά στη ζωή. Ο γαλλικός Μάης άνθησε αλλού, το Πολυτεχνείο με πέτυχε πιτσιρίκι και ζήλευα το Γούνστοκ από χωροχρονική απόσταση ασφαλείας. Ήρθε κι ο Πορτοκάλογλου και με αποτελείωσε. 

Ο αισιόδοξος -και κάπως χαζοχαρούμενος- ειδικός σύμβουλος-άγγελος χοροπηδoύσε και τσίριζε πως τώρα είναι η μια φορά στη ζωή. Τώρα, ή ζεσταίνεσαι στο καζάνι του Συντάγματος ή μουλιάζεις στον κυνισμό εσωτερικών τοίχων. Ή συμμετέχεις ή τρέφεσαι με  τα μουχλιασμένα ρούχα σου, άσκοπα ξοδεμένος. Ή ανοίγεις την ψυχή σου ή την πακετάρεις  με την προς πώληση εθνική κυριαρχία. 
Φυσικά, πήγα στο Σύνταγμα. Τριγύρισα, χάζεψα, μούσκεψα στην καταιγίδα, έσκασα στη ζέστη, μίλησα με αγνώστους, αγκαλιάστηκα με φίλους, ψιλομέθυσα, στριμώχτηκα μέχρι ασφυξίας την Κυριακή και χτες, χαχάνισα, συγκινήθηκα, παρακολούθησα ανθρώπους στη συνέλευση να εκρήγνυνται, να προτείνουν, να ακούν, να κάνουν χώρο τοπικά και ιδεολογικά.
Είναι ωραία να είμαι εκεί. Ακόμα καλύτερο είναι να γυρνάω σπίτι με ενέργεια ικανή να ηλεκτροδοτήσει το οικοδομικό τετράγωνο. Και δεν το λες μικρό το συγκεκριμένο τετράγωνο.
Δεν θα επιχειρήσω να περιγράψω το Σύνταγμα. Είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις για το χορό χωρίς να είσαι ποιητής κι εγώ δεν είμαι.
Μπορώ όμως να μιλήσω για τους ανθρώπους που δεν έρχονται. Γιατί δεν είναι καθόλου ποιητικοί. Γιατί μου μοιάζουν.