Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Κάθε χρόνο πριν τις διακοπές ανασύρω τη λίστα μου με τα βιβλία, λίστα που έχει ξεκινήσει από παλιά και ενημερώνεται δις ετησίως. Φέτος δίσταζα. Τον τελευταίο καιρό ελάχιστα βιβλία διαβάζω. Εκ των πραγμάτων μένω στα ηλεκτρονικά. Αποκοιμιέμαι μέσα στο twitter με το τηλέφωνο στην αγκαλιά. Ενημερώνομαι από τα blogs και εντρυφώ σε κείμενα που ανεβάζουν μπλόγκερς. Τα πάντα ταιριάζουν με την τρεχούμενη ζωή μου: το χρόνο που κυνηγάω, τις εξελίξεις που δεν τις προλαβάνω, τη φαστ-φουντ πνευματική τροφή. Κι ενώ σκεφτόμουν “ας αγοράσω μερικά βιβλία, πριν ενταχτούν στην υψηλότερη κλίμακα φόρου”, κοιτώντας όλα όσα έχουν στοιβαχτεί στη βιβλιοθήκη σε αναμονή της κατάλληλης διάθεσης, του απερίσπαστου χρόνου περιμένοντας να τα επιλέξω για να διαβαστούν είχα κάνει επίσης λίγο πίσω. Προς στιγμήν. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο καλοκαίρι της ζωής σου, τα κοιτάς και με κάποια ειρωνία, ενώ αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να τα διαβάσεις όλα πριν το φθινόπωρό σου.

Επενδυτικές συμβουλές

Κανονικά τώρα, έπρεπε να δουλεύω για μια τεχνοοικονομική μελέτη. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά όταν απαιτείται προσήλωση σε μια δουλειά, ανακαλύπτω ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Να γράψω ένα ποστ ας πούμε. Να μπερδέψω τα όρια. Να φύγω από το θέμα. Αγαπημένη συνήθεια η εκτροπή.

Μια και έφτασα ήδη στη δεύτερη παράγραφο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει έστω και ένας που μπήκε σ’ αυτό το μπλογκ περιμένοντας να διαβάσει οικονομικές συμβουλές, ε; Η μόνη οικονομική συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να μην ακούτε τους οικονομολόγους. Σε καιρό κρίσης, το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι η λεκάνη της τουαλέτας κι αυτό, με τόσες πιθανότητες όσες και κάθε νηφάλιος κύριος.

Για άλλες επενδύσεις θα μιλήσουμε. Τις συνηθισμένες. Τις ασυνάρτητες. Τις φευγάτες. Α και για ένα όνειρο.

Δυο εικόνες

Επειδή, τίποτα δεν πάει χαμένο, δυο εικόνες μόνο που δεν ξεκολλάνε από την καλοκαιρινή μνήμη του σαββατοκύριακου:

Απόγευμα: Τα παιδιά παίζουν στην παραλία. Μια ντουζίνα πιτσιρίκια καταλαμβάνουν με διαθέσεις πειρατών του ταπεινού Ευβοϊκού, δυο κανό.  Όλοι οι καλοί χωράνε. Βουτιές υπάρχουν και τα χαχανητά περισσεύουν. Πηδάνε στο νερό, πλατσουρίζουν, ξεφωνίζουν. Πιτσιλάνε ξεγνοιασιά και  στάλες νοσταλγίας.  

Βραδάκι: Στη συνέλευση της πλατείας, μια νεαρή γυναίκα, παρακολουθεί. Σηκώνεται μετά τη φωτιά,  χαϊδεύει τη φουσκωμένη της κοιλιά, καθησυχάζει το έμβρυο που κυοφορεί  και ξανακάθεται οκλαδόν στα μισοσπασμένα πλακάκια.

Η χώρα –όση απ’ την κυριαρχία της κι αν χάσει- έχει χώρους για παιδιά, μωρά κι ελπίδα.

Λυπάμαι που δεν έχω φωτογραφίες να σας δείξω.

Η τέχνη του ραψίματος

Μέρες παράξενες, μέρες αξόδευτες, περιμένω κάτι να γίνει, γίνονται όμως άλλα πολλά που δεν τα προλαβαίνω, όλη μου η ζωή ένα ατέλειωτο hop-on hop-off, λίγο από’δω, λίγο από’κει. Αφουγκράζομαι γύρω μου, έχει ησυχία στο σπίτι, απομακρυσμένοι ήχοι αργίας, κάθομαι να γράψω, τα παρατάω, έχουν μαζευτεί πολλά για γράψιμο. Είναι οι πρώτες μέρες του καλοκαιριού, αισθάνομαι τη ζέστη να κυλάει στο δέρμα μου και αναπνέω με δυσκολία, βαδίζω πάνω-κάτω, πίνω έναν χυμό, αναποφάσιστη, όπως συνήθως τον τελευταίο καιρό, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, βγάζω το βραχιόλι που με εμποδίζει στο πληκτρολόγιο, πιάνω τα μαλλιά μου, ξεκινάω να γράφω, σταματάω.

Λευκό και μαύρο



Φωτογραφία του Λεωνίδα.
Όσο άσχετη είμαι με την φωτογραφία, τόσο καλλιτέχνης είναι ο καλός μου.