Αχ ρε Έλληνα, δεν θα γίνεις Ευρωπαίος, ποτέ, ΠΟΤΕ!

Πιστεύω στις κατηγοριοποιήσεις, μ’αρέσουν οι κοινοτοπίες, με σαγηνεύουν οι παραδόσεις των λαών και ακολουθώ τις σοφίες των ηλικιωμένων. Πιστεύω στα στερεότυπα που αφορούν συλλήβδην τις κοινωνικές ομάδες και τους λαούς. Το συλλογικό ασυνείδητο έχει πρόσβασή παντού και διεισδύει σαρωτικά.

Γιαυτό σας λέω πώς: ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Γιατί ανήκουμε στα Βαλκάνια

Γιατί είμαστε ψυχή τε και σώματι Ανατολίτες

Γιατί απλώς δεν θέλουμε να γίνουμε

Φούσκες

Χαμογελάς;  Γιατί χαμογελάς; Είναι εποχή περισυλλογής. Να μην σου πω κατήφειας. Είτε φταις είτε δεν φταις.

Αν πείσθηκες πως φταις και συνεχίζεις να γελάς, είσαι αναίσθητη. Με τα γέλια δεν πληρώνεις. Μόνο τα δάκρυα, κατόπιν συνεχών υποτιμήσεων και υποβαθμίσεων, είναι ανταγωνιστικά. Ένα θραψαλάκι οίκτου θα το αποσπάσουν. Ειδικά αν κοιτάξεις με στεναγμό δεξιά και προς τα πίσω. Όσο πιο δεξιά και όσο πιο πίσω μπορείς, τόσο το ευελφαρέστερο. Να έχεις και μια απόχρωση ερειπίων στο βλέμμα. Λίγο από γκρεμισμένο Παρθενώνα, μια θαμπή Καρυάτιδα, έναν βουρκωμένο Ηνίοχο. Αυτά πουλάνε και ξεπουλιούνται.

Κι αν νομίζεις πως δεν φταις, πάλι με μούτρα να ‘σαι. Από αλληλεγγύη , από φόβο. Μην αφήνεις αυτή την ανεξέλεγκτη φούσκα να σε παρασύρει. Ζούληξε την να σπάσει σε μια αποστηματική έκρηξη. Μην επιτρέψεις στη χαρά να αιωρείται στον αέρα. Προσβάλεις όλους τους θλιμμένους.  Είναι σαν να γελάς σε κηδεία.

Μα έλα που στις κηδείες κάνουμε τα καλύτερα γέλια. Στα μούτρα του Χάρου.

Athens by night

Φωτό από το den-borw-na-kserw-e.blogspot.com 

Η Αθήνα είναι μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, χτισμένη γύρω απ’ τoν ιερό βράχο της Ακρόπολης του χρυσού αιώνα. Μια πόλη  πολύ ενδιαφέρουσα –εκτός των άλλων- από τουριστικής πλευράς. Το ενδιαφέρον, όπως γνωρίζετε, έχει πολλές και όχι πάντα θετικές ερμηνείες, αλλά σίγουρα δεν είναι βαρετό.
Εσείς που είστε γενναίοι και τολμηροί τουρίστες, ελάτε μαζί μου για μια βόλτα στην πόλη. Άλλοι τη λένε άσχημη, άλλοι τη λατρεύουν, άλλοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν την έξοδο, αλλά εσείς πρέπει να τη δείτε σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες (με τη διευρυμένη σημασία του όρου) στιγμές της: Τη μέρα του συλλαλητηρίου κατά της ψήφισης του νιοστού μνημόνιου παράδοσης της χώρας στους δανειστές της. Γιατί μια εθνική κυριαρχία δεν παραχωρείται με τη μία. Κόβεται κομμάτια και ξεπουλιέται σε όλο και χαμηλότερες τιμές. Με όλο και περισσότερους δουλοπάροικους δώρο.
Ξεκινάμε τη βόλτα μας απ’ το σταθμό του Ηλεκτρικού στη Νερατζιώτισσα. Η ώρα είναι οκτώμισι το βράδυ και ξέρουμε όλοι, ότι χημικά πέφτουν κατά των συγκεντρωμένων από τις πέντε τ’ απόγευμα. Τσεκάρετε και πάλι τις μάσκες και τα ριοπάν που σας μοιράσαμε στο ξενοδοχείο.

Ταξιδεύοντας με την Gigi

Ασθμαίνουσα, όπως πάντα, έφτασα στο αεροδρόμιο. Πηγαίνοντας προς την πύλη τους είδα. Ένα νεαρό ζευγάρι έγχρωμων αλλοδαπών, να χειρονομούν έντονα. “Paris, Paris; ” Έγνεψα θετικά αμήχανα, πώς το κατάλαβαν; “Parakalw, voithisete th filh mou sto aerodromio” μου είπε ο άνδρας. Και πάλι έγνεψα θετικά και αμήχανα. Μέσα στο αεροπλάνο στη θέση μου χαλάρωσα και βυθίστηκα στα δικά μου. Βγαίνοντας στο  αεροδρόμιο στο Παρίσι και περιμένοντας τις αποσκευές, ένοιωσα τα μάτια της πάνω μου. Γύρισα και είδα το πρόσωπό της. Χαμογελούσε. Αχνοχαμογέλασα κι εγώ. Α μάλιστα. Μου έδειξε ένα χαρτί. Chatelêt-Les-Halles. “Moi aussi, j'y vais”. “I speak english and greek”. Και ξεκινήσαμε να μιλάμε λίγα ελληνικά και λίγα αγγλικά. “Eimai apo Ethiopia”. Ήταν χαμογελαστή. Την εξέτασα από πάνω μέχρι κάτω. Φτηνιάρικα χοντρά ρούχα, μια παλιομοδίτικη βαλίτσα, ένα δεύτερο μπουφάν πλεγμένο γύρω από την τσάντα. Σκέφτηκα την αξία των ρούχων μου σε σχέση με τα δικά της, ένοιωσα άβολα. Σε κάθε βήμα μας της εξηγούσα και συμφωνούσε. Χαμογελούσε και με ευχαριστούσε συνεχώς.

Άγγελοι

Ξεφύλλιζα ένα παλιό τεύχος του National Geographic  όταν  βλέποντας αυτή την εικόνα βίωσα τη θεϊκή στιγμή όπου ο χρόνος σ’ εκτοξεύει στον μακρινό πλανήτη της νηνεμίας και των ακίνητων ρολογιών. Ίσως επειδή τείνουμε προς την Ινδία περισσότερο από ποτέ. Ίσως επειδή οι εικονιζόμενες είναι φτωχές όπως μας απειλούν συνεχώς ότι θα γίνουμε.

National Geographic, Necessary Angels

Χόκους πόκους

Ας υποθέσουμε ότι για λίγα λεπτά και για λόγους τυχαίους και ανεξήγητους βρίσκεται στο χέρι μου ένα μαγικό ραβδί. Με τις άκρες ν' αστραποβολούν και το κορμό από ξύλο πευκοσφενδαμιάς φυτεμένης στην Μέση Γη και πουθενά αλλού και με όλα τα σχετικά του γκάτζετ.  Ας υποθέσουμε επίσης, ότι μαζί με το ραβδί κατέχω και τις οδηγίες χρήσης. Απ' απέναντι έρχεται κύμα τεράστιο.  Πρόκειται για την υγροποιημένη λογική των αγορών. Τσουνάμι κανονικό. Δεν μας κάνει τη χάρη να πλησιάσει με χολιγουντιανή αργή κίνηση ή με την οικεία αγγελοπουλική ταχύτητα, μόνο ορμάει άγριο, λυσσασμένο, πιθανόν αγοραίο μα καθόλου λογικό. Ας μην γελιόμαστε. Δεν υπάρχει ξόρκι ειπωμένο από έναν μόνο άνθρωπο , ικανό να το εξαερώσει. Κατέχοντας όμως τη μαγική τέχνη και κρατώντας στο χέρι το μαγικό ραβδί, μπορώ να παγώσω για λίγο ότι αξίζει να σωθεί.  Όχι για πολύ. Όσο να πιω ένα ποτήρι νερό, όσο  για ν’ αναλογιστώ μια ζωή βγαλμένη από τις επιλογές του ότι μου κατέβει.