Σιέστα

Με πήρε λέει ο ύπνος ένα σαββατιάτικο απόγευμα, έτσι όπως το συνηθίζει τα καλοκαίρια.
Να σ’ αφοπλίζει από πληκτρολόγια, τηλεχειριστήρια, τηλέφωνα, μολύβια, βιβλία, χαρτιά κι εκκρεμότητες- ακαθόριστους πόνους.
Να σε παρασέρνει στις πλάτες μιας υποψίας ανέμου.

Και ξύπνησα, λέει, σε μια χώρα αγαθών ανθρώπων, με βλέμματα σαν τον ουρανό της κι εύκολα χαμόγελα. Σε μια χώρα, όπου όλοι προτάσσουν τη βολή του διπλανού τους, όπου όταν κάτι δεν τους αρέσει προσπαθούν οι ίδιοι να το διορθώσουν, με το δικό τους κόπο και καλωσορίζουν όσους σπεύδουν να βοηθήσουν. Οι παράξενοι ετούτοι κάτοικοι δεν έχουν τίποτα δικό τους πέρα απ’ την ελευθερία τους. Στις προτάσεις σπανίως χρησιμοποιούν το δεν, το όχι, το χωρίς. Οι τσακωμοί αποτελούν σπάνιο φαινόμενο κι οι λόγοι των διενέξεων θα σας φανούν αστείοι. Ενώ είναι γνωστό πως οι δικοί μας τσακωμοί έχουν πολύ βαθείς και σοβαρούς λόγους. Η λέξη γκρίνια απουσιάζει απ ' το λεξιλόγιό τους και την  αλληλεγγύη τη λένε ανάσα. Υπάρχει όμως η λέξη ζήλεια. Την προσθέτουν σαν μπαχαρικό σε γεύματα και θερινές ματιές και κάτι αναπάντεχους αναστεναγμούς. Έχει κήπους και μποστάνια εδώ και πολύ ποδαρόδρομο.  Βοτάνια και λουλούδια μοσχοβολούν κι ίδιοι οι άνθρωποι μυρίζουν γη. Είναι αφτιασίδωτοι κι ωραίοι Όπου κοιτούν βλέπουν ομορφιά, ιδίως αν αντικρίζουν κάτι σπάνιο και καινούριο.
Αν ας πούμε τους ρωτήσεις ποιος είναι ο αρχηγός  σας, θα σε κοιτάξουν με θαυμασμό και θα ρωτήσουν να μάθουν το νόημα της λέξης. Μην τους εξηγήσεις και ξύπνα να φύγεις.
Άλλωστε είναι σύντομοι οι καλοκαιρινοί ύπνοι. Κι ας  μοιάζει τόσο εύκολος, τόσο πραγματικός αυτός ο τόπος, όσο λογικά δείχνουν και τα όνειρα στην ώρα τους.