Μαύρα σκυλιά

Ο Ντέσμο φιλοξενείται στο Puppies Park κι εμείς είμαστε η ανάδοχη οικογένειά του. Θεωρητικά είναι πολύ τυχερό σκυλί. Θα επιβιώσει πολύ παραπάνω από κάποιο άλλο αδέσποτο του δρόμου. Ζει πολύ καλύτερα από ότι στο καταφύγιο σκύλων, όπου κι εκεί μπορεί να τον προλάβει η ανθρώπινη κακία. Περνά περισσότερο καλά από να είναι συνέχεια δεμένος σε ένα ξύλινο σπιτάκι και να γαβγίζει τον καθένα που περνά, υποδηλώνοντας ότι είναι φύλακας, αλλά στην πραγματικότητα αποζητώντας την προσοχή του και την παρέα του. Έτσι κι αλλιώς έτσι που είναι αποκλείεται να περάσει για φύλακας.

Ανήκει στην κατηγορία των “μαύρων σκύλων”. Μια τεράστια προκατάληψη, αταβιστική ή όχι-δεν θα μπορούσε να με ενδιαφέρει και δεν τη συμμερίζομαι-πλανιέται πάνω από τα black dogs: Είναι τρομακτικά (λόγω του μαύρου χρώματος), είναι γρουσούζικα-κατ' αντίστοιχία με τις γάτες, δεν έχουν φωτογένεια (εδώ θυμήθηκα το απίθανο ποστάκι του silent ). Κι έτσι απόκληρα, δύσμοιρα, παραμένουν στην πλειοψηφία τους στα αζήτητα των καταφυγίων ζώων. Αν οι γονείς άφηναν τα παιδιά τους να επιλέξουν, δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ τέτοιο πρόβλημα. Τα παιδιά είναι φύσει και θέσει φιλόζωα και λειτουργούν χωρίς προϊδεασμούς και προκαταλήψεις μέσα στον κόσμο τους και όσο προλάβουν, μέχρι να τους εμφυσηθούν οι φόβοι και οι “αγωνίες” των ενηλίκων.

Στην περίπτωσή μας όμως υπάρχουν και άλλες παράμετροι που σε πρώτη ανάγνωση καθιστούν το συγκεκριμένο μαύρο σκυλί “μη εμπορεύσιμο”. Είναι καχεκτικός, άσχημος, στραβοκάνης, οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε για το οποίο να μην καταφέρει να σας αντιπαραθέσει κανείς «μα είναι γλυκύτατος». Γιατί όσο χάνει σε εξωτερική εμφάνιση, το κερδίζει με τη συμπεριφορά του. Ατέλειωτες αγκαλίτσες, γλειψίματα, φιλάκια, παρακολούθηση κατά πόδας. Και σε κάθε δέκα βήματα που κάνει αναποδογυρίζει και αποζητά χάδια στην κοιλιά. 

Στην αρχή τον είχαμε ονομάσει Τζούνιορ, έτσι όπως λένε οι γονείς το αβάφτιστο παιδί τους «μωράκι». Μετά στο πάρκο κάποιος που είχε κόλλημα με τις μηχανές τον ξαναβάφτισε Desmo, από ένα εξάρτημα της Ducati, καθόλου γλυκό, καθόλου εύηχο, καθόλου ταιριαστό, αλλά του έμεινε.

Την πρώτη φορά που τον πήγαμε στο γιατρό για τα ετήσια εμβόλιά του και χρειάστηκε να τον περπατήσουμε λίγο στο αστικό περιβάλλον, καταλάβαμε ότι τρέκλιζε. Δεν ήξερε να περπατά με λουρί, να προχωρά σε ευθεία, να πηγαίνει βόλτα, κάτι που άλλα σκυλιά που υιοθετούνται μαθαίνουν αμέσως. Τότε ξεκίνησε μια διαδικασία προσαρμογής του στα βασικά σκυλίσια πράγματα.

Το πρώτο βράδυ στο σπίτι μας έμεινε από υπερένταση ξάγρυπνος: κάθε φορά που κάποιος αναδευόταν στο κρεβάτι ή ακουγόταν κάποιος παράξενος σπιτικός θόρυβος έτρεχε με αγωνία προς το μέρος του. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν από υπερβολική χαρά, όπως όταν βρίσκεσαι κατά τύχη και πέρα από τα βαλάντιά σου σε ένα υπερπολυτελές με όλα πληρωμένα ξενοδοχείο και θέλεις να δοκιμάσεις τα πάντα.

Οι σκύλες μου τον πήραν εξαρχής με κακό μάτι. Είναι φυσικό, είναι καλομαθημένες και αγάμητες. Και φυσικά δεν πίστεψαν ποτέ ότι μια μερίδα σκύλου με σκληρό μαύρο τρίχωμα και τσιγκελωτό μουσούδι θα μπορέσει να γυρίσει να τις κοιτάξει, πόσο μάλλον να τις τρομάξει. Σιγά-σιγά όταν κατάλαβαν ότι ούτε οι ίδιες απειλούνται, ούτε το φαγητό τους, ούτε οι βόλτες τους, ούτε οι λιχουδιές τους άρχισαν να τον αποδέχονται. Και τώρα παρόλο που αυτές επιδεικτικά τον αγνοούν και δεν τον παίζουν έμαθε να απολαμβάνει τις χαρές ενός οικογενειακού σπιτικού, όσο αυτές διαρκούν. Έτσι, ακόμη και σε συνθήκες καύσωνα, αυτός απλώνεται στη μαξιλάρα ή στον καναπέ σε κάθε ευκαιρία, όταν τα άλλα σκυλιά αναζητούν δροσερότερες γωνιές και τα δάπεδα του σπιτιού.

Κάθε φορά που τον φιλοξενούμε βλέπω τις άσπρες τρίχες του που πληθαίνουν. Δεν είναι δυνατόν να είναι λόγω ηλικίας, είναι μόλις 2 ετών! Νομίζω ότι μία-μία εμφανίζεται όταν τον επιστρέφουμε πίσω στο puppies park.