Χορεύουμε. Χορεύετε;

Όταν είδα την ταινία «Χορεύετε;» (Shall we dance?) με τον Ρ.Γκιρ και τη Τζ.Λο(πεζ), που ουσιαστικά είναι ραμένη και γραμμένη στα μέτρα του αμερικάνικου χολυγουντιανού κινηματογράφου και της “follow your dream” συνταγής ένοιωσα ότι ανταποκρινόταν πλήρως στο συναισθηματικό μου κόσμο. Περνώντας ο καιρός, εκείνη η πρώτη μου αίσθηση επιβεβαιωνόταν από την υψηλή θέση που είχα χαρίσει στην ταινία στη δική μου κλίμακα κινηματογραφικών-και άλλων αισθητικών αξιών. Σημειώνω εδώ, ότι η προσωπική μου βαθμολογία καθυστερεί λίγο, καθώς συναρτάται ευθέως με την εντύπωση που (από)μένει στο πίσω μέρος του μυαλού και στο βάθος της καρδιάς μου. Και παρά το γεγονός ότι σε αυτό το σημείο οι σινεφίλ της παρέας θα μειδιάσουν ελαφρά, συνεχίζω να υποστηρίζω ότι παρόλο το γλυκανάλατο της πλοκής και τα φτωχικά σκηνικά της, κυρίαρχο στην ταινία-πολύ περισσότερο από άλλες εμπορικές χορευτικές ταινίες-βρίσκω το συναίσθημα· όχι μόνο το απλό, τετριμμένο συναίσθημα μιας νοικοκυρεμένης καθημερινότητας, αλλά και το πιο βαθύ που αναβλύζει με την πλήρωση των προσδοκιών και των ονείρων.

Το θυμήθηκα αυτό τις προάλλες παρακολουθώντας μια παράσταση με χορούς όλων των ειδών και των εποχών, με θέμα τις αντίστοιχες κινηματογραφικές ταινίες. Ερασιτέχνες χορευτές με την καθοδήγηση επαγγελματιών είχαν ετοιμάσει μια παράσταση-επίδειξη για συγγενείς και φίλους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κοψιάς και απόχρωσης εμφανίζονταν τελετουργικά στη σκηνή και απέδιδαν χορευτικά συνθέσεις γνωστότατες με την προσεγμένη επιμέλεια του καλού μαθητή και με την ευγένεια του φιλόξενου οικοδεσπότη. Η όποια συστολή υποχωρούσε μπροστά στην ανάγκη τους να κάνουν αυτό που αισθάνονται. Από τα μικρά κοριτσάκια, που χόρεψαν αποσπάσματα από τη Φαντασία από τις νεαρές που επιδίδονταν στο μοντέρνο, από τις κυρίες που χόρεψαν με τους-φευ-λιγοστούς καβαλιέρους βαλς και ταγκό, από τους επαγγελματίες δασκάλους που έκλεισαν την παράσταση με το πάθος και τη ματαιοδοξία ενός αργεντίνικου ταγκό, όλοι έλαμπαν από μέσα, όλοι πάνω στη σκηνή μετουσιώνονταν σε κάτι άλλο συνεπαρμένοι από τις νότες και τους ρυθμούς. Κι εκεί πάνω, την ώρα που το «εγώ» τους αναμετριόταν με το «είναι» και το «φαίνεσθαι», έδειχναν αλλούτεροι, ανάλαφροι, ευτυχισμένοι.

Παρατηρώντας τους συνανθρώπους μου να χορεύουν δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους ζήλευα και θαύμαζα. Καθώς μπροστά στα μάτια μου εναλλάσσονταν σάλσες, ρούμπες και τσα-τσα-τσα με βαλς, ροκ ν’ρολ και στεπ, αναγνώριζα ξανά το πάθος αυτών που πραγματώνουν αυτό που αγαπάνε και το μοιράζονται επάξια με τους αγαπημένους τους.

Σχολές χορού, μαθήματα χορού, διαγωνισμοί χορού, χοροεσπερίδες του πάλαι ποτέ, σχολικοί χοροί, χοροί συλλόγων, παντού μέσα ή έξω από τον κινηματογράφο, η επιθυμία είναι μία και μετουσιώνεται σε πράξη με αρκετό κόπο, χρόνο και εμπλοκή. Our life is shaped by our mind; we become what we think. Η επιθυμία από μόνη της δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται κλίση. Και αυτή πάντα δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται πάθος. Dream. Discover. Explore.

Υ.Γ.

Μερικές από τις αγαπημένες και βραβευμένες κινηματογραφικές χορευτικές ταινίες θα θυμηθείτε εδώ:

http://www.boston.com/ae/movies/gallery/dance_movies?pg=4