παρεμπιπτόντως

[...] το παρακάτω σχόλιο-άποψη ήρθε με μαιλ και θεώρησα ότι ανήκει σε αυτό εδώ το αφιέρωμα της περασμένης και προπερασμένης βδομάδας όπου άνδρες-γυναίκες μπλόγκερ μιλάνε για τις στρατιωτικές θητείες τους. 

Επιπλέον, είχαμε μία έκτακτη συμμετοχή

στο ιστολόγιο του Βιβλιοθηκάριος, το οποίο τέλεσε επί μια μέρα υπό κατάληψη...

"Με την ανεργία να πλησιάζει το 23.6% δεν υπάρχει κανένας (πραγματικός, όχι στατιστικός) λόγος να κλείνονται στα στρατόπεδα παραγωγικοί πιτσιρικάδες αμειβόμενοι με 8.6 ευρώ το μήνα. Θεωρητικά θα υπηρετούν την Πατρίδα, ουσιαστικά θα κάνουν θελήματα αξιωματικών, θα μαθαίνουν την τέχνη της ανούσιας αγγαρείας, θα περιορίζουν το λεξιλόγιο τους σε επίπεδο διαλεκτικού πιθήκου, θα ιδρώνουν, θα καπνίζουν βαριεστημένα και θα τελειοποιούν την τέχνη του να κρύβονται. «Στον Στρατό γίνεσαι άνδρας» λένε αταβιστικά, σαν από κεκτημένη ταχύτητα οι παλιοί. Δεν γίνεσαι άνδρας. Κακός Έλληνας γίνεσαι, καλός δημόσιος υπάλληλος γίνεσαι. Όσοι το λένε αναπολούν με άχρηστες περιγραφικές λεπτομέρειες τη δική τους θητεία. Στην ουσία δεν νοσταλγούν αυτή, αλλά τα νιάτα τους, τότε που υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Εκτός και αν με το «γίνεσαι άνδρας» εννοούν ότι μαθαίνεις πώς να αποφεύγεις κάθε δυνατή ευθύνη, ότι μαθαίνεις να κυριαρχείς σε ασθενέστερους με το ίδιο πάθος που κάποτε  σε κακοποίησαν ψυχικά επειδή ήσουν νεώτερος ή πώς να παριστάνεις ότι σκουπίζεις φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα, επειδή απλώς δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις. Με αυτή τη λογική, ο στρατός είναι η μεγαλύτερη θερμοκοιτίδα του ελληνικού δημοσίου. Σου μαθαίνει πώς να είσαι αντιπαραγωγικός, υποκριτής και ράθυμος.     

Και στο τέλος του μήνα σου δίνει 8.6 ευρώ επειδή άντεξες.Τα αντεπιχειρήματα ακούγονται από το βάθος. Μιλάνε για πατριωτικό κίνδυνο, για μαλθακότητα και ανθέλληνες. Εκτός του ότι η αδικαιολόγητη επίκληση του πατριωτισμού είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων, ας μην κοροϊδευόμαστε με το θέμα του κινδύνου. Ειδικά οι στρατιωτικοί γνωρίζουν ότι οι κληρωτοί που γεμίζουν αχρείαστα στρατόπεδα ουσιαστικά βρίσκονται εκεί για ψηφοθηρικούς λόγους. Ολόκληρες τοπικές κοινωνίες ζουν από τα γυράδικα, τα καφέ της θλίψης και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δίπλα σε στρατώνες που φυλάνε το τίποτα. Ένας σημαντικός αριθμός από τους μόνιμους οπλίτες που είχαν προσληφθεί στα χρόνια της ευμάρειας απορροφήθηκαν σε γραφεία, έχοντας την κατάλληλη γνωριμία, το πιο αποτελεσματικό όπλο του ελληνικού στρατεύματος. Και για τους λόγους αυτούς, χρειάζεται νέο αίμα μελλοντικών ανέργων που θα βρίζουν, δε θα προσφέρουν τίποτε σε καμιά κοινωνία, θα πετάνε το φαγητό, ενώ άλλοι άνθρωποι στην κυριολεξία πεινάνε, και ενδιαμέσως θα κάνουν και λόγο γόπινγκ.Ας σοβαρευτούμε. Στα συντρίμμια αυτού του παρελθόντος, καιρός είναι να γκρεμιστούν οι ψευδαισθήσεις. Η στρατιωτική θητεία είναι χάσιμο χρόνου, μια παλαιοκομματικού τύπου εξυπηρέτηση. Στην καλύτερη είναι μια νοσταλγική ανάμνηση και μια σπάνια κοινωνική παρατήρηση της ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας. Στην χειρότερη, μια τραυματική εμπειρία που οδηγεί μαλθακά μυαλά στα όρια του μηδενισμού. Ο στρατός είναι η ήττα της πραγματικότητας. Και η χώρα που, την ώρα της πτώσης, αντί να περιορίσει το πρόβλημα, αυξάνει τη θητεία, είναι το Βατερλό της κοινής λογικής!"