39 και μία

Η συνμπλόγκερ μου έστειλε αυτό το link με τις 40 φωτογραφίες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Και είναι όλες συγκλονιστικές, αν και αρκετές εκβιάζουν τη συγκίνηση. Κάποιες τραβήχτηκαν χωρίς σεβασμό στους απεικονιζόμενους, κι αυτό με ενοχλεί πολύ. Είναι σπαρακτικό να φιλάς ένας φέρετρο, ν' αποχαιρετάς τον πατέρα σου ή να χωρίζεις με έναν αγαπημένο που δεν θα ξαναδείς. Είναι όμως κι ιδιωτικό. Δεν θα 'θελα να με βλέπει κανείς εκείνη την ώρα. Πολύ περισσότερο, δεν θα 'θελα να γίνεις διάσημος και να πλουτίσεις με την κομματιασμένη ψυχή μου.
Είναι όμως και κάποιες άλλες φωτογραφίες, που νοιώθεις πως έπρεπε να τις δεις.
Ειδικά αυτή:

όπου "Ο κρατούμενος πολέμου Horace Greasley προκαλεί τον Heinrich Himmler κατά τη διάρκεια επιθεώρησής του στο στρατόπεδο. Ο νεαρός είχε δραπετεύσει τουλάχιστον 200 φορές από το στρατόπεδο για να συναντήσει κρυφά μια Γερμανίδα την οποία είχε ερωτευτεί."

Ετούτος ο Horace θα ήθελε πάρα πολύ να τον δούμε, νομίζω. Κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που υπήρξε. Γιατί αυτή η φωτογραφία του αδύνατου νέου άντρα είναι γεμάτη ελευθερία και έρωτα και είναι πολύ περισσότερο από χίλιες λέξεις.
Λέει, με κρατάς μα δεν μ' έχεις.
Λέει έχεις όπλα κι είμαι γυμνός, αλλά εσύ έχεις νευράκια.
Λέει ο πόλεμός νικήθηκε απ' τον έρωτα.
Κι άλλα πολλά λιγότερο εύσχημα και περισσότερο εύστοχα.

Δεν θέλω να μάθω τι απέγινε ο αγαπητός Horace. Αν επέζησε, αν τα βρήκε με την καλή του. Δεν θέλω να μάθω τη συνέχεια της ιστορίας. Νομίζω, πως κάτι τέτοιες στιγμές, η ιστορία κρατάει την ανάσα της κι εμείς οφείλουμε να σταματήσουμε και να την αφουγκραστούμε.