Να ξυπνάς Κυριακή, στις πέντε το πρωί. Να πηγαίνεις στην Ομόνοια. Κατασκόταδο εντός κι εκτός. Να περιμένεις το πούλμαν για το πρώτο επισκεπτήριο στην Τρίπολη. Κόσμος άσχετος, κακόκεφος, αγουροξυπνημένος. Αξύριστοι πατεράδες, μανάδες με φακιόλια. Κοπέλες βαμμένες κατά το εγχειρίδιο του Cosmopolitan (μα τι ώρα σηκώθηκαν για να προλάβουν να ομορφύνουν;). Οι συνοδοιπόροι σου. Δεν τους έχεις διαλέξει κι ακόμα σιχαίνεσαι να επιλέγουν άλλοι για σένα. Απεχθάνεσαι το τυχαίο. Διανύεις την εποχή της παντοδυναμίας σου. Της υποτιθέμενης βέβαια, αλλά τι σημασία έχει; Λες κι υπάρχει μια αλήθεια για όλες τις ώρες. Λες και δεν είναι αληθινό ότι πιστεύουμε στο βάθος της καρδιάς μας ετούτη εδώ τη στιγμή. Κι ας είναι άλλο απ’ αυτό που θα μας παθιάσει τον άλλο μήνα. Αυτοί λοιπόν είναι οι συνεπιβάτες. Οι απ’ έξω. Γιατί μέσα, ταξιδεύει μαζί σου η αγωνία. Ο στραγγαλιστής των ομαλών χτύπων της καρδιάς σου. Σου ψιθυρίζει όλη την ώρα: «Τι του έχουν κάνει; Θα ‘χει αλλάξει;». Θείοι, μεγαλύτεροι, γνωστοί επαναλαμβάνουν αφόρητα κλισέ: Ο στρατός θα τον κάνει άντρα. Αλλά εσύ ξέρεις περισσότερο απ’ όλους τους, πόσο άντρας είναι. Ξέρεις τα χέρια του, την ένταση του αγγίγματος του, τον τρόπο που σε κοιτάει, το πώς σε λέει «κοριτσάκι μου». Και δεν θέλεις τίποτα ν’ αλλάξει. Ούτε το μήκος των μαλλιών του, ούτε η μυρωδιά, ούτε ένα γραμμάριο απ’ το βάρος του. Δεν θες να συνηθίσει να τρώει σκουπίδια. Δεν τον θες υπάκουο και προσκυνημένο, δεν σ’ ενδιαφέρει να μάθει να στρώνει το κρεβάτι του –θες το δικό σας μονίμως τσαλακωμένο. Δεν θέλεις να τον δεις να κρατάει όπλο. Σας αηδιάζουν και τους δύο. Δεν έχει ανάγκη τις σφαίρες τους. Σε παρακολουθεί κι είναι πάντα εύστοχος. Ξέρει τι περιμένεις. Ξέρει την ώρα. Γιατί είσαι η πατρίδα του κι είναι η δικιά σου. Είστε τόσο νέοι. Θα δίνατε τη ζωή σας ο ένας για τον άλλο και κανείς –πέρα από σας- δεν μπορεί να σας εκπαιδεύσει σ’ αυτό. Δώσε του κουράγιο.
Και καλό σας ταξίδι.
Στο αφιέρωμα συμμετέχουν:
Και καλό σας ταξίδι.
Στο αφιέρωμα συμμετέχουν:
ε όχι,όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα μπορούσα,δυνητικά,να το είχα γράψει εγώ. μόνο ο τόπος αλλάζει. το ζωγραφίζεις τόσο τέλεια. και με γυρνάς τόσο πίσω. υπέροχο,σ'ευχαριστώ συννεφούλα.
Αυτό το σχόλιο,θα γίνει το μπλογκερικό μου μαξιλάρι.Ότι πιο τιμητικό (θα μπορούσα,δυνητικά,να το είχα γράψει εγώ) μου έχουν γράψει. Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ Κιχλάκι.
ΔιαγραφήΥπέροχοοοοο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά".Δεν το λέει άδικα το τραγούδι ;)
εύστοχο κατευθείαν στην καρδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκίνησες πάλι, φιλενάδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταυρούλα, Rou και Ξωτικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ το χάρηκα αυτό το αφιέρωμα. Με γύρισε χρόνια πίσω και διαπίστωσα πως μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται.
Σε ευχαριστώ τόσο πολύ μου έφτιαξες το βράδυ!είναι σαν να το έγραψα εγω ...με έκανες να νιώσω ότι έχουν περάσει και άλλες από αυτή τη θέση...μου εδωσες πολυ κουραγιο
ΑπάντησηΔιαγραφή