Ένα χαλαρό Σάββατο (στο Κουρείο)

Η μέρα είχε προχωρήσει κι ο καύσωνας παραμόνευε. Ήταν όμως η μόνη μέρα που αναγκαστικά συμπέσαμε για να πάμε μαζί (με τη Νέφωση) στο κουρείο. Ένιωθα την κάποια αγωνία της, καθώς μέχρι τότε τα μαλλιά της τα εμπιστευόταν μόνο σε διαπιστευμένους επαγγελματίες, και εμείς οι γυναίκες δεν παραδίνουμε τα όπλα μας όπου κι όπου. Με δυσκολία απολαμβάνουμε χάδι στα μαλλιά. Ίσως στο πρώτο ραντεβού μόνο. Αμέσως μετά αρχίζουν να μπαίνουν περιορισμοί. Στο φαντασιακό μας τα μακριά μαλλιά της γοργόνας δε σκεπάζουν τη γύμνια της, αλλά κάποιον κρυφό εραστή.

-Πώς έλεγαν την αδελφή του Μέγα-Αλέξανδρου;

-….

-Κυνάνη! Εντάξει, δεν πειράζει, πολύς κόσμος δεν το ξέρει. Η ιστορία πάει ως εξής, η Κυνάνη είχε υπερβολική αδυναμία στον αδερφό της και γνωρίζοντας ότι ο αδερφός της αποζητούσε την αθανασία έψαξε και του βρήκε το αθάνατο νερό, όμως όταν γέμισε τα ποτήρια τους θέλοντας να του το δώσει στα κρυφά, ο μεγαλέξαντρος από λάθος - ή από παράβλεψη της μοίρας - ήπιε το δικό της, τη συνέχεια την ξέρετε…μας παραμυθιάζει ο Γιώργος,

Κι αφηνόμαστε πρόθυμα στα χέρια του…

Έρως. Θέρος. Πόνος.

Τι πάει αν πει ήρθε ο καιρός του θερισμού;

Το καπέλο μου μόλις που χορτάριασε

Bashô

Για μας τους μεσόγειους φτάνει η στιγμή που νιώθουμε ότι το καλοκαίρι έχει φτάσει. Είτε με τη μορφή μιας οσφρητικής ανάμνησης γεμάτης αρμύρα και πευκοδάσος, είτε με τη μορφή μιας μικρής οφθαλμαπάτης στα παιχνιδίσματα του ήλιου καθώς περπατάς στ' αναμμένα πλακόστρωτα της πόλης. Είναι από εκείνες τις στιγμές που μας ξεπερνούν, αλλά δεν χάνονται, μόνο μας σημαδεύουν, κάθε χρονιά πιο δραματικά και πιο απελπισμένα.

My precious*

Αυτό που δεν είχε καταλάβει ο Φρίντμαν είναι ότι η φύση είναι ισοπεδωτική. Πιο κομμουνιστική κι απ τον Λένιν, πιο μονοκόμματη κι από τον βαρετότερο Κνίτη. Πιο δυνατή, αυτορυθμιζόμενη κι ανεξάρτητη απ' την πιο ελεύθερη αγορά. Αν στρέψεις το βλέμμα στο ηλιοβασίλεμα, το ίδιο θ’ αντικρίσεις απ την πανάκριβη  βεράντα της Καλδέρας, το ίδιο κι αν ανακαθίσεις στον υπνόσακό σου. Καταντά προκλητικό και σκανδαλώδες.

Αλλά βέβαια, δεν τη λες και βαρετή τη δημιουργό μας. Μάλλον χιουμορίστρια. Κάπου χαμογελάει και ίσως και να ξεκαρδίζεται βλέποντας μας να σκοτωνόμαστε –μεταφορικά κι ακριβολογώντας- για μεγαλύτερα αυτοκίνητα, μεγαλύτερα σπίτια, μεγαλύτερα διαμάντια, μεγαλύτερα μερίδια αγοράς, μεγαλύτερα μέλη και μακρύτερα μόρια, την ίδια ώρα που έργα τέχνης σαν αυτό…

… διατίθενται δωρεάν. Έτσι απλά και κατάμουτρα. 

Παίζουν κρυφτό, μας κλείνουν το μάτι, ερωτοτροπούν, βυθίζονται, ημερεύουν κι άμα τύχει μας γκρεμίζουν και μας εξαφανίζουν, αδιαφορώντας τόσο μα τόσο πολύ για το πόσο σπουδαίοι, πλούσιοι, μπαντίρηδες, μίζεροι, όμορφοι, άσχημοι ή σοφοί είμαστε.

Οι φωτογραφίες είναι το Λεωνίδα και τοποθετήθηκαν στη σειρά για ένα αφιέρωμα που δεν έγινε ποτέ.

*(που έλεγε και το ταλαίπωρο το Γκόλουμ στο αντικείμενο του έρωτά του, ένα δαχτυλίδι εξουσίας)

Αφλογιστία

Λέξεις, φράσεις, σκέψεις, συνωστίζονται στην έξοδο του μυαλού –αν το στόμα ή το πληκτρολόγιο μετράνε για πόρτες- σαν πρόσφυγες ή σαν τα αγχωμένα σπερματοζωάρια του Woody Allen. Και κάπου εκεί ποδοπατούνται και σιωπούν. Ούτε μια κουβέντα δεν αποτυπώνεται, ούτε ένας σημαντικός λογισμός. Και η συμφόρηση μετατρέπεται σε βάλτο ή σε σούπα. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να γράψω. Μόνο ασφυκτιώ, μόνο ονειρεύομαι θάλασσες κι ας ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν. Μα δεν θέλω να σκέφτομαι το μετά.

«Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.»

Είναι αρκετές οι κακίες της μέρας. Και οι βλακείες και οι παραλογισμοί. Τέλος δεν έχουν.  Μα έλα που το αύριο κουρνιάζει δίπλα μου. Έλα που με κοιτάει όλο εμπιστοσύνη όταν αναζητεί επιβεβαίωση στο αδιάλειπτο: «Ε, μαμά;». Έλα που αντιλαμβάνεται και εμβαθύνει όλο και περισσότερο με ένα μυαλό χειρουργικό νυστέρι. Έλα, που τώρα είναι ανοιχτό το παράθυρο της επικοινωνίας μας κι αν δεν του κουβεντιάσω λόγια αξιόπιστα, θα σφαλίσει. Μα, τι να πω; Ποια αλήθεια γνωρίζω;

Λοιπόν, τέρμα. Η μαμά δεν έχει απαντήσεις. Μόνο ανεπαρκείς αγκαλιές.

(Πόσο μάλλον η μπλόγκερ)

Δεν θέλω να ξέρω

Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που η ιδέα τους για ένα ικανοποιητικό μέλλον είναι στην πραγματικότητα μια επιστροφή στο εξιδανικευμένο παρελθόν

Ρόμπερτσον Ντέηβις

Το πόσος κόσμος απεργεί, το πόσοι θα κατέβουν στις συγκεντρώσεις το ψυχανεμίζομαι από την ατμόσφαιρα μόλις ξυπνήσω το πρωί. Από τους ελάχιστους θορύβους και τις λιγότερες φωνές στη γειτονιά, που υποδηλώνουν αργία ή απεργία. Κι όταν αρχίσουν οι οικιακές ή κηπευτικές εργασίες, να σέρνονται τα τρόλεϋ της λαϊκής, επιβεβαιώνω ότι είναι απεργία. Γιατί τότε προκύπτουν όλες οι δουλειές στο σπίτι. Δεν θέλουν να ξέρουν τι συμβαίνει πέρα από το σπιτικό τους. Πετάνε τα σκουπίδια στο σκουπιδοτενεκέ του γείτονα, γιατί ο δικός τους πρέπει να παραμείνει καθαρός. Κι όσο πιο μιαρά τα σκουπίδια, τόσο πιο μακριά τα μεταφέρουν. Ας τα βρει ο δήμος. Αν  όχι, ίσως και να βρουν χρόνο για να διαμαρτυρηθούν στη συνέχεια. Δεν θέλω να ξέρω ποιος και πως θα τα μαζέψει όμως, ή που θα πάνε.

Το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία που σχηματίζεται μέσα στο μυαλό μου το επιβεβαιώνει η λειτουργία του ταχυδρομείου της γειτονιάς. Δεν απεργείτε, ρωτάω. Άλλα καταστήματα μπορεί, ναι, εμείς εδώ όχι. Έχετε ιδιωτικοποιηθεί και φοβάστε; Όχι, ακόμη στο ενιαίο δημόσιο είμαστε.

Πάμε γι άλλα

Είναι ένα δέντρο στον αρχαίο κήπο. Ένας φοίνικας, γιγάντιος σαν γοτθικός καθεδρικός, ίσως και το ίδιο αλαζόνας. Δεν κοιτάει εμάς τα κοντά πλάσματα. Ο κορμός του είναι ψηλόλιγνος και τσιγκούνης στους ίσκιους και το φύλλωμα, το κεφάλι του δέντρου,παραείναι όμορφο για να ναι του κόσμου τούτου. Γι αυτό και κάπου συγχωρείς το ψηλομύτικο φυτό κι αναρωτιέσαι πού αγναντεύει. Στο δικό του όπου, σταματάς να τον κρίνεις ετούτον . Μπορεί μόνο να είναι αφηρημένος ή να ονειρεύεται τυρκουάζ ακρογιάλια να γείρει πάνω τους και να τους ψιθυρίσει όσα  μας κρατάει κρυφά.  Αδιαφορεί ή κρύβει την καλοσύνη του. Γιατί, δεν μπορεί να είναι τυχαίο που τα θυσανωτά  σπαθιά του φιλοξενούν φωλιές και πεινασμένα μωρά χελιδονιών. Ως κι ένας κοκκινοτρίχης τεμπελόγατος καταφέρνει να δροσιστεί στη γραμμική σκιά του. Αλλά πώς γίνεται ένα πλάσμα τόσο επιβλητικό ν αδιαφορεί για τα βάσανά μας;Να είναι άχρονος  ο πλανήτης του, μια ανάσα οι ζωές μας; Ή μήπως έχει αηδιάσει με του λόγου μας και δεν μας χαλαλίζει τη ματιά του; Μήπως κρυφά, όταν κοιτάμε αλλού, χαμογελάει στα προστατευόμενα του τ αποδημητικά και κουνάει με νόημα το σπαθωτό κεφάλι του για την κατάντια μας;  Αν και νομίζω, τα βράδια, εμάς σκέφτεται και γίνεται η ανάσα του ασφυκτική.

Όνειρα θερινής νυκτός

A thing of beauty is a joy for ever:

Its loveliness increases;

it will never

Pass into nothingness;

but still will keep

A bower quiet for us, and a sleep 

Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing 

Endymion,  J. Keats

Τώρα τελευταία τα όνειρά μου έπαψαν να είναι καλοκαιρινά. Βυθίζονται σε τυφλά ερέβη. Ο κήπος που ονειρεύτηκα χθες έμοιαζε με αυτόν της πάσιονφλαουερ μόνο που ήταν γεμάτος αγκαθωτά αγριολούλουδα και αιχμηρούς θάμνους. Ίσως να φταίει που αποκοιμιέμαι ξεφυλλίζοντας τον οδηγό μου, απόκρυφο ευαγγέλιο για να ξορκίζω τις άσκημες σκέψεις. Και όταν ξυπνώ, σαν να χρωστώ ακόμη κάτι από την τιμωρία, τα όνειρα ξεχνιούνται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ανακλαστικά σηκώνομαι, κινούμαι αργά, σε πεδίο αρνητικής βαρύτητας, περπατάω και πιάνω το βήμα μου να σκληραίνει σε κάθε καθημερινή στιγμή. 

τρεις καλοκαιρινές μέρες

Σχεδόν εύχομαι να είμαστε πεταλούδες και να ζούσαμε μόνο τρεις καλοκαιρινές μέρες

John Keats

Την πρώτη μέρα να την περάσουμε αμίλητοι, με την αύρα να φυσάει τις λέξεις μέσα στα στόματά μας. Να κοιταζόμαστε σαν να μην ξέρουμε την ετυμηγορία, σαν να είναι όλος ο χρόνος μπροστά μας. Κι από τα χάδια τα πολλά, τα σώματά μας, τα συμπαντικά, ν' αρχίσουν να πονάνε. Ας είναι η αρμύρα να σφραγίζει τα ρουθούνια, εμποδίζοντάς μας να αναπνεύσουμε της γης τα χρώματα. Μέχρι το κύμα το βουβό τα πόδια μας να δροσίσει κι

κοχύλια και όστρακα να μας χαρίσει. Ξέπνοους να μας βρει της αυγής το πρώτο φως λυτρωμένους από την αγωνία να καταπιούμε ο ένας τον άλλον.