Aς υπερβάλλουμε με τους ζωντανούς

Αν σκιτσάριζα τον Μ., θα έφτιαχνα έναν τετράγωνο, κοκάλινο σκελετό γυαλιών κι ένα χαμόγελο. Χαμόγελο της γάτας Tσέσαϊρ. Νάτο που αιωρείται σαν ξαπλωτό φεγγάρι, πάνω απ' τα κεφάλια των πενθούντων. Μας κάνει πλάκα το χαμόγελο-σύντροφος. Ακόμα κι όταν το αμαξίδιο δεν αρκούσε, τότε που ο πόνος καθόταν σε κάθε νευρικό κύτταρο, το χαμόγελο επέμενε -απείραχτο απ τη σκλήρυνση, πιο πιστό κι απ' την Πηνελόπη. Γι αυτό δεν ήθελα να πλησιάσω το φέρετρο για κείνον τον τελευταίο ασπασμό.
Χωρίς γυαλιά, χωρίς χαμόγελο, πώς να τον γνωρίσω; Ο ασπασμός είναι για τους ζωντανούς λέω. Τι να τα κάνουν τα φιλιά και τους επικήδειους οι πεθαμένοι;
Αλήθεια, αν έχεις τόσο θερμά λόγια να πεις για κάποιον, πες τα στον ίδιο. Όσο ακούει. Για όσο θα πιάσουν τόπο. Πρόλαβε. Υπερέβαλε, ναι. Αλλά να υπερβάλλεις έγκαιρα. Αγαπάω τις υπερβολές. Ξεχειλίζουν αγάπη.
Αλλά δεν είναι οι επικήδειοι που με αποτελειώνουν. Είναι οι ζωντανοί γονείς. Αυτούς δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια. Αυτή την αχώνευτη αδικία που τους στραγγαλίζει, είναι που δεν αντέχω. Το γιατί τους με διαλύει.
Ποιον ρωτάνε;
Απευθύνονται σ' αυτόν τον τύπο με τον οποίο κανείς δεν θέλει να έχει πολλά-πολλά. Είναι απο κείνους τους πολλά βαρείς που ανασηκώνουν το φρύδι και σε εκτελούν. Όχι μεταφορικά. Στ' αλήθεια.
Καλό είναι να περνάς απαρατήρητος δίπλα του.Να μην τον προκαλείς. 
Μπορεί στο γιατί, να γυρίσει να σε κοιτάξει.
Ακόμα χειρότερα.
Μπορεί να σ' απαντήσει. Κι όσο απερίγραπτος κι αν είναι ο πόνος της απώλειας ενός παιδιού, η απόκρισή του μπορεί να είναι χειρότερη. Έχει μια σοφία αιώνων ο αχρείος. Ποιος ξέρει ποια σκοτεινή γωνιά σου θα φωτίσει.
Ας τον ξεχάσουμε λοιπόν για λίγο. Ας υποκριθούμε πως δεν περιπολεί στα μέρη μας. Όχι ακόμα.Πως δεν σκέφτεται να μας κόψει κλήση.

Αναζητώντας γιατρικά -φαρμάκια της λησμονιάς- πήγα στο γυμναστήριο. Ενδορφίνες. Xρειαζόμουν ενδορφίνες. Ή μια σφυριά στο κεφάλι. Απ' το σφυρί, προτίμησα τους κοιλιακούς. Εκεί λοιπόν, που ξαπλωμένη στο στρώμα, διπλώνομαι και κάπως χαλαρώνουν τα ηλεκτρικά σήματα και οι εκρήξεις των νευρώνων, εκεί που καλωσορίζω το πρώτο χασμουρητό, στέκεται μπροστά μου ένας πανέμορφος άντρας. Μπορεί και να μην είναι στ' αλήθεια τόσο ωραίος, μα τώρα, αυτή τη μικρή στιγμή, φωτίζεται όπως πρέπει, φοράει ότι ταιριάζει, έχει το ύφος που είναι ιδανικά ανυποψίαστο.
Καθώς ακούει αυτό:

...αρχίζει να κάνει ασκήσεις. Χέρια, πόδια, μέση, ρυθμός. Χοροπηδάει, χορεύει, ξορκίζει,  πάλλεται, λευτερώνει. Όσο κρατάει το τραγούδι, γίνεται ο βαρκάρης της επιστροφής.
Χαμογελάω.
Σαν να τον βλέπω να υψώνει το μεσαίο και περιποιημένο του δάχτυλο στα μούτρα του μεγάλου αρπακτικού.