Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Υπνοβάτες

Χθες το βράδυ συναντηθήκαμε μ’ ένα φίλο που γύρισε για λίγο απ’ τη Μαδρίτη. Ήπιαμε ανεπιφύλακτα και γελάσαμε με κάθε επιφύλαξη. Είναι που η χαρά ανεβαίνει στο στήθος τοίχο-τοίχο. Ούτε η ίδια ξέρει πώς θα φτάσει. Θα είναι ακόμα χαρά όταν καθίσει στα χείλη ή θα μεταλλαχθεί σε γκρίνια κι ειρωνεία;
Θυμήθηκα όμως. Ταξίδια, εικόνες, εποχές όπου τα όνειρα επιτρέπονταν.
Γυρνώντας με τ’ αμάξι, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν μπλοκαρισμένος. Ένα αυτοκίνητο είχε φρενάρει κάθετα στη ροή και μπροστά απ’ τις κοκαλωμένες ρόδες διακρίνονταν δυο ξαπλωμένα πόδια. Μπλουτζίν και μπότες. Πιο πίσω μια πεταμένη μηχανή. Κόσμος να κοιτάει με θλίψη κι αρρωστημένη περιέργεια. Η θλίψη κρατάει το κεφάλι πιο πίσω, η ανθρωποφαγία τραβάει το μισό κορμί μπροστά. Κι έτσι τα σώματα στραβώνουν σε μια δαιμονισμένη λόρδωση. Ούτε πλησιάζεις να βοηθήσεις, ούτε αποχωρείς να δώσεις αέρα στο θύμα. Το κεφάλι του χτυπημένου κρύβεται πίσω απ' την καρότσα. Θα μπορούσε να είναι ένας από μας. Που είναι. Μόνο που σήμερα είναι αυτός. Κι εμείς μόνο παρακολουθούμε χωρίς να βοηθάμε. Παγωμένοι σε στάσεις αφύσικες, περιμένουμε τη σειρά μας. Να ξαπλώσουμε δίπλα στις ρόδες, να λαχταρήσουμε μόνοι ή αν είμαστε τυχεροί με κάποιον να μας παραστέκει στ’ αλήθεια. Να λιώσει μαζί μας, να δώσει ίσως ένα κομμάτι της ζωής του για να μας σηκώσει.
Μα όρθιοι ή ξαπλωμένοι, είμαστε στ’ αλήθεια ζωντανοί αν έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε; Αν δεν σχεδιάζουμε νέα ταξίδια, αν κάθε μέρα βεβαιωνόμαστε πως μ΄όλη μας την αγάπη μεγαλώνουμε μετανάστες, αν μας απασχολεί μόνο το πώς θα συρρικνωθούμε αθόρυβα, τότε τι είμαστε;

7 σχόλια:

  1. Όταν σταματήσεις να ονειρεύεσαι, χάνεις το φως, χάνεις τους ήχους, χάνεις τα αρώματα και τις γεύσεις...

    Γι'αυτό πρέπει να ονειρευόμαστε, για να μην το βάζουμε κάτω!
    Δεν το επιτρέπουν τα ίδια τα όνειρα....:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν να 'χεις περάσει από τη χώρα των μη-ονείρων. Σαν να την ξέρεις καλά ακούγεσαι. Και βέβαια έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να την πλησιάζουμε αυτή τη νεκρή περιοχή. (Μόνο που κάθε μέρα ξυπνάμε σ' αυτήν κι είναι κούραση η μετακίνηση στην ονειροχώρα)
    Αλλά μ' αυτά και μ' αυτά ξεχάστηκα και δεν έστρωσα το κόκκινο χαλί για να σε υποδεχθώ στους επίσημους καιαγαπημένους σχολιαστές του μπλογκ. Καλώς ήρθες ξαδερφούλα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ίσως γι'αυτό έχω εκτιμήσει τόσο την ονειροχώρα.

    Ξέρω πως είναι η άλλη και δεν βρίσκω οξυγόνο, οπότε κάνω μία γρήγορη ανάδυση για την επιφάνεια που είναι η άλλη! Η φωτεινή, η όμορφη, η χρωματιστή! :)

    Μα...ξέρω πόσο φιλόξενη είσαι!
    (Κόκκινο χαλί! :O
    Aγχώθηκα!Σκούπισα στο έξω χαλάκι τα πόδια μου;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ονειρευόμαστε ταξίδια και ταξιδεύουμε για να ονειρευόμαστε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζούμε για να ονειρευόμαστε. Ονειρευόμαστε για να ζούμε.

      Διαγραφή
  5. Εντυπωσιακό το κείμενο σου Nefosis!!
    Πόσο ποιητικά απέδωσες αυτή τη στρέβλωση του σώματος με τις δύο βουλήσεις,τις όχι και τόσο καθαρές, που κράτησαν το πλήθος σε απόσταση από το σώμα που υπέφερε... Θα ήθελα να απαντήσω στην ερώτησή σου (θα προσπαθήσω τουλάχιστον)
    Αν έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε σίγουρα δεν είμαστε ζωντανοί, κάποιου άλλου τα όνειρα υπηρετούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ και πάλι Μαρόν για τα καλά σου λόγια. Ναι, έτσι πιστεύω κι εγώ. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς όνειρα και τότε η ζωή μας χρησιμοποιείται από άλλους.

      Διαγραφή