Μια απορία

Διάβασα ένα ποστ μιας κάποιας ψιλικατζούς. Δεν την ήξερα (και καλά έκανα). Την έμαθα από την εκπομπή του Βυτίου στο radiobubble. Δεν σε στέλνω να τη διαβάσεις από δω, γιατί :

α) δεν λέει τίποτα περισσότερο απ’ όσα μπορείς ν’ ακούσεις κάθε μέρα στα δελτία ειδήσεων σχετικά με το πόσο κακό πράγμα είναι οι απεργίες και πόσο διεφθαρμένοι οι απεργοί και

β) δεν θέλω η όποια ψιλικατζού να βλέπει λινκ από αυτό εδώ το μπλογκ. Δεν θέλω να μεταφράσει το σύνδεσμο σε ψήφο.

Αν, όμως τρώγεσαι να τη διαβάσεις, ο δρόμος είναι ανοιχτός και το google πάντα στη θέση του.

Το εν λόγω ποστ -και όχι μόνο αυτό, σκίζει τα ρούχα του για τους προνομιούχους απεργούς των ΜΜΜ που εμπόδισαν την πτωχή μικρομαμά –ιδιωτική υπάλληλο-ψιλικατζού να θηλάσει το μωρό της και την υποχρέωσαν να ξοδέψει σε ταξί το πενιχρό της εισόδημα. Για το λόγο αυτό κηρύσσει εμφύλιο (το ‘χουμε χάσει τελείως) στους δημόσιους υπάλληλους. Ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός πως αθλίως αμειβόμενες μικρομαμάδες που θηλάζουν και χρησιμοποιούν ΜΜΜ συναντώνται και στο δημόσιο τομέα. Ας μην αναλύσουμε το γεγονός πως αναμάρτητοι και άγγελοι κατοικούν μόνο στον Παράδεισο και μετά την εωσφορική πτώση, σταμάτησαν να έχουν αιτήματα. Ας παραβλέψουμε –για την ώρα- και το γεγονός πως η απόφαση επιστράτευσης-επίταξης είναι παράνομη μια και η απεργία δεν απειλούσε τη δημόσια υγεία. Ας μην μιλήσουμε ακόμα για το δικαίωμα της απεργίας που ποινικοποιείται και αφαιρείται από το σύνολο των εργαζομένων.
Μια ερώτηση μόνο θέλω να κάνω:

Eγώ, εσύ κι ο ξένος

Φίλη. Ναι, φίλη αγαπημένη. Μου έστειλε το παρακάτω e-mail, το οποίο τιτλοφόρησε: «Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια»:

ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕ
ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΩ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΩ.
ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΟΙΟΝ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ,
ΑΦΟΥ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: "ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΕ"
ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΤΑ ΕΞΗΣ:
-500.000 ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
-1.500.000 ΑΝΕΡΓΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 500.000 ΜΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.
-100.000 ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ, ΠΟΥΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
-ΤΗ ΜΙΣΗ ΑΛΒΑΝΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ.
-ΚΑΙ, ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, ΤΟΥΣ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.

ΕΣΕΙΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ????

Κόσμος μονόχρωμος

Ξύπνησε με ξεραμένο λαιμό. Κοιμόταν ανάσκελα εδώ και πολλές ώρες. Μόνο τα όνειρα έβλεπε πλαγιαστά. Σηκώθηκε βαριά. Κάπου πονούσε. Κάτι τον τραβούσε. Η γάτα ήρθε και κουλουριάστηκε στον ώμο του. Είχε περάσει στον καναπέ όλο το βράδυ. Το τηλέφωνο κύλησε από το πάπλωμα κι έπεσε κάτω. Η γάτα τινάχτηκε παραπέρα. Φόρεσε τις παντόφλες. Παγωμένο δωμάτιο. Δεν θυμόταν τι είχε γίνει χθες. Ήταν μια από τις τελευταίες μέρες της χρονιάς. Ίσως και η τελευταία. Προσπάθησε να θυμηθεί. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μόνο που θυμάται ότι μίλησε πολύ, μίλησε χωρίς φωνή, από μέσα του. Είχε περάσει το βράδυ συνομιλώντας με τους νέους του φίλους, αυτούς που δεν ξέρει πως είναι, τι διάσταση έχουν, σε τι μορφή κινούνται. Έπαιζε παιχνίδια κι αντάλλασσε σκέψεις. Το στομάχι γουργούρισε. Τράβηξε τις κουρτίνες και είδε πως το χιόνι είχε πια σταματήσει να πέφτει. Όλα ήταν απόκοσμα και άσπρα. Μέσα σε μια μεταλλική αχλή. Τα ξύλα είχαν καρβουνιάσει, η στάχτη έβγαζε που και που καμιά κραυγή. Ο καφές ξεραμένος στο φλιτζάνι. Ο υπολογιστής αναμμένος. Έσκυψε και χάιδεψε το γατί. Αυτό γύρισε τ'ανάσκελα σε μια προσπάθεια να κερδίσει κι άλλα χάδια.

Κόσμοι

Ο κόσμος όπως θα ήθελα να είναι

Την Παρασκευή το βράδυ, συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια, με φίλες απ' το τουήτερ. Με τις περισσότερες δεν γνωριζόμαστε εκτός δικτύου. Πέρα από την έκπληξη, την αρχική αμηχανία που σύντομα ξεπεράσαμε, τα γέλια, το θυμό, τη συγκίνηση, την ένταση της κουβέντας και το γεγονός πως χωριστήκαμε σαν πραγματικές και όχι διαδικτυακές φίλες, αυτό που κατακάθισε στο μυαλό του σύννεφου, ήταν ο χώρος. Το Κονσερβοκούτι αυτοπεριγράφεται ως μεζεδοπωλείο-κολεκτίβα.Σερβίρουν, μαγειρεύουν και διαλέγουν μουσική, εμβληματικές-για τα δικά μου μάτια- περσόνες του τουήτερ. Πειραματίζονται, μαθαίνουν, ρωτούν με το πάθος πλατωνικού Ερασιτέχνη.  Γύρω μας γελαστές παρέες, από ανθρώπους που ποτέ δεν είχα συναντήσει, μα ήταν όλοι γνωστοί. Είχα διαβάσει τα λόγια τους, τα είχα επικροτήσει, είχα διαφωνήσει, είχα μιλήσει, είχα χαμογελάσει, είχα συμπορευτεί μαζί τους σε ηλεκτρονικούς δρόμους. Τώρα τρώγαμε δίπλα-δίπλα και χαζεύαμε ο ένας τον άλλο. Σαν σε οικογενειακό τραπέζι με συγγενείς χαρισματικούς. Διαλεγμένους έναν-έναν να σου πηγαίνουν. Μια ουτοπία ψηλοτάβανη, απτή και παρούσα.

Anniversary

δύο φίλες, ένα ιστολόγιο, μια αφιέρωση, δύο χρόνια

 «Εσείς έχετε καταπληκτικές ιδέες. Να κάνετε μπλογκ», είπε ο αγαπημένος μου μπλόγκερ. Αν και ήμουν σίγουρη πως το ίδιο συμβούλευε εκατοντάδες αναγνώστες του, άρχισα να το σκέφτομαι. «Να κάνεις μπλογκ», μου είπε κι η @elfinexile. Τους είχα πρήξει όλους να τους στέλνω e-mails και DMs. Ε, να μην με παραπέμψουν στο αποκούμπι των πετροχτυπημένων;

Οπότε ρώτησα τη Ρου. Γράφουμε που γράφουμε. Διαβάζουμε που διαβάζουμε τις σαχλαμάρες η μια της άλλης. Μήπως να μοιράσουμε τον πόνο; Μήπως να κάναμε κι άλλο κόσμο να υποφέρει μαζί μας; Κι έτσι, ως εκφραστές του τοπικού μάντρα: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», γίναμε μπλόγκερς.

Καλό μας μπλογκ,

 Εσύ που μας αφήνεις να βγάζουμε τ’ αγκάθια και να τα καρφιτσώνουμε στο ηλεκτρονικό σου κουβάρι, να καταγράφουμε τις χαρές και τη συγκίνησή μας, εσύ που τ’ ακούς όταν συχνά-πυκνά χτυπάμε μπιέλες, χρόνια σου πολλά!

Ευχαριστούμε όλους τους πετροχτυπημένους που μας διαβάζουν και συνεχίζουν να πιστεύουν πως όλοι εμείς με την πετριά θα κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο ελαφρύτερο.

Nα ζήσουν οι πέτρες!  Να είναι γερές και παλαβές.

 



2013, έτος μιας στιγμής

‹‹...οὐ δύνατον γένεσθαι λωστὸν ἀνθρωπὼι πεδέχην δ'ἂρασθαι τ'εξ ἀδοκήτω.››*

Σαπφώ

“Δεν υπάρχει τίποτε πιο σκανδαλώδες από το θάνατο ενός παιδιού και τίποτε πιο παράλογο από το θάνατο από τροχαίο ατύχημα”, φερόταν να είχε πει κάποια στιγμή ο Αλμπέρ Καμύ, και σκοτώθηκε πριν από ακριβώς 63 χρόνια, σε μια στιγμή απροσεξίας, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο φίλος του (ξ)έφυγε από το δρόμο. Ένα λάστιχο που έσκασε. Φρένα που ούρλιαξαν. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 100 ετών. Ο Καμύ σημάδεψε μια εποχή. Τα κειμενά του διαβάζονται, τσιτάρονται, σχολιάζονται και μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά. Ολόκληρο το νεώκοπο έτος είναι αφιερωμένο σε αυτόν.

Χθες το πρωί, ένα αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε τη Γιάννα. Αχάραγο. Σε κάποια άσφαλτο της πόλης. Βάδιζε με σκυμένο κεφάλι. Πρωινή παγωνιά. Περνούσε το δρόμο κοιτάζοντας να δει αν ερχόταν το λεωφορείο που θα την έφερνε στη δουλειά. Η Γιάννα συμμετείχε γράφοντας βιβλιοκριτικές σε μπλογκ της πόλης της. Κάποια στιγμή κάποιος θα διαβάσει ένα κάποιο κείμενό της. Στο διηνεκές του χρόνου μόνο η οικογένειά της θα τη θυμάται και ίσως να αντέχει να διαβάζει αυτά που έγραψε.

Ολόφρεσκο 2013

Τι χαρά όταν απ’ τις πρώτες σελίδες, καταλαβαίνεις πως κρατάς στα χέρια σου ένα βιβλίο που θα σε ταξιδέψει, θα σε μπλέξει στα γαϊτανάκια των λέξεων και των σκέψεων.
Τι απόλαυση όταν η πρώτη μπουκιά υπόσχεται ένα δείπνο πλήρες γευστικών εκρήξεων.
Τι ευπρόσδεκτη η ζαλάδα του χορού με φίλους κι αγνώστους, ωραίους ανθρώπους.
Τι προσμονή, όταν απ’ τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις πως θα την λατρέψεις την ταινία.
Κι όταν γνωρίζεις άνθρωπο που μιλάει και κρέμεσαι απ’ τα χείλη σου. Κι ας μην είναι γραφτό να γίνετε φίλοι. Δικές της διαδρομές ακολουθεί η φιλία. Η συζήτηση τώρα, όμως, θα σε φέρει στ’ ανάκλιντρα αρχαίου Συμποσίου.
Κι όταν βλέπεις πως εκείνος(-η) ανταποδίδει το θερμό σου βλέμμα κι έπειτα το πρώτο φιλί στέλνει ηλεκτρικά μηνύματα ως τ’ ακροδάκτυλά σου.

Σαν καλό βιβλίο, σαν ζουμερή μπριζόλα, σαν αριστουργηματική ταινία, σαν ενδιαφέρων άνθρωπος, σαν απογειωτικός χορός, σαν φρέσκος έρωτας.
Σαν όλα αυτά να είναι η χρονιά μας.
(Σσσσσσς... Μην λες δεν γίνεται!)