18 και τέρμα

www.worldtransformation.com

18 και τέρμα.  Απ’ τη στιγμή που το ‘μαθα, μετράω λάθη. Πόσες φορές πίεσα τα παιδιά; Πόσες φορές τα ρώτησα «πώς έγραψες;» πριν μάθω τι κάνουν; Λες και δεν ξέρω τι προέχει. Λες και δεν έχει συμβεί ξανά και  ξανά .

Κάθε χρόνο -μα κάθε βρωμοχρονιά-  έφηβοι προσπαθούν κι ενίοτε τα καταφέρνουν, να τελειώσουν τη μία και μοναδική ζωή τους. Κάπου εκεί κοντά στην αφετηρία. Δεν ξέρω αν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.  Τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα περιλαμβάνουν τη βάσανο των εξετάσεων. Αρκετά μάλιστα, είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις Πανελλήνιες. Ω, ναι! Σε πιο ουσιαστικά και ανταποδοτικά σημεία βέβαια, αλλά επίσης ανταγωνιστικά κι αγχωτικά. Δεν οδηγούν όμως τους υποψηφίους στην αυτοκτονία. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Εξαργυρώνουμε άστοχες προτεραιότητες; Ίσως.

Θυμάμαι τις δικές μου Πανελλήνιες. Τι κι αν περάσανε δεκαετίες. Τις ανακαλώ σε κάθε περίοδο άγχους. Επανέρχονται στους εφιάλτες μου. Γράφω, λέει, εξετάσεις κι είμαι στα όρια του πανικού κι ακόμα παραπέρα. Κολλάω στο βούρκο. Αυτόν που απλώνεται ανάμεσα στα θρανία του επαναλαμβανόμενου ονείρου. Προσπαθώ να φτερουγίσω. Δεν γίνεται. Ζυγίζω τόνους.

Κανείς στην οικογένεια δεν με πίεζε. Μόνη μου τα είχα καταφέρει να σκιαχτώ από το φάντασμα της αποτυχίας. Κανείς δεν μου είχε ζητήσει ν’ αριστεύσω. Κι ούτε καν με ένοιαζε η σχολή που στόχευα. Ήθελα μόνο να πετύχω. Λάτρευα, βλέπεις, το καμάρι στα μάτια τους. Ήθελα κι άλλο- κι άλλο. Πρεζάκι κανονικό.

Κι έτσι, είτε απαιτώντας, είτε θαυμάζοντας ανούσια επιτεύγματα, έχουμε καταφέρει να φορτώσουμε πίεση δυσανάλογη των αντοχών στ’ ακριβά μας βλαστάρια. Ακριβά στην καρδιά μας, ακριβά και στην τσέπη μας. Να φταίει άραγε που δεν μπορούμε να τα ισορροπήσουμε αυτά τα δύο; Ζοριζόμαστε να επιλέξουμε πιο είναι σημαντικότερο; Το πλάσμα που μας τιμάει με το θαύμα της παρουσίας του ή η απόδοση της επένδυσής μας;  Η επίδειξη της μαϊμούς στους γειτόνους μήπως; Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Είναι υπόγειοι οι δρόμοι της ψυχής. Δύσκολο ν’ ανιχνεύσεις τη διαδρομή τους, μα αν όλοι καταλήγουν σε ένα παληκαράκι ή μια κοπελίτσα έτοιμα να βουτήξουν στο τίποτα, κάπου έχουμε κάνει τεράστιο λάθος. Κι εντάξει, αναρίθμητα είναι τα λάθη μας, αλλ’ αυτό βρε παιδί, είναι ασήκωτο.

Ναι, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά μας είναι ημιθανή. Σίγουρα θα πρέπει να δοθούν χρήματα κι έγνοια πολλή και γνώση στην Παιδεία. Όλα αυτά δηλαδή, που δεν έχουν δοθεί ποτέ με το σωστό τρόπο. Γιατί λεφτά σκορπάμε όλοι για τη μόρφωση των παιδιών μας. Τα σκορπάμε όμως, στην κυριολεξία. Σίγουρα πρέπει να γίνει ένα γερό ξεκαθάρισμα στο παρασιτικό οργανισμό των φροντιστηρίων που έχει εξαφανίσει τον ξενιστή του, το κανονικό σχολείο. Απαράδεκτο ως εκεί που δεν πάει άλλο, μα έλα που όλοι το ξέρουμε κι όλοι ταΐζουμε το τέρας.

Πριν κι απ’ το σχολείο όμως, είμαστε εμείς. Οι γονείς. Ας μην κονταίνουμε το μέλλον των παιδιών μας. Ας τα σπρώχνουμε να ονειρεύονται μια ευτυχισμένη και μακριά ζωή κι όχι μια λίστα αριθμών τοιχοκολλημένων σε ένα ετοιμόρροπο σύστημα.

Τι να ευχηθώ στα 18χρονα; Μου φαίνεται τόσο υποκριτικό αυτό το «καλή επιτυχία». Μόνο συγγνώμη.

Μόνο.

Φόβος και Παράνοια στην Αθήνα

La meilleur façon de ne pas avancer est de suivre une idée fixe.

Jacques Prévert

(μια βδομάδα πριν)

-Στάσου να σου δείξω τι ωραίο φυλλάδιο έχει φτιάξει ο Κακλαμάνης. Τον ήξερα εγώ, ήταν αυτός που οργάνωσε πρώτος τα συσσίτια… Δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά, εμένα. Όταν μου δίνουν ένα φυλλάδιο το παίρνω όμως, έχουν βάλει άνεργους να τα μοιράζουν...μην τους κακοκαρδίσω. Και τα διαβάζω. Μάζεψα όλα τα φυλλάδια. Το πιο ωραίο του Κακλαμάνη. Να σου δείξω. Γράφει τι έκανε μέχρι σήμερα και τι θα κάνει από δω και πέρα, γιατί έχει πρόγραμμα, να δεις.

-Καλά δεν διάβασες το πρόγραμμα του Καμίνη - ψέλλισα, μόλις πρόλαβα να αρθρώσω μια κουβέντα, του σημερινού δημάρχου; Αποκλείεται να μην γράφει τι έκανε ή τι θα κάνει.

-Το πέταξα. Ένα απλό χαρτί ήταν. Μα να κοίτα αυτό του Κακλαμάνη, τα χρώματα…πρέπει να έδωσε πολλά λεφτά. Τον ήξερα εγώ από τα συσσίτια της εκκλησίας…

-Να σου φέρω το φυλλάδιο του Καμίνη, να διαβάσεις τι έκανε κι αυτός.

-Ναι να μου φέρεις γιατί θέλω να διαβάζω για να ξέρω τι να ψηφίσω.

(τρεις μέρες μετά)

-Σου έφερα το φυλλάδιο να διαβάσεις…

-Α ο Καμίνης…ναι καλά έκανες…Αλλά είναι άθεος, το ξέρεις;

(μια βδομάδα μετά)

-Βγήκε ο Καμίνης…

-Δεν βγήκε, π ρ ο η γ ε ί τ α ι στον δεύτερο γύρο.

-Δεν ξέρω εγώ από αυτά…

(δυο μέρες μετά)

-Α για πες μου τι ψηφίζουμε αυτήν την Κυριακή;

-Οι δύο πρώτοι μόνο για τη δημαρχία, οι δύο πρώτοι για την περιφέρεια, ευρωεκλογές με 46 κόμματα…

-Τον Καμίνη με τον άλλον-πως-τον-λένε-να δεις…

-Μα είναι άθεος ο Καμίνης! Ενώ ο Σακελλαρίδης, είναι νέος, έξυπνος, όμορφος, έχει ρεύμα…

-Δεν με νοιάζει αν είναι ωραίος, δεν ψηφίζω κάποιον επειδή είναι όμορφος…για να κάνει δουλειά τον ψηφίζω.

(πραγματικοί διάλογοι με φίλη συνταξιούχο με άνεργη κόρη και καλή χριστιανή)

άνθρωποι γερασμένοι, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι απελπισμένοι... Άνθρωποι σε σύγχυση που σταματάνε και βολεύονται σε μια στενή παράλογη λογική, απλώς εθελοτυφλώντας. Που συνηθίζουν στα λιγότερα, αντί να ελπίζουν τα καλύτερα. Που πρόθυμα ενδίδουν σε μιντιακά κόλπα. Που ακόμη πιο εύκολα σκύβουν πάνω από το μεγαλόθυμο ψινάκη που από το υστέρημά του “έδινε φαγητό στους φτωχούς”. Που δεν ακούνε, ούτε αφουγκράζονται. Που δεν ασχολούνται με τα πολιτικά, αλλά τρέχουν στο γνωστό να διορίσει το παιδί τους. Που γραπώνονται από τα καθεστηκότα, αντί να συγκλονίζονται με μια ιδέα. Που δεν θα κάνουν ποτέ τόπο στα νιάτα. Που δεν τολμούν να σκεφτούν να ψηφίσουν κάτι άλλο από αυτό που τους υποβαθμίζει τη ζωή, γιατί έχουν μάθει να βρίσκουν παρηγοριά σε κάποια θελκτική λαγνεία, πατριδολαγνεία, θρησκολαγνεία, ασημαντολαγνεία...Που τρομοκρατούνται στην ιδέα να τους αποκαλέσει κάποιος αριστερούς, γιαυτούς η λέξη ‘αριστερά’ δεν συνάδει με τα κηρύγματα της εκκλησίας της Κυριακής. Όχι γιατί το έχουν σκεφτεί, αλλά γιατί έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτοί είναι αλλιώς. Δεν είναι προϊόν εξορθολογισμού η πρόθεση ψήφου τους είναι αντικείμενο προς αποφυγήν. Που υπερασπίζονται το αποκλειστικό δικαίωμα στη διατήρηση ενός συστήματος που σιγά-σιγά τους εκβράζει. Βυθισμένοι σε μεγαλύτερη ιδεολογική ακαμψία από αυτήν που απεύχονται. Με τη μικροαστική υποκρισία – συγκαλυμμένη ή απροκάλυπτη φωλιασμένη μέσα τους. Και που σιγά-σιγά πείθουν τον εαυτό τους ότι η μόνη λύση είναι να κοιτάω τη δουλειά μου. Η πρώτη υποχώρηση το «δε βαριέσαι», το επόμενο βήμα το «δε μιλώ», στο τρίτο έχουν ήδη γίνει ρινόκεροι.

Τους καταλαβαίνω, αλλά δεν τους συμμερίζομαι, τους λυπάμαι, αλλά δεν τους δικαιολογώ. Γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ πώς είναι να ισορροπείς στην άκρη του κύματος και δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι άμα δώσουν χέρι θα καταφέρουν να σταθούν, αλλιώς όλους θα μας κουκουλώσει.

Oι ομορφιές των άλλων

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Διακοπές. Κι ακόμα καλύτερα: παρέα με φίλους. Τους φιλοξενούμε στο νησί. Πρώτη φορά. Να τους προσέξουμε! Να τους εντυπωσιάσουμε!

Τους πάμε σε μια απ’ τις αγαπημένες παραλίες.

Όσο ομορφότερη η ακρογιαλιά, τόσο δυσκολότερη η πρόσβαση.

Πορεία σε μονοπάτι, ανάμεσα σε ξερολιθιές, πικροδάφνες και λυγαριές. Μας τσιγκλάνε τα κλαδιά, μας ζαλίζουν τ’ αρώματα. Κελαηδήματα, βουίσματα, μέλισσες, τζιτζίκια, σουρσίματα ερπετών, ήχοι από κύματα. Πού να δώσεις σημασία στα μουρμουρητά των φίλων.

Φτάνουμε στην αμμουδιά. Απλωμένη, λαχταριστή. Να περπατάς ξυπόλυτη, να περνούν οι χτύποι της γήινης καρδιάς μέσα απ’ τις πατούσες σου, να τρέμεις από ευτυχία.

Ουπς! Τι είναι αυτά τα παράσιτα; Τα μούτρα; Τι σημαίνει το «θα κάτσουμε πολύ εδώ;»

- Δεν σας αρέσει;

- Τι να μας αρέσει στην ερημιά; Ούτε beach bar, oύτε μουσική, ούτε φρέντο, ούτε μια ξαπλώστρα...Θα πάμε κάπου κανονικά;

- Τι κανονικά ρε παιδιά;

- Να ‘χει λίγο κόσμο βρε παιδί μου, όχι αυτούς τους γυμνούς στα βραχάκια.

Οι πιο παράξενοι τύποι κρύβονται στα πιο απίθανα μέρη. Στην ψυχή των φίλων σου, καλή ώρα. 

Τους πήγαμε λοιπόν σε  παραλία οργανωμένη κι εκεί επανέκτησαν το χαμόγελο. Απ’ όλα έχει το νησί. Όλους τους γλυκαίνει. Ακόμα βλέπεις, δεν έχει επιβληθεί η δικτατορία των beats σε βάρος της ουτοπίας των παφλασμών.

Όμως, η ανάπτυξη έρχεται -θες δεν θες- στον ύπνο μας. Σε δαγκώνει και δεν παίρνεις είδηση. Αποσπά κομμάτια, μέχρι να μας σμιλέψει στα πρότυπα της  υπέρτατης αισθητικής. Αυτής που μου θυμίζει μια παλιότερη ιστορία:

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Επαγγελματικό ταξίδι σε χώρα, με βιομηχανία βαριά κι ασήκωτη, κανονική, όχι τύπου-τουρισμός-και-room-with-a-view. Κάποιο μπέρδεμα στον αλάνθαστο προγραμματισμό, μου χαρίζει χρόνο ελεύθερο και μια βόλτα στη μεσαιωνική πόλη. Κι εκεί διαπιστώνω πως το ποταμόπλοιο φεύγει σε λίγα λεπτά για μια βόλτα έξω από τα όρια της πόλης Τα διαφημιστικά υπόσχονται εντυπωσιακό ταξίδι. Τρέχω να προλάβω. Ο κόσμος πολύς. Λαχταράω να χαθώ σε δασωμένες όχθες, ονειρεύομαι ομορφιές, παιδιά να τσαλαβουτούν και να ψαρεύουν, βιότοπους με πουλιά, ανάσες.

Οι συνταξιδιώτες μου, ντόπιοι-περιέργως- οι περισσότεροι, δείχνουν το ίδιο ανυπόμονοι. Πασαλείβονται με αντηλιακά και φορούν καπέλα στα πιτσιρίκια. Θα είναι λοιπόν μια οικογενειακή εκδρομή. Τόσο το καλύτερο. Το πλοίο φεύγει και σύντομα, η πόλη τελειώνει. Η μέρα λαμπρή, μα τα νερά του ποταμού μαύρα και ελαιώδη. Συνεχίζω να ελπίζω ακόμα κι όταν  τα δέντρα στις όχθες, γίνονται τόσο ψωραλέα ώσπου εξαφανίζονται.

Η κοίτη στρίβει.

Οι επιβάτες μένουν έκθαμβοι.

Πολύ περηφάνια βρε παιδάκι μου!

Μανάδες δακτυλοδείχνουν γελαστές και πατεράδες σηκώνουν τα μικρά στους ώμους, να δουν καλύτερα.

Τα μάτια όλων μας έχουν μεγαλώσει. Έχουν γίνει τεράστια.

Βλέπετε, μπροστά μας, το ποτάμι ανοίγει κι απλώνεται. Κοντεύουμε να φτάσουμε στον Ατλαντικό.

Στις όχθες, και στις δυο μεριές, μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι, ορθώνονται γιγάντιοι γερανοί. Όχι τα πανέμορφα πουλιά. Μηχανικοί γερανοί, δεκάδες μέτρα ψηλοί, πολυπλόκαμοι σαν εξωγήινα εντόμα. Διακλαδώνονται σε ένα δάσος μεταλλικό, κυρίαρχο κι ανίκητο, βγαλμένο από μελλοντολογική ταινία φρίκης. Ανάπτυξη παντού. Το ταξίδι φτάνει στην κορύφωσή του μέσα σε γενικό ενθουσιασμό. Σε λίγο θα επιστρέψουμε, άλλοι φουσκωμένοι από έπαρση κι άλλοι νικημένοι. Μου έχει κοπεί η λαλιά. Θέλω να μου επιστραφεί το εισιτήριο. Θέλω να κλάψω και να γελάσω από νεύρα. Έχω μείνει άλαλη η ανόητη.

Κάνει ζέστη.

Απ’ το νερό ξεπηδάει ένα ψάρι.

Μου φάνηκε πως είχε δυο κεφάλια.

Κανείς δεν δίνει σημασία. 

Οι πιο μυστήριοι τύποι κρύβονται στις ψυχές μας. Φοβόμαστε τις κατσαρίδες αλλά τα τέρατά μας, τα καμαρώνουμε. Αρκεί να έχουν μεγαλώσει αθόρυβα.

Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα στον Αιγιαλό στο enfo.gr

Τα υπόλοιπα εξαιρετικά κείμενα θα τα βρείτε στα ενσωματωμένα στο όνομα των  bloggers' links:
kospanti,  karanti,  purplepassionflower, Αναγεννημένη, μπανάνα, ποδηλάτισσα, tovytio, RoubinakiM

Λίγο πριν τις εξετάσεις

Από σήμερα ξεκινάει την προετοιμασία για τις εξετάσεις του Γυμνασίου. Αφού διαβάσει, θέλει, να κάνουμε μαζί ένα «πέρασμα». Το πέρασμα αυτό αποτελεί αφορμή για κάλυψη πολλών  παράπλευρων αναγκών:

Όπως:

• Δικαιολογία για αγκαλιά. Βλέπεις μεγαλώσαμε μεν κι έχουμε και μια εικόνα εφήβου να ταΐσουμε, αλλά η ανάγκη για τρυφερότητα-κι άλλη τρυφερότητα κι ακόμα περισσότερη αγάπη- δεν έχει μικρύνει.
• Μια και θα ‘μαστε δίπλα-δίπλα, θα βρούμε  χρόνο να συζητήσουμε για τόσα θέματα: παιδεία, φιλικές σχέσεις , πολιτική, εκλογές, φασισμό,  ρατσισμό, φόβο και οπωσδήποτε για το σεξ.
• Ε, θα κάνουμε και μια επανάληψη στα μαθήματα.

Και μια πρόγευση από τα quotes του τελευταίου διμήνου:

Η αποστολή

-Πάω τώρα…είπε, κι έβαλε τα γυαλιά στη μονωμένη θήκη ρίχνοντάς την προσεκτικά μέσα στη τσάντα.

-Να προσέχεις, ακούστηκε μια φωνή από μέσα. Δεν είναι κατάλληλες ώρες αυτές για να κυκλοφορεί ένα κορίτσι σαν κι εσένα.

Ίσα που το άκουσε, βγήκε χτυπώντας με νεύρο την πόρτα πίσω της, με το μυαλό της κολλημένο στο στόχο. Είχε ραντεβού έξω από την μητρόπολη, σε μια γειτονιά που δεν είχε ξαναπάει, αλλά που, ευτυχώς, έφτανε μέχρι εκεί ο υπόγειος. Θα συναντούσε κάποιον άγνωστο σε αυτήν - έπρεπε να αναφέρει το παρανόμι της και τον κωδικό της, και αυτός θα τη βοηθούσε με την άδεια εισόδου. Σιγουρεύτηκε ότι είχε πάρει μαζί της και τα χρήματα από το ταμείο της αδελφότητας - σίγουρα, το ενιαίο νόμισμα άνοιγε πόρτες.

Με το χαρτί στα χέρια και ταξιδεύοντας προς το νότο, σκεφτόταν το σχέδιο που έμπαινε στην τελική ευθεία. Έλπιζε μόνο ότι αυτό που θα αντίκριζε να μην ήταν πολύ διαφορετικό από τις διηγήσεις και τις περιγραφές της γιαγιάς της, αλλά δεν ήταν και πολύ σίγουρη κιόλας. Θυμόταν αμυδρά κάτι  γυαλιστερές εικόνες σε ταξιδιωτικά περιοδικά των αρχών του αιώνα.  Τεράστια δέντρα να φτάνουν μέχρι τις παραλίες. Σμιλεμένα από το θαλασσινό αέρα βράχια. Γυμνά υγρά κορμιά απλωμένα στον ήλιο. Γλαρόνια να λιάζονται. Περιστέρια να σκαλίζουν την ακτή το χειμώνα. Μέχρι και κρίνους να φυτρώνουν στην άμμο είχε κάποτε συναντήσει σε κάποια εναλλακτικά περιοδικά. Χαλάρωσε και κάποιες άλλες μνήμες ανασύρθηκαν από τα παιδικά της χρόνια. Να παίζει με τα ξαδέλφια της πάνω σε ξύλινες σχεδίες. Να ισορροπεί στα βραχάκια της παραλίας κρατώντας το χέρι του πατέρα της. Να φτιάχνει καστροπολιτείες πάνω στην άμμο.

Θυμόταν. Θυμόταν. Κι έπειτα οι εικόνες χαλούσαν και τα κορμιά ζάρωναν. Η θάλασσα σκοτείνιασε και γέμισε λάδια, σκουριές και απόβλητα. Οι φρουροί μπροστά στις πύλες. Οι ένστολοι κοιτούσαν τα χαρτιά. Οι μπράβοι φύλαγαν ιδιωτικά κορμιά. Κι ο παρκαδόρος της παραλιακής, η πιο αξιοζήλευτη θέση εργασίας. Τα πάντα είχαν ανακατασκευαστεί, μέχρι τον τελευταίο κόκκο άμμου, μέχρι το τελευταίο μόριο νερού, μέχρι και το τελευταίο κυβικό αέρα. Τα πάντα έφερναν σφραγίδα προέλευσης και ετικέτα ιδιοκτησίας. Κι τώρα αυτή έπρεπε να περάσει ζώνες ελεγχόμενης στάθμευσης, να κοιτάξει τις κάμερες-χωρίς τα γυαλιά, να υπομείνει τον έλεγχο, να απαντήσει σε τυπικές ερωτήσεις και περιμένει μέχρι να της ανοίξουν την πόρτα. Μετά θα φορούσε τα γυαλιά. Με τη νανοκάμερα πάνω στους φακούς θα τράβαγε τις φωτογραφίες που χρειαζόταν.

Υπήρχε πολύς κόσμος που δεν είχε δει ποτέ τη θάλασσα. Υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν βυθίσει τα πόδια τους στη ζεστή άμμο · που έπαιζαν μπάλα μόνο σε τσιμέντο. Που δεν είχαν δει γλάρο να πετά πάνω από τα κύματα. Που δεν είχαν δει ψάρια, παρά μόνο σε γκράφιτι της αδελφότητας. Που δεν είχαν ποτέ πετάξει πλακουτσό βότσαλο για να το δουν να χάνεται μετρώντας τις γκέλες. Μόνο πέτρες σε βιτρίνες ήξεραν να ρίχνουν κι αυτές όταν κάποιος τους σφύριζε για κάποια ξεχασμένη από την πολιτεία αναχρονιστική οικοδομή. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν γευτεί ποτέ την αρμύρα της, παρά μόνο αυτήν του ιδρώτα τους. Που δεν είχαν δει την πανσέληνο να την αργυροβάφει, καθώς υψωνόταν πέρα στον ορίζοντα · από τον κάματο δεν κατάφερναν να σηκώσουν τα μάτια στον ουρανό. Που δεν ήξεραν τα χρυσαφένια του δειλινού, τα ασημένια της σελήνης, τα μενεξεδένια του ξημερώματος · τα χρώματα της ζωής τους ήταν γκρίζα και μπλαβιά. Που δεν γνώριζαν την παχιά σκιά των αρμυρικιών · ζούσαν σε ανήλιαγους δρόμους, στριμωγμένους κάτω από ψηλά τσιμεντένια και γυάλινα κτίρια...

Γιαυτό και η αποστολή της, παρά το ρίσκο, την είχε συνεπάρει. Μόνο να τα καταφέρει να φτάσει ως εκεί...Μετά, θα πρέπει να γυρίσει γρήγορα σπίτι, να ανέβει στη σοφίτα, εκεί όπου φυλάει και τις άλλες, τις παλιές ψηφιοποιημένες φωτογραφίες, να ξεδιαλέξει τις δικές της, να τις έχει έτοιμες και να περιμένει μέχρι να ξεκινήσει η ώρα για το ελεύθερο downloading.

*κείμενο που συμμετείχε στο αφιέρωμα του ηλεκτρονικού περιoδικού enfo.gr με αφορμή το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό
Τα υπόλοιπα εξαιρετικά κείμενα θα τα βρείτε στα ενσωματωμένα στο όνομα των  bloggers' links:
kospanti,  karanti, nefosis,  purplepassionflower, Αναγεννημένη, μπανάνα, ποδηλάτισσα, tovytio
 

Kόλαση

Από someinterestingfacts.net

Για να κατέβεις στο πηγάδι έπαιρνες ασανσέρ . Πήγαινε τόσο γρήγορα που βούλωναν τ’ αυτιά. Για 1200 μέτρα βλέπεις, δεν συμφέρει να κινείσαι με τη συνηθισμένη ταχύτητα των ανελκυστήρων. Πολύ χάσιμο χρόνου.

Ως φοιτήτρια -πάνε κάμποσα χρόνια- στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής, επισκέφθηκα με τους συμφοιτητές μου ένα ανθρακωρυχείο στο Βέλγιο. 

Οι συνθήκες εξόρυξης σε ένα υπόγειο ανθρακωρυχείο είναι η δυσκολότερη περίπτωση της μεταλλευτικής επιστήμης. Επικίνδυνα αέρια, μαλακά πετρώματα που δεν μπορείς να στηρίξεις παρά με πολύ ειδικές μεθόδους, μικρότερες –αναγκαστικά- στοές σε σχέση με τα άλλα μεταλλεία, απαιτητικό σύστημα αερισμού , ανεπαρκής φωτισμός γιατί το μαύρο του κάρβουνου ρουφάει τα πάντα.

 Πριν κατεβούμε στις γαλαρίες, φορέσαμε τα ειδικά ρούχα των εργατών. Δηλαδή, κάπου 3 ή 4 πουκάμισα, το ένα πάνω στ’ άλλο, 2-3 παντελόνια. Μαντήλια για το πρόσωπο και σκουφιά στα μαλλιά. Η σκόνη βλέπεις, τρυπώνει παντού και κάπως πρέπει να προστατέψεις το δέρμα σου. Όσα είχαμε μάθει έως τότε στη σχολή, μας γέμιζαν περιέργεια, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για τον απόλυτο ζόφο των στοών.

Το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που σου έκοβε την ανάσα. Ήθελαν ώρα τα μάτια να συνηθίσουν να βλέπουν στοιχειωδώς. Η οροφή, σε πολλά σημεία, ήταν τόσο χαμηλή που αναγκαζόσουν να προχωρήσεις στα τέσσερα. Και μιλάμε για ένα υπερσύγχρονο ανθρακωρυχείο με προδιαγραφές, πρότυπα και ένα σωρό υποστηρικτικές υποδομές. Όσο καλό κι αν ήταν το σύστημα αερισμού, μετά από λίγο, δυσκολευόσουν να αναπνεύσεις. Η σκόνη έχτιζε στρώματα στα ρουθούνια. Αναγκαζόσουν ν’ ανασάνεις απ’ το στόμα κι η γλώσσα σου, ο λαιμός σου, ύστερα από λίγο, χτύπαγαν καμπανάκι βαριάς συμπτωματολογίας αμυγδαλίτιδας.

Αν είχεις και μια υποψία κλειστοφοβίας, ο πανικός ήταν στο τσεπάκι, αλλά δεν έπρεπε, γιατί ήταν πολύ δύσκολο να σε βρουν εκεί μέσα.

Βαδίζοντας σαν τυφλοπόντικας, κουτούλησα σ’ ένα εμπόδιο. Το εμπόδιο μου χαμογέλασε. Ένας ανθρακωρύχος ολόμαυρος απ’ την κορφή ως τα νύχια. Αυτός ο άνθρωπος περνούσε τη ζωή του εκεί μέσα κι είχε μάθει να χαμογελάει στις αλλόκοτες εκείνες συνθήκες.

Όταν επιτέλους αναδυθήκαμε στην επιφάνεια, χρειάστηκαν 8 σαπουνίσματα-ξεβγάλματα για να σταματήσει να βγαίνει το νερό κατάμαυρο. Αλλά όσο κι αν πλενόμουν, το μαύρο στο εσωτερικό των βλεφάρων , έκανε μια βδομάδα να φύγει. Αυτό το παράξενο ρίμελ, είναι το σημάδι των ανθρακωρύχων. Ακόμα κι έξω απ’ τη γαλαρία δεν μπορούν με τίποτα να κρύψουν τη δουλειά που κάνουν.

Αμέσως μετά, επισκεφθήκαμε ένα ερευνητικό ινστιτούτο με κύρια ασχολία τις παθήσεις των εργαζομένων. Η πολύ λεπτομερής σκόνη του άνθρακα, μας είπαν, διεισδύει στους πνεύμονες και δημιουργεί μικρές πληγές. Εστίες πνευμονοπάθειας και καρκινογενέσων. Κανένας δεν επιτρέπεται να δουλέψει πάνω από 5 χρόνια σ' αυτό το περιβάλλον. Δηλαδή, κάθε μέρα, κατεβαίνουν στο εργοτάξιο μελλοθάνατοι.

Όταν ακούω για έκρηξη σε ανθρακωρυχείο, με πιάνει δύσπνοια. Σήμερα δε, μου κόπηκε η ανάσα. Ελλιπείς κανόνες ασφαλείας λέει. Σαν να λέμε, απασφαλίζεις βόμβα και σφυρίζεις αδιάφορα. Κι ανάμεσα στους νεκρούς, ένας δεκαπεντάχρονος εργάτης. Στην ηλικία των παιδιών μου πάνω κάτω. Πόση ντροπή αυτός ο κόσμος.

συρρίκνωσις

Διαβάζω για τους εξοργισμένους φαρμακοποιούς– ναι, από αυτούς που προέκυψε το κοινά λεγόμενο, 'μα ψωνίζεις από αυτόν, σκέτο φαρμακείο είναι'...

Διαβάζω για τους εξοργισμένους μηχανικούς και τις ατέρμονες παρεμβάσεις τους, ένδικες και άδικες - ναι αυτοί που υποτιμούσαν και παρέβλεπαν στις εκάστοτε και μέχρι τώρα διεκδικήσεις τους λιγοστούς μισθωτούς (μισθοσυντήρητους) συναδέλφους τους, οι οποίοι αναγκαστικά πλήρωναν (και πληρώνουν) 3πλάσιες εισφορές (μαζί με τις εργοδοτικές βεβαίως) στο κοινό ασφαλιστικό ταμείο τους.

Διαβάζω καθημερινά για τα διαπλεκόμενα, όλα όσα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη μας που δεν φτάνουν στα κανάλια και που είναι τόσο πολλά που δύσκολα πλέον τα παρακολουθείς...

Διαβάζω για το νομοσχέδιο που θα παραδώσει απροκάλυπτα, ανερυθρίαστα και ανεπιστρεπτί τις παραλίες - τις έμορφες κατά προτίμηση, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς έλεγχο, σε οποιονδήποτε αρκεί να βαφτιστεί ΄επενδυτής', λες και μέχρι σήμερα δεν βιαζόντουσαν αρκετά οι ακτές και οι παραλίες από κάθε είδους ιδιώτη, παραγοντίσκο και σφετεριστή.

Διαβάζω για το νομοσχέδιο για τις λαϊκές αγορές που υποτίθεται οριοθετεί (χωρίς σχεδιασμό) και που προστατεύει (εικονικά) τον καταναλωτή, αλλά εξυπηρετεί καταστάσεις και μεγαλοπαραγωγούς, ντόπιους ή ξένους, τη στιγμή που ξεκίνησε ο κόσμος να υποστηρίζει τους μικρούς παραγωγούς, και κάποιοι νέοι έχουν ήδη αρχίσει να στρέφονται προς την πρωτογενή παραγωγή και να ξαναγυρίζουν στην επαρχία. Με το ίδιο νομοσχέδιο εκτελείται και το 'κίνημα χωρίς μεσάζοντες' κόβοντας τη φόρα σε όσους, φροντίδα των δήμων, φέρνουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους στις πόλεις, όπου η ποιότητα και το επιτυχημένο (αλλά και φθηνότερο από το σουπερμάρκετ) προϊόν ελέγχεται άμεσα από τον αγοραστή.

Διαβάζω για την ιδιωτικοποίηση του νερού και τους τρόπους που πολίτες και δήμοι αντιστέκονται και αντιδρούν, και σκέφτομαι, μήπως μου έχει ξεφύγει, κάποιο προϊόν ή υπηρεσία που βελτιώθηκε προς όφελος των πολιτών μετά την ιδιωτικοποίηση του φορέα της (ο ΟΤΕ παραμένει και ακριβότερος από τις ιδιωτικές, ναι αυτές που στηρίχτηκαν στα ήδη υπάρχοντα δίκτυά του, οι εθνικοί δρόμοι δεν έχουν γίνει πιο ασφαλείς με την παραχώρησή τους σε ιδιώτες, και ούτε καν αναβαθμίστηκαν με τα διόδια-φωτιά που αυτοί προ-εισπράττουν)…

Διαβάζω για όλα αυτά, αισθάνομαι τη βιάση και τη φούρια τους, να περάσει (ή να μην περάσει) κάποια (ν)τροπολογία μέχρι τις επερχόμενες εκλογές-βαρόμετρο,

κι εκεί κάπου έξω, κάπου μέσα, εγώ, νιώθω κάπως έτσι:

what if my house getting smaller

12 κύματα

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Μερικές στιγμές ορμούν απροειδοποίητα. Κύματα βουβά στην αρχή, ρουφήχτρες κανονικές στη συνέχεια, με τις πέτρες τους, το ανακάτεμα, την αναμπουμπούλα και όλα τους τα σχετικά. Δεν λέω για τα άσχημα κύματα. Για τα άλλα μιλάω που βάλθηκαν να σε πνίξουν στη χαρά. Κι αν ήσουν κι ασπρόρουχο, θα σε είχαν κάνει λαμπίκο.
 

Παράδειγμα 1^ο:

Είσαι μαμά με ολόφρεσκο πρωτάκι. Προσεγγίζεις ακροπατώντας –όπως υπέδειξε η δασκάλα- στο χώρο όπου το πιτσιρίκι προσπαθεί να γράψει την πρώτη-πρώτη αντιγραφή. Νάτο σκυμμένο, ολότελα συγκεντρωμένο σε ένα «Α». Και με το Ααα της καρδιάς σου, ο αέρας δεν επαρκεί, τον έχεις καταπιεί σε μια αχόρταγη ανάσα. Τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν, τραβάνε αλλεπάλληλες νοητικές φωτογραφίες που εγχαράσσονται στο πιο ανθεκτικό κομμάτι του ψυχικού σκληρού σου δίσκου. Κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει γι αυτό το ξαφνικό σοκ ευτυχίας, συγκίνησης και χαζομαμαδίασης, μα αν ρωτήσεις τις άλλες μαμάδες, το βλέπεις πως ξέρουν. Όλες προσπαθείτε να καταπιείτε τον ίδιο κόμπο, μα αυτός εκεί. Αντιστέκεται. Και γεννάει χαμόγελα και κάμποσα πλημμυρισμένα βλέμματα.