Φόβος και Παράνοια στην Αθήνα

La meilleur façon de ne pas avancer est de suivre une idée fixe.

Jacques Prévert

(μια βδομάδα πριν)

-Στάσου να σου δείξω τι ωραίο φυλλάδιο έχει φτιάξει ο Κακλαμάνης. Τον ήξερα εγώ, ήταν αυτός που οργάνωσε πρώτος τα συσσίτια… Δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά, εμένα. Όταν μου δίνουν ένα φυλλάδιο το παίρνω όμως, έχουν βάλει άνεργους να τα μοιράζουν...μην τους κακοκαρδίσω. Και τα διαβάζω. Μάζεψα όλα τα φυλλάδια. Το πιο ωραίο του Κακλαμάνη. Να σου δείξω. Γράφει τι έκανε μέχρι σήμερα και τι θα κάνει από δω και πέρα, γιατί έχει πρόγραμμα, να δεις.

-Καλά δεν διάβασες το πρόγραμμα του Καμίνη - ψέλλισα, μόλις πρόλαβα να αρθρώσω μια κουβέντα, του σημερινού δημάρχου; Αποκλείεται να μην γράφει τι έκανε ή τι θα κάνει.

-Το πέταξα. Ένα απλό χαρτί ήταν. Μα να κοίτα αυτό του Κακλαμάνη, τα χρώματα…πρέπει να έδωσε πολλά λεφτά. Τον ήξερα εγώ από τα συσσίτια της εκκλησίας…

-Να σου φέρω το φυλλάδιο του Καμίνη, να διαβάσεις τι έκανε κι αυτός.

-Ναι να μου φέρεις γιατί θέλω να διαβάζω για να ξέρω τι να ψηφίσω.

(τρεις μέρες μετά)

-Σου έφερα το φυλλάδιο να διαβάσεις…

-Α ο Καμίνης…ναι καλά έκανες…Αλλά είναι άθεος, το ξέρεις;

(μια βδομάδα μετά)

-Βγήκε ο Καμίνης…

-Δεν βγήκε, π ρ ο η γ ε ί τ α ι στον δεύτερο γύρο.

-Δεν ξέρω εγώ από αυτά…

(δυο μέρες μετά)

-Α για πες μου τι ψηφίζουμε αυτήν την Κυριακή;

-Οι δύο πρώτοι μόνο για τη δημαρχία, οι δύο πρώτοι για την περιφέρεια, ευρωεκλογές με 46 κόμματα…

-Τον Καμίνη με τον άλλον-πως-τον-λένε-να δεις…

-Μα είναι άθεος ο Καμίνης! Ενώ ο Σακελλαρίδης, είναι νέος, έξυπνος, όμορφος, έχει ρεύμα…

-Δεν με νοιάζει αν είναι ωραίος, δεν ψηφίζω κάποιον επειδή είναι όμορφος…για να κάνει δουλειά τον ψηφίζω.

(πραγματικοί διάλογοι με φίλη συνταξιούχο με άνεργη κόρη και καλή χριστιανή)

άνθρωποι γερασμένοι, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι απελπισμένοι... Άνθρωποι σε σύγχυση που σταματάνε και βολεύονται σε μια στενή παράλογη λογική, απλώς εθελοτυφλώντας. Που συνηθίζουν στα λιγότερα, αντί να ελπίζουν τα καλύτερα. Που πρόθυμα ενδίδουν σε μιντιακά κόλπα. Που ακόμη πιο εύκολα σκύβουν πάνω από το μεγαλόθυμο ψινάκη που από το υστέρημά του “έδινε φαγητό στους φτωχούς”. Που δεν ακούνε, ούτε αφουγκράζονται. Που δεν ασχολούνται με τα πολιτικά, αλλά τρέχουν στο γνωστό να διορίσει το παιδί τους. Που γραπώνονται από τα καθεστηκότα, αντί να συγκλονίζονται με μια ιδέα. Που δεν θα κάνουν ποτέ τόπο στα νιάτα. Που δεν τολμούν να σκεφτούν να ψηφίσουν κάτι άλλο από αυτό που τους υποβαθμίζει τη ζωή, γιατί έχουν μάθει να βρίσκουν παρηγοριά σε κάποια θελκτική λαγνεία, πατριδολαγνεία, θρησκολαγνεία, ασημαντολαγνεία...Που τρομοκρατούνται στην ιδέα να τους αποκαλέσει κάποιος αριστερούς, γιαυτούς η λέξη ‘αριστερά’ δεν συνάδει με τα κηρύγματα της εκκλησίας της Κυριακής. Όχι γιατί το έχουν σκεφτεί, αλλά γιατί έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτοί είναι αλλιώς. Δεν είναι προϊόν εξορθολογισμού η πρόθεση ψήφου τους είναι αντικείμενο προς αποφυγήν. Που υπερασπίζονται το αποκλειστικό δικαίωμα στη διατήρηση ενός συστήματος που σιγά-σιγά τους εκβράζει. Βυθισμένοι σε μεγαλύτερη ιδεολογική ακαμψία από αυτήν που απεύχονται. Με τη μικροαστική υποκρισία – συγκαλυμμένη ή απροκάλυπτη φωλιασμένη μέσα τους. Και που σιγά-σιγά πείθουν τον εαυτό τους ότι η μόνη λύση είναι να κοιτάω τη δουλειά μου. Η πρώτη υποχώρηση το «δε βαριέσαι», το επόμενο βήμα το «δε μιλώ», στο τρίτο έχουν ήδη γίνει ρινόκεροι.

Τους καταλαβαίνω, αλλά δεν τους συμμερίζομαι, τους λυπάμαι, αλλά δεν τους δικαιολογώ. Γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ πώς είναι να ισορροπείς στην άκρη του κύματος και δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι άμα δώσουν χέρι θα καταφέρουν να σταθούν, αλλιώς όλους θα μας κουκουλώσει.