Kόλαση

Από someinterestingfacts.net

Για να κατέβεις στο πηγάδι έπαιρνες ασανσέρ . Πήγαινε τόσο γρήγορα που βούλωναν τ’ αυτιά. Για 1200 μέτρα βλέπεις, δεν συμφέρει να κινείσαι με τη συνηθισμένη ταχύτητα των ανελκυστήρων. Πολύ χάσιμο χρόνου.

Ως φοιτήτρια -πάνε κάμποσα χρόνια- στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής, επισκέφθηκα με τους συμφοιτητές μου ένα ανθρακωρυχείο στο Βέλγιο. 

Οι συνθήκες εξόρυξης σε ένα υπόγειο ανθρακωρυχείο είναι η δυσκολότερη περίπτωση της μεταλλευτικής επιστήμης. Επικίνδυνα αέρια, μαλακά πετρώματα που δεν μπορείς να στηρίξεις παρά με πολύ ειδικές μεθόδους, μικρότερες –αναγκαστικά- στοές σε σχέση με τα άλλα μεταλλεία, απαιτητικό σύστημα αερισμού , ανεπαρκής φωτισμός γιατί το μαύρο του κάρβουνου ρουφάει τα πάντα.

 Πριν κατεβούμε στις γαλαρίες, φορέσαμε τα ειδικά ρούχα των εργατών. Δηλαδή, κάπου 3 ή 4 πουκάμισα, το ένα πάνω στ’ άλλο, 2-3 παντελόνια. Μαντήλια για το πρόσωπο και σκουφιά στα μαλλιά. Η σκόνη βλέπεις, τρυπώνει παντού και κάπως πρέπει να προστατέψεις το δέρμα σου. Όσα είχαμε μάθει έως τότε στη σχολή, μας γέμιζαν περιέργεια, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για τον απόλυτο ζόφο των στοών.

Το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που σου έκοβε την ανάσα. Ήθελαν ώρα τα μάτια να συνηθίσουν να βλέπουν στοιχειωδώς. Η οροφή, σε πολλά σημεία, ήταν τόσο χαμηλή που αναγκαζόσουν να προχωρήσεις στα τέσσερα. Και μιλάμε για ένα υπερσύγχρονο ανθρακωρυχείο με προδιαγραφές, πρότυπα και ένα σωρό υποστηρικτικές υποδομές. Όσο καλό κι αν ήταν το σύστημα αερισμού, μετά από λίγο, δυσκολευόσουν να αναπνεύσεις. Η σκόνη έχτιζε στρώματα στα ρουθούνια. Αναγκαζόσουν ν’ ανασάνεις απ’ το στόμα κι η γλώσσα σου, ο λαιμός σου, ύστερα από λίγο, χτύπαγαν καμπανάκι βαριάς συμπτωματολογίας αμυγδαλίτιδας.

Αν είχεις και μια υποψία κλειστοφοβίας, ο πανικός ήταν στο τσεπάκι, αλλά δεν έπρεπε, γιατί ήταν πολύ δύσκολο να σε βρουν εκεί μέσα.

Βαδίζοντας σαν τυφλοπόντικας, κουτούλησα σ’ ένα εμπόδιο. Το εμπόδιο μου χαμογέλασε. Ένας ανθρακωρύχος ολόμαυρος απ’ την κορφή ως τα νύχια. Αυτός ο άνθρωπος περνούσε τη ζωή του εκεί μέσα κι είχε μάθει να χαμογελάει στις αλλόκοτες εκείνες συνθήκες.

Όταν επιτέλους αναδυθήκαμε στην επιφάνεια, χρειάστηκαν 8 σαπουνίσματα-ξεβγάλματα για να σταματήσει να βγαίνει το νερό κατάμαυρο. Αλλά όσο κι αν πλενόμουν, το μαύρο στο εσωτερικό των βλεφάρων , έκανε μια βδομάδα να φύγει. Αυτό το παράξενο ρίμελ, είναι το σημάδι των ανθρακωρύχων. Ακόμα κι έξω απ’ τη γαλαρία δεν μπορούν με τίποτα να κρύψουν τη δουλειά που κάνουν.

Αμέσως μετά, επισκεφθήκαμε ένα ερευνητικό ινστιτούτο με κύρια ασχολία τις παθήσεις των εργαζομένων. Η πολύ λεπτομερής σκόνη του άνθρακα, μας είπαν, διεισδύει στους πνεύμονες και δημιουργεί μικρές πληγές. Εστίες πνευμονοπάθειας και καρκινογενέσων. Κανένας δεν επιτρέπεται να δουλέψει πάνω από 5 χρόνια σ' αυτό το περιβάλλον. Δηλαδή, κάθε μέρα, κατεβαίνουν στο εργοτάξιο μελλοθάνατοι.

Όταν ακούω για έκρηξη σε ανθρακωρυχείο, με πιάνει δύσπνοια. Σήμερα δε, μου κόπηκε η ανάσα. Ελλιπείς κανόνες ασφαλείας λέει. Σαν να λέμε, απασφαλίζεις βόμβα και σφυρίζεις αδιάφορα. Κι ανάμεσα στους νεκρούς, ένας δεκαπεντάχρονος εργάτης. Στην ηλικία των παιδιών μου πάνω κάτω. Πόση ντροπή αυτός ο κόσμος.