Saved by the bell (not)

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Αυτό είναι πάντα δυσάρεστο. Άντε να ψάξεις κοιμισμένη, τους λόγους της αφύπνισης. Κι άντε μετά να ξανακοιμηθείς. 

Τουαλέτα: τσεκ (αντέχω ως το πρωί), 

Νερό: τσεκ (οριακά, δεν θα ονειρευτώ την έρημο Καλαχάρι) , 

Θόρυβοι από το παιδικό δωμάτιο: τσεκ (ηρεμία που θα ήταν οπωσδήποτε ύποπτη μια άλλη ώρα, αλλά ας μην το ψάξουμε τώρα, εντάξει;), 

Ανήσυχο γατί: τσεκ (γουργουρίζει και δαγκώνει εκτεθειμένο άκρο. Αν αδιαφορήσω, ενδέχεται να γλαρώσει.). 

Έλεγχος ολοκληρώθηκε. 

Άντε να ξανακοιμηθείς όμως.

Αυτό που πάντα βοηθάει, είναι μια αγκαλίτσα, οπότε απλώνω τυφλά χέρια στον καλό μου.

Ουπς!

Μισοάδειο

*

Να την πάρει και να φύγουν.

Πάνω σε μια μηχανή. Η μηχανή του κι η μηχανή της.

Να σηκώνεται στους αναβατήρες και να φωτογραφίζει.

Αστικό τοπίο. Κρανίου τόπος. Από τότε που έσκυψαν το κεφάλι κι αρνήθηκαν τον πλησίον τους. Εξοχές. Τόποι υπό εξαφάνιση. Στέρφα γη. Από τότε που αδειάσαν όλα τα βαρέλια κρυφά, ασυνείδητα, αδιάφορα, μέσα στο ποτάμι.

Κάθε τόσο το μάτι της πιάνει κάποιο γατί με φουσκωμένη κοιλιά που ξέφυγε τον ανθρώπινο έλεγχο· κάποιο σκυλί που τρέχει να κρυφτεί. Παραδομένα στη μοναδική επιλογή που καταλαβαίνουν, τη φυσική, αναζητάνε τις καβάτζες τους. Έξω κάνει άνοιξη.

Η άνοιξη στη φύση και στη ζωή

 Πήγαινα στη 1^η Λυκείου. Σε θηλέων (ουφ!). Η φιλόλογος, μια πονηρή και όξινη πενηντάρα με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου, κυρτωμένη, παρατημένη χρόνια απ’ τον άντρα της (ο άτιμος όχι μόνο την είχε εγκαταλείψει με δυο παιδιά, της είχε αφήσει αμανάτι και την ανυπόφορη μάνα του), μας έβαλε στην έκθεση, ένα κάπως πιο απαιτητικό θέμα: "η άνοιξη στη φύση και στη ζωή". 

Τις σαχλαμάρες που γράψαμε τότε, μας τις διάβαζε στα δύο επόμενα χρόνια, κατά τα οποία συνέχιζε να μας διδάσκει. Όσες τόλμησαν να γράψουν για τον έρωτα, λοιδωρήθηκαν -ανώνυμα πάντα- χειρότερα απ΄ όλες .
Πιο πολύ, την είχε ευθυμήσει η περιγραφή με το παγκάκι μιας δύστυχης συμμαθήτριας:
"Άνοιξη είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φιλιούνται στο παγκάκι του πάρκου, ενώ τα πουλιά κελαηδούν." (τι τα 'θελε κι αυτή τα πουλιά;)
"Άνοιξη είναι δύο γερόντια που ψάχνουν τις χαμένες τους μασέλες στο παγκάκι, ενώ τις έχουν φορέσει δυο κάργιες και κράζουν ψευδά", μας έλεγε η καθηγήτρια-τρολ.

Ο εφιάλτης της παντόφλας*

Αυτή θα είναι μια μέρα που θα ξεχάσω τις ήττες, την ντροπή, την αδράνεια κυρίως. Aυτή τη βρωμοαρρώστια που κάνει μεταστάσεις και γεννά μετανάστες (δικούς μου, πολύ δικούς μου, αλλά άστο τώρα).

Σήμερα, θα κλέψω. Θα επανακαταλάβω (φτου! Κι αυτή η λέξη μαγαρισμένη είναι) το χρόνο μου. Θα κοιτάξω παλιές φωτογραφίες. Είναι μέρες που θέλω να το κάνω κι όλο το φίδι της καθημερινότητας σφυρίζει κι όλο μου κόβει ύπουλες δαγκωνιές. Μα σήμερα θ’ απειθήσω.

Πριν χρόνια –όχι πολλά όμως- είχαμε βουτήξει τα πιτσιρίκια και φύγαμε για ένα κλεφτό -και πάλι- τριήμερο στο νησί.

Ναι, το νησί το λατρεμένο ,  που έχω να το δω απ’ το καλοκαίρι. Μην νομίζεις, και τότε, όλα μοιάζανε δύσκολα γιατί το τώρα του τότε είχε κι εκείνο τα ζόρια του, μα έλα, που ότι απόμεινε, χαμογελάει.

Να:

Παιδί + θάλασσα + μέρα με ήλιο = παιδί μέσα στη θάλασσα. (Η θερμοκρασία είναι αδιάφορη παράμετρος)

Λίγη Ησυχία παρακαλώ, Ο φιλόσοφος διαλογίζεται.

Σ' εξωτικά (λέμε τώρα) νησιά θέλω να χαθούμε.

Κι εδώ καλά είναι.

Love is in the air

Φωτογραφίες του Λεωνίδα

Εκείνος

Ήταν να μην τη συναντήσω. Από την ώρα που σμίξαμε, ζω μόνο για τ αεράκι της στ' αγκαθωτό μου σώμα, τη σκόνη των χρωμάτων της στο πρόσωπό μου, το σπόρο μου στα ψηλόλιγνα πόδια της. Κάθε φορά που φτερουγίζει ολόγυρα, τ’ αυτιά μου δονούνται πέρα απ' την άκρη των αντοχών μου. Όταν την πρωτοείδα, ο κόσμος ξεχείλισε ζωγραφιές. Μικρά κομμάτια κίτρινα, πορτοκαλιά και γκρίζα συννέφιασαν τον ήλιο. Η ζωή μου, η συνέχειά μου, κάθονται στα φτερά της. Είμαι τεράστιος κι απλωμένος. Είμαι δικός της. Μήπως νομίζετε πως δεν μπορώ να ερωτευτώ επειδή είμαι δηλητήριο; Μήπως φοβάστε πως θα βλάψω ένα πλάσμα που είναι μόνο ψυχή; Κι όμως, όσο πιο απωθητικός είσαι, τόσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο περισσότερο η μοναξιά σου απλώνει ρίζες κι υπόγεια διακλαδώνεσαι με τους εφιάλτες σου, τόσο ποθείς το φως κι ας είναι για να το σβήσεις. 

Σήμερα άργησε. Όταν αργεί παγώνω. Μπορεί και να 'ναι η τελευταία της μέρα. Το ξέραμε απ' την αρχή πως -σαν τον έρωτα- κι αυτή, θα ζήσει λίγο. Το ξέρω ακόμα,  πως πάει με άλλους. Με τρελαίνει/Δεν με νοιάζει. Της θυμώνω/Tο ξεχνάω μόλις φανεί. Με τρώει η ζήλια όσο λείπει/Mε κομματιάζει ο πόθος σαν επιστρέφει. Ζηλεύω και το θάνατο ακόμα-κυρίως αυτόν. ‘Οταν αργεί,  σκέφτομαι πως μου την πήρε. Είμαι ριζωμένος, δεν μπορώ να τον καταδιώξω. Τα όπλα μου είναι ανίσχυρα απέναντι του. Μόνο στον άνεμο ελπίζω. Μόνο αυτός με ζωντανεύει. Εμένα και το δηλητήριο. Όταν μ' αγγίζουν οι άνθρωποι, καίγονται. Ταξιδεύω στο δέρμα και στον πόνο τους. Μα εκείνη δεν την πειράζω, μόνο να την τυλίγω θέλω, να την κρύβω, Έλα καλή μου! Τρελαίνομαι. Είναι κι αυτός ο φονιάς που κάνει κύκλους. Μην τη δει. Μην την αγγίξει. Μια φορά την κυνήγησε. Φύσηξε και πρόλαβα να την τυλίξω στα χέρια/στα φύλλα μου. Τον έχω δει να καταπίνει τις αδερφές της. Τα φτερά τους να κρέμονται απ' το φονικό του ράμφος.

Το βρωμόπουλο. 

Το δώρο

Ξύπνησε το πρωί με τον αδιόρατο φόβο πως ο χρόνος του τελείωνε. Οι μέρες έφευγαν αδυσώπητα και έπρεπε να καταλήξει σε αυτό που θα της χάριζε. Ήθελε να της κάνει το τέλειο δώρο, σύμβολο της αγάπης τους, κάτι προσωπικό και ιδιαίτερο αλλά ταυτόχρονα παγκόσμιο και οικουμενικό, κάτι που θα ξεπερνούσε τη φαντασία και τον ίδιο του τον εαυτό, κάτι που θα την έκανε να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς και τους φόβους της και θα την έκανε να τον ξαναερωτευτεί. Το σχέδιό του ήταν πολύ μεθοδικά καταστρωμένο και προσεκτικά αναλυμένο. Εντρυφούσε σε αυτό με απαράμιλλο ζήλο και το διεκπεραίωνε με το καρδιοχτύπι της πρώτης τους συνάντησης. Κάθε μέρα ζούσε με την έξαψη της ανακάλυψης και κάθε νύχτα βίωνε τη δικαιολογία της ματαίωσης. Γιατί τίποτε δεν ήταν ποτέ αρκετό κι αυτός έπρεπε να τα περιλάβει όλα.

Ο κύκλος με τις κιμωλίες

Με το θάνατο της θείας Μαρίκας κλείνει ακόμη ένας κύκλος. Αυτός που άρχισε σε χωμάτινους δρόμους και σε τσιμεντένιες αυλές. Που ξεχύλιζε από τσιρίδες φωνές, πείσμονες σιωπές και παιδικά κλάματα. Που μύριζε βασιλικό και ρόδα. Που αποτυπωνόταν με παιχνίδια που έγραφαν, κι έσβηναν με το μακώ, οι χρωματιστές κιμωλίες πάνω στα σκιερά μαρμαρένια σκαλιά της διπλανής εκκλησίας. Που μπούκωνε από το πρωινό χτυπημένο αυγό και τις απογευματιάτικες φέτες με βούτυρο και μέλι.

Με το γεμάτο από λιχουδιές τραπέζι, που σέρβιρε με την κεντημένη της ποδιά, ενόσω εμείς ξεπλενόμαστε με το νερό που βγάζαμε από τη στέρνα της χαμοκέλας.

Με τους ταφτάδες που θρόιζαν κάθε της Αγίας Παρασκευής και τα δαντελένια πουκάμισα ραμένα με κλωστές ντεμισέ και χρυσά κουμπιά απο την οδό Ευαγγελιστρίας, γωνία με Βύσσης, για το Δεκαπενταύγουστο, τότε που μας ξύπναγαν πρωί, να πλύνουμε τα μούτρα μας, και νηστικοί να ακολουθήσουμε τη θεία λειτουργία.

Με τη μυρωδιά του καρπουζιού, που μας αρνιόταν όταν έπρεπε να φάμε τους γιαρμάδες.

Με τα απαγορευμένα μίκυ-μάους, που έφερνε κάθε Τετάρτη ο μπακάλης στην αγορά και που έβγαιναν κρυφά κάτω από τα μαξιλάρια μόλις πέφταμε, ύστερα από μπόλικο αγώνα και στημένη διαπραγμάτευση, να κοιμηθούμε για μεσημέρι.

Με το βύσινο γλυκό και το υποβρύχιο που καταβροχθίζαμε στα καφενεία, όταν ξαποσταίναμε από το τρεχαλητό και τις ποδηλατάδες.

Με το βραδυνό συναγωνισμό για το ποιος θα προλάβει να ανάψει το κατόλ και τις ιστορίες του χωριού στιβαγμένοι όλοι στο βορεινό μπαλκόνι, κοιτάζοντας μια τα αστέρια και μια τη σκοτεινή θάλασσα.

Προς όλους παρακαλώ και ευχαριστώ

Σαν κάπου εκεί στο βάθος να αχνοφαίνεστε όλοι. Είναι μια παρηγοριά το ότι είστε εκεί και σας ευχαριστώ. Το θέμα είναι ότι δεν έχω αποφασίσει τη στροφή μου, προς ή μακριά από το φως

Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ

(μεταφέρω την απάντηση του αγνώστου-γνωστού-ανωνύμου) προς τα σχόλια όλων στο πόστ

…βγάζουν καπνόν ακόμη,…  με τη φωτό της Nan Goldin

"Happy Birthday", λέει η Google

*

'Εχουν περάσει πολλά χρόνια (πάνω-κάτω μια γενιά) από τότε που το διαδίκτυο ορθωνόταν ως ένα ευεπίφορο καινούργιο κοινωνικό σύστημα έφτιαχνε τις δομές του, έχτιζε την ηθική του, διαμόρφωνε την κουλτούρα του και βίωνε την πολλά υποσχόμενη οικουμενικότητά του. Ξεκινώντας σε πειραματικό επίπεδο ως υποστηριζόμενο πρόγραμμα του αμερικάνικου υπουργείου άμυνας για την αποφυγή ενός πυρηνικού πολέμου, πέρασε στην Ευρώπη και στο hightech ερευνητικό κέντρο του Cern για να αγκαλιάσει σιγά-σιγά τον κόσμο ολόκληρο, με την εκθετική καμπύλη ανάπτυξής του και τις ποικίλες διαδράσεις του να καθορίζουν τις καινούργιες νόρμες και τα aspirations του σύγχρονου κόσμου.

Σήμερα πλέον, η ανάγκη ελέγχου του γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική. Όσο κι αν η πληροφορία επιτάσσει την ελευθερία της, τόσο εντονότερα οι εξουσίες και τα κέντρα ελέγχου με κάθε τρόπο αντιστέκονται. Έτσι τα τελευταία χρόνια ζωντανεύουν εφιάλτες τυλιγμένοι σε ακρωνύμια, όπως ACTA, SOPA και PIPA. Αυτή τη στιγμή το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού αναζητά νόμιμους τρόπους για να ελέγχει την πρόσβαση του κάθε χρήστη, με πρόσχημα να προστατεύσει την ιδιωτικότητά του. Στο ίδιο πνεύμα καλείται να συνταχτεί και η Ευρώπη. Παρά τις αποφάσεις που εκκρεμούν και στις δυο μεριές του Ατλαντικού, υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου και της προστασίας της ατομικότητας, όπως ο Noam Chomsky, εταιρίες του διαδικτύου και ειδικοί αντεπιτίθενται. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου, το νιώθεις κι εσύ, πως είναι η σειρά σου να διαλέξεις τη μεριά που θα σταθείς για να εξακολουθήσεις να ισορροπείς στην άκρη του κύματος.

Κι όμως, όσο κι αν σου λένε ότι σε παρακολουθούμε, ξέρουμε τις συνήθειές σου, γνωρίζουμε τις αδυναμίες σου, ξέρουμε τα μυστικά σου, μπορούμε να σε χειραγωγήσουμε, τόσο πιο αμέριμνος περιφέρεσαι σε κοινωνικά δίκτυα και σε απροστάτευτες δομές. Αλλά ακόμη κι αν εξοργίζεσαι, ακόμη κι αν αντιστέκεσαι, ακόμη κι αν το παλεύεις στο βαθύτερο μέσα σου, μια κερκόπορτα πάντα θα μένει ανοιχτή...

Κι όταν τη μέρα των γενεθλίων σου μπαίνεις να ψάξεις κάτι στο google και βλέπεις αυτό*, γίνεσαι εύκολη λεία, είσαι πρόθυμος να τα ξεχάσεις όλα.

Μπορούμε πάντα όμως να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη έκκληση για δημοκρατικό και ελεύθερο Διαδίκτυο που υπήρξε ποτέ. Υπόγραψε εδώ και διάδωσέ το.