Μικροί δραπέτες

Η εποχή του ΔΝΤ σήμανε το τέλος των δωρεάν αγαθών. Το δωρεάν λοιδορείται. Ποινικοποιείται και ενίοτε τιμωρείται με εκτέλεση.Τσαμπατζήδες εκπαραθυρώνονται και άνθρωποι του πνεύματος –σχεδόν- χειροκροτούν τους δημίους. Σ’ αυτό τον παράξενο χωρόχρονο της επικηρυγμένης χαράς, στον τόπο της άγριας φορολογίας που μόνο τον πρωταρχικό σκοπό της, την επιστροφή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών δεν εξυπηρετεί, υπάρχουν ακόμα κάποιοι μικροί δραπέτες. Πράξεις ανθρώπων αποκομμένες απ τους ίδιους και γι αυτό ολότελα αθώες. Στιγμές αντίστασης. Ακαπέλωτες κι αυθόρμητες.
Τις συλλέγω σαν σπάνια πετράδια.

Ξύπνησα πολύ πρωί αυτό το Σάββατο κι ήταν ευκαιρία να τελειώσω εκείνες τις δουλειές-στοιχειά της βδομάδας. Περνώντας έξω απ το δωμάτιο των παιδιών σταματώ για το καθιερωμένο χάζεμα. Παλιότερα τους φύλαγα την ώρα που κοιμόντουσαν, μα από τότε που μπήκαν για τα καλά στην εφηβεία, αρκούμαι σε μια μακρινή ευχή. Τα πρόσωπά τους, σκληρά γυμνασμένα μπροστά στον καθρέφτη στην υιοθέτηση του κοινωνικά αποδεκτού cool ύφους, τώρα έχουν χάσει κάθε προσποίηση. Είναι δυο όμορφα και ήρεμα παιδιά. Όσο αυτά κοιμούνται, η αθωότητα ξαγρυπνά πάνω απ τα κεφάλια τους.

Στη λαϊκή ο μανάβης συζητάει με τη μητέρα του.
-          Να βάλουμε τα λεμόνια 20 λεπτά πιο πάνω;
-          Όχι!
-          Μα τι θα βγάλουμε;
-          Ότι βγάλουμε! 5 δραχμές. Ναι, δραχμές! Μην με κοιτάς έτσι!

Στο σπίτι κάποιος έχει ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή και το παράνομο μεγαλοκανάλι ξεφορτώνει σκουπίδια στο σαλόνι. Κόβω φρούτα στην κουζίνα και τα χέρια μου κολλάνε για να πιάσω το τηλεκοντρόλ. Κολλάει και το μυαλό μου. Η αηδία έλκει τα ταπεινότερα ανθρώπινα ένστικτα. Αυτά που συμπεριφέρονται σαν μύγες. Βουίζουν οι μύγες της οθόνης, βουίζει και το κεφάλι μου. Και κει που λέω πως όλα συνηθίζονται κι η βρώμα και το ψέμα κι η αλλοίωση της πραγματικότητας κι αποχαυνωτικά βυθίζομαι στο βούρκο που έχει καταπιεί το σπίτι, ένας άγγελος τραγουδάει. Η φωνή δεν μοιάζει του κόσμου τούτου. Τα λόγια ηχούν ακατανόητα. Είναι σε μια γλώσσα που έχω ξεχάσει. Κλείνω την τηλεόραση κι η αποφορά αποσύρεται μαζί με τα ραδιοκύματα. Βγαίνω στο μπαλκόνι κι εντοπίζω τον άγγελο. Είναι η μικρομανούλα του κάτω ορόφου που νανουρίζει την μπέμπα της.

Η φωτογραφία είναι του Λεωνίδα