Η παραμονή (ή don't be afraid of Maths)

Όπως όλες τις παραμονές της ζωής μου, δηλώνω πως θα κοιμηθώ νωρίς, λέω πάω για ύπνο και εννοώ πάω να φτιάξω την αυριανή μου μέρα. Να την πλάσω κατά το πως θέλω και επιθυμώ. Να τη ζουλήξω μέχρι να τη χωρέσω στα όνειρά μου. Δεν έχω άγχος. Μόνο γλυκειά προσμονή. Την προσμονή που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει και το στομάχι να σφίγγεται. Κι όταν σβήσουν όλα τα φώτα, τότε ανοίγω τα μάτια της νύχτας, αρχίζω να καταλαγιάζω και καρφώνομαι στο ταβάνι. Εκεί εκτυλίσσεται το μαύρο θέατρο της ευσεβών πόθων μου.

Έτσι ήταν και όταν πήγαινα σχολείο. Φανταζόμουν ό,τι ήθελα να φανταστώ. Τους μελλοντικούς συμμαθητές, την αγαπημένη δασκάλα, το φωτεινό κτίριο με τα μεγάλα παράθυρα και τις μαρμάρινες σκάλες, τα αστεία που θα έλεγα, τις φάρσες που μου έμαθε η καλοκαιρινή παρέα, τα παιχνίδια της γειτονιάς που θα μετέφερα στο προαύλιο, το πρόγραμμα με τα μαθήματα που, από τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, ήξερα ότι θα έκανα...και μαζί έναν ανεπαίσθητο φόβο για το δυσκολότερο μάθημα, την αριθμητική, μαζί με τις πράξεις, τα γινόμενα, τα κλάσματα, τους διαιρέτες, τους μιγαδικούς, τους αρνητικούς, τα σύνολα, τα ολοκληρώματα, τις εξισώσεις πρώτου και νιοστού βαθμού.

Κα τότε την ακούω-και πάντα θα ακούω-τη φωνή του πατέρα, που ξεχωρίζοντας ένα-ένα τα δάχτυλα του χεριού μου με καθησυχάζει, μην φοβάσαι, τα μαθηματικά είναι απλά, είναι μόνο δέκα αριθμοί, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 και 0, μόνο αυτούς αρκεί να ξέρεις και θα ξέρεις όλα τα μαθηματικά του κόσμου.

Το 27λεπτο φιλμάκι της Ντίσνεϋ είναι του 1959 και εξοικιώνει τα παιδιά με το μαγικό κόσμο των αριθμών (σε  δύο μέρη με ελληνικούς υπότιτλους)