Όμορφο έντεκα

Δεν αναφέρομαι στον αθλητή με τη φανέλα 11. Ναι, για το χρόνο μιλάω και ομολογώ πως σε μερικούς από σας ταιριάζουν τα ανασηκωμένα φρύδια. Τις γνωρίζω τις ενστάσεις. Πώς όμορφο το 2011; Το 2011 μας βρήκαν τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων. Τα έχω πει/ακούσει/διαβάσει όλο το χρόνο και δεν ξέρω για σας, αλλά βαρέθηκα. Το ’11 δεν είναι όμορφο μόνο και μόνο γιατί θα είναι καλύτερο από το 12 και το 13.

Είναι κι άλλα το 11.

Το καταφύγι

Η λέξη βουίζει στο μυαλό μου από τότε που την ξεστόμισες. Είναι αυτό που ζητάς από μένα κι ας ζεις ιδανικά προστατευμένος στην μικροζωή σου. Είναι της ψυχής μας το αποκούμπι. Είναι η πεμπτουσία στις αναζητήσεις μας. Μια ανάγκη που τη συνειδητοποιείς στα δύσκολα. Γυρίζω και σε κοιτάζω και εικόνες από μάστερβιου ξετυλίγονται πίσω σου: σπίτια για τους άστεγους, αγκαλιές για τα παιδιά, λιχουδιές για τα αδέσποτα, τροφή για τους πεινασμένους, νερό για τους διψασμένους, καταφυγή για τους κατατρεγμένους. Καταφύγια παντού, για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Στις σπηλιές και στα μαντριά, στα αμπρί των πολέμων, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στις φωλιές των πουλιών, στα λημέρια των ληστών, στα ιδρύματα των απόκληρων, στις παλιές σοφίτες των παραμυθιών.

Ο Μπάμπης

Μέρα πρώτη

Εμφανίστηκες μια μέρα μόνος, βραδύς, καχεκτικός, κατατρεγμένος από τα άλλα του είδους σου, χαμένος μέσα στο βιομηχανικό χώρο. Σε είδαμε κάποια άσχετη στιγμή μέσα στην εργασιακή μέρα. Κάποιος εντόπισε το πρόβλημα. Μια τριχιά σφιχτά δεμένη, που δεν κατάφερε να σε πνίξει, είχε κατορθώσει το προφανές, να δημιουργήσει μια τεράστια πληγή γύρω από το λαιμό σου. Αταβιστικά κρύβεις τον πόνο σου, αφού στη φύση το πληγωμένο ζώο έχει μάθει να κρύβεται. Έχεις βασανιστεί, και τώρα η επιβίωσή σου εξαρτάται από εμάς, το είδος που δημιούργησε τους βασανιστές σου.

Άμεσα και χαμηλόφωνα μια γραμμή επικοινωνίας φιλόζωων άρχισε να ξετυλίγεται. Όλα τα τραυματισμένα ζωντανά έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και στον ανώδυνο θάνατο. Κάποιοι έχουν ακόμη αυτήν την επιλογή, για σένα αποφασίσαμε εμείς.

Η βαθμονόμηση

Κάποιες φορές σταματάς το τρεχαλητό και θέλεις να κουρνιάσεις

Κάποιοι σε συμβουλεύουν να ξαποστάσεις

Άλλοι σε νοιώθουν, αλλά δεν προλαβαίνουν

Μερικοί σου προσφέρουν μια αγκαλιά

Λίγοι, σε τραβούν στην αγκαλιά τους

Κάποιες φορές η ζωή σταματά μπροστά σου και πρέπει να την ξανακουρδίσεις

Κάποιοι θα σε κοιτάξουν χωρίς να σε αναγνωρίζουν

Μερικοί θα σε αγριοκοιτάξουν και θα σου αγριοφωνάξουν

'Αλλοι θα σου δώσουν το χέρι τους

Ελάχιστοι θα το κάνουν για σένα

Κάποιες φορές στο δρόμο σου πετυχαίνεις έναν ογκόλιθο

Κάποιοι θα σταθούν δίπλα σου

Άλλοι θα θολώσουν και θα απομακρυνθούν

Μερικοί δεν τον βλέπουν καν, και σας προσπερνάνε

Άλλοι πάλι, θα σε βοηθήσουν και θα μπουν μες στα σκατά μαζί σου

Κάτι τέτοιες φορές αρχίζεις τη προσωπική σου βαθμονόμηση, βρίσκεις το γράδο σου.

Ασυνέχειες

Η Ασημπηλοπιπίνη που για συντομία θα τη λέμε Α., έγειρε το κορμί της πίσω σχηματίζοντας γωνία 45 μοιρών με το έδαφος. Αν δεν εργάζεστε ήδη στο τσίρκο, καλύτερα να το δοκιμάσετε πρώτα στον ύπνο σας. Αν δεν πετύχει στο όνειρο, μην το επιχειρήσετε στον ξύπνιο. Αυτά βέβαια, για την Α. είναι παιχνιδάκια. Τη βοηθάει το ύψος της που δεν ξεπερνάει τους πέντε πόντους, όσο περίπου και το πλάτος με τα φτερά απλωμένα. Με κλειστά φτερά δεν έχει πλάτος. Βάθος δεν έχει έτσι κι αλλιώς. Το κορμί της είναι μια γραμμή ζωγραφισμένη από την τρίχρονη Λο που όταν μεγαλώσει θ' ασχοληθεί με τη συννεφογλυπτική, μια παραγνωρισμένη τέχνη την οποία από λάθος αποδίδουν σε τυχαίες επιδράσεις μετεωρολογικών παραγόντων.

Αισθησιακές ερωτοαπαντήσεις

Μερικά χρόνια πριν.
Η μαμά στην κουζίνα υπαγορεύει την ορθογραφία στο μεγάλο γιο. Εκείνη,  γύρισε απ' τη δουλειά πριν μισή ώρα κι εκείνος αποτέλειωσε τη φακή ανάμεσα σε δεκάδες "μια στιγμή να δω κάτι στο δωμάτιό μου" δικά του και "κάτσε να φας και μετά το βλέπεις" δικά της. Από το βάθος του διαδρόμου ακούγεται ρυθμικό ταπ-ταπ. Οι γκέλες της μπάλας απ' τα χέρια του μικρού. Το πρωτάκι της οικογένειας.
Οι ορθογραφίες της 5ης δημοτικού είναι μεγάλες και δύσκολες. Είναι λογικό σε κάθε τελεία ν' αναπηδούν παρατηρήσεις και σε κάθε αλλαγή παραγράφου, σχόλια για το πώς πέρασαν τη μέρα τους. Οι κουβέντες και τα βλέμματα ενώνουν τις άκρες του αποχωρισμού μάνας και γιου. Είναι οι αγκαλιές που έλειψαν όλη μέρα. Σήμερα όμως, ανάμεσα τους έχει καθίσει κάτι αόρατο. Οι λέξεις θέλουν να βγουν, αλλά ένας νοητικός λώρος τις αποσύρει.
Στο βάθος του διαδρόμου απομακρύνεται το ταπ-ταπ-ταπ της μπάλας συνεχίζοντας τις μονότονες γκέλες.
-Τι έχεις;
-Τίποτα βρε μαμά, αλλά τα παιδιά σήμερα έλεγαν ένα σωρό μπούρδες.
-Ε, καλά. Δεν λένε μόνο τα παιδιά μπούρδες...
-Μαμά! Μιλάμε για μεγάλες μπούρδες!
-Δηλαδή;
-Άσε καλύτερα!
-Μα, έλα για πες!
-Ε, να! Ο Ερνέστο είπε τη μεγαλύτερη χαζομάρα!
-Τι είπε ο Ερνέστο;
-Μιλάγαμε για το σεξ.

The Itchy bitchy spider

Το σπίτι είναι το βασίλειό μας. Το δικό της βασίλειο είναι η αριστερή γωνία στο ταβάνι. Πάνω απ’ την μπαλκονόπορτα. Μιλάμε βέβαια για τη μακροπόδαρη Εριέττα, τη διάσημη υφάντρα. Από ψηλά παρατηρεί τις ζωές των άλλων οικόσιτων αρθρόποδων. Μυρμήγκια, μύγες, κουνούπια, κατσαρίδες. Δεν είναι μόνο θηράματα, έχουν και πλάκα, τόσο μικρά κι ασήμαντα, τόσο φαντασμένα κι άχρηστα. Άξια όλα της μοίρας τους και του εντομοκτόνου, που αργά ή γρήγορα –η Εριέττα η αράχνη το ξέρει- θα βγει το δηλητήριο απ’ το ντουλάπι για να ψεκάσει τις ανούσιες ζωές τους. Ποιες ζωές δηλαδή; Έτσι που τις ξεφτίλισαν, χειρότερες από το θάνατο είναι. Μια παρέα αχρήστων που ζει σε βάρος του Ανθρώπου. Του μόνου που φέρνει φαγητό στο σπίτι και που μέχρι τώρα όλα τα έντομα παραφύλαγαν για να τσιμπολογήσουν τα ψίχουλά Του, τα ξεσκέπαστα πιάτα Του, να ρίξουν απλωτές στα φλυτζάνια με το  γάλα ή τον καφέ Του, χωρίς τα ίδια να παράγουν τίποτα. Μια ζωή δανεική. Παράσιτα. Η ντροπή των αρθρόποδων. Μόνο αυτή η Εριέττα δεν έχει ανάγκη τον Άνθρωπο. Βρίσκει τροφή μόνη της. Υφαίνει ακούραστους ιστούς, με σταθερή και υψηλή ποιότητα. Μόνο αυτή είναι σύμμαχός του Ανθρώπου στον περιορισμό του πληθυσμού των εντόμων. Ισάξια Εκείνου.