Legal Alien

Hassam, Φθινόπωρο

Πρωί συννεφιασμένο, μεσοβδόμαδο.
Χωρίς το βάρος της Δευτέρας, χωρίς την αλαφράδα της Παρασκευής.Χλιαρότητα. Απ' αυτήν που την ξερνάνε κι οι Θεοί.
Μα είμαστε στην Ελλάδα καλέ(-ή) μου κι όλες οι μέρες έχουν γίνει Δευτέρες. Ή δεύτερες.
Αν είχαμε γατίσιες ευαισθησίες, τ' αυτιά μας θα ορθώνονταν στην αλλαγή των τονισμών. Όμως οι ευαισθησίες αποκοιμήθηκαν. Μπας κι επιβιώσουν. Σαν τους αστροναύτες των διαπλανητικών ταξιδιών. Προσδοκούν να ξυπνήσουν ζωντανές στο τέλος του δρόμου. Αν στο μεταξύ, δεν συντριβεί το σκάφος.
Κανείς δεν παρακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς τους.
Μπορεί και να σαπίζουν σε βαθιά κατάψυξη.

Ο οδηγός του λεωφορείου, γνωστός χρυσαυγίτης, ακούει μουσική.
Εnglishman in New York.
Ίσως να αντιλαμβάνεται το legal alien σε αντιδιαστολή με τη λέξη που μισεί κι αγαπάει να χρησιμοποιεί: λαθρομετανάστης.
Εξάλλου ο Sting είναι υπέρκομψος σ' αυτό το παλιό βιντεοκλιπ. (Και τόσο νέος, εδώ που τα λέμε.)
Ναι, μιλάει για τη διαφορετικότητα. Η μουσική και το πέρασμα του Quentin Crisp υπονοούν πως η διαφορετικότητα είναι πολλά περισσότερα από την ασφάλεια των νόμιμων χαρτιών, όμως η όψη του καλλιτέχνη είναι γοητευτική.
Αν έμοιαζαν έτσι οι πρόσφυγες, με τις ομπρέλες και τα μακριά τους πανωφόρια, δεν θα θύμιζαν εμάς στο πιο κακομοίρικο. Δεν θα περιφέρονταν σαν φαντάσματα των εαυτών μας στο τέλος του ταξιδιού.
Ο Sting διώχνει τους φόβους.
Ονειροπαγίδα για τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις.

Σκέφτομαι πως τα τραγούδια είναι ανυπεράσπιστα. Μια στιγμούλα μετά, συνειδητοποιώ πόσο ρατσιστικός είναι ο συλλογισμός μου. Οι άνθρωποι δεν είναι -βολικά- αυτό που ψηφίζουν.  Ούτε καν αυτά που συχνότερα υποστηρίζουν. Τουλάχιστον όχι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Μπορεί και να 'χουν φυλαγμένο ένα κομμάτι ευαισθησίας. Σκοροφαγωμένο, ανάπηρο, κλειδωμένο, ημιθανές, αλλά μπορεί και να το συναντούν κρυφά.

Αυτή, ίσως και να είναι μια σκέψη χαζή (πολλοί ναζί ήταν φιλότεχνοι), μια σκέψη μακριά από την πραγματικότητα, αλλά να. Νομίζω πως κρατάει τη γάτα (του Schrodinger) ζωντανή.