Στο νησί

Να’ μαι πάλι στο νησί, το λατρεμένο. Κι αυτός ο έρωτας να μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. Να μην ξεθωριάζει, μα να γίνεται η αγκαλιά του θερμότερη. Μια που μεγαλώνω κι αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα σκαρφαλώνω στα θυμαρίσια-αγκαθωτά-μοσχοβολιστά κατσάβραχα των ωραιότερων παραλιών, μια που δεν ξέρω αν του χρόνου θα τα καταφέρω να ‘ρθω. Αρχίζει κι ο έρωτας να παίρνει την χροιά του παράνομου, του πιο ποθητού. Αυτή η νύχτα μένει ή αυτό το καλοκαίρι μένει, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.

Mε τόση γκρεμίλα το νησί, σε οδηγεί σε αναγκαστικές διαδρομές- χαμηλές πτήσεις πάνω απ’ τη θάλασσα. Εδώ πετάς. Σε ταξιδεύει το μέρος κι ας μην έχεις φτερά. Παντού η θάλασσα είναι όμορφη, μα στον τόπο που αγαπώ, μου φαίνεται αστραφτερότερη λες και φοράει τα καλά της, τα καλογυαλισμένα. Ακόμα κι η γνώριμη κυκλαδίτικη διαφάνεια , στα άλλα νησιά δείχνει ιμιτασιόν, μια απομίμηση της αγαπημένης θάλασσας, της φτιαγμένης από το υλικό απ’ το οποίο θα πρεπε να ‘ναι όλες οι θάλασσες, στον σωστό τόνο, στη διαύγεια, στην απόχρωση, στο βυθό, στο είδος των ψαριών, στην άμμο.

Τώρα που λέμε για άμμο, έχετε προσέξει πως οι αμμουδιές προσφέρουν το καλύτερο μασάζ στις πατούσες; Κανένα ανατομικό πέλμα δεν συγκρίνεται με το ταίριασμα της καμάρας του ποδιού στα μαλακά λοφάκια, τα προσαρμόσιμα σε κάθε καμπυλότητα. Και καθώς βαδίζεις δίπλα στο κύμα κι επιτέλους σταματάει για λίγο το βουητό του αέρα, θαρρείς και μεταδίδεται από τις ρίζες των άκρων στο κορμί ο χτύπος της καρδιάς της γης. Συγκαλυπτικός, μητρικός. Τα σκυλιά τα ξέρουν καλά αυτά τα κόλπα γι αυτό χοροπηδούν στις παραλίες στολίζοντας τες με τις πατημασιές τους. Έχουν μια αλαφράδα τα ίχνη των σκύλων και των παιδιών κι όχι μόνο επειδή είναι πιο αβαθή. Είναι η  πληρότητα μάλλον. Αυτός που βούλιαξε εδώ, δεν αρκέστηκε μόνο στο περπάτημα. Παρέλαβε όλο το πακέτο και το κλείσιμο του ματιού του αποστολέα δώρο.

Ας λυσσάει ο αέρας. Λες και μπορεί να μας τρομάξει. Λες και δεν τον ξέρουμε. Λες και δεν θα τον καλοδεχτούμε κι αυτόν και τους διεισδυτικούς κόκκους που εξερευνούν κάθε πτυχή του σώματος, κολλάνε στο δέρμα κι ούτε τα πολύτιμα ντους του  άνυδρου τόπου καταφέρνουν να τους διώξουν.  Του χρόνου, κάθε ξεχασμένος κόκκος θα είναι εισιτήριο με πιθανή επιστροφή.
Είμαι ακραία προκατειλημμένη. Μα έτσι δεν πρέπει να είσαι για να ζήσεις; Ποιος αντικειμενικός κριτής έγινε έστω μια μέρα αστροναύτης; Αφού η τελειότητα είναι λεία, αν ότι αγαπάμε δεν διαθέτει μια σειρά από αξιολάτρευτα κουσούρια, τότε τι κάνει τον έρωτα τόσο ξεχωριστό, τόσο δικό μας;
Πώς λένε σαν τη Χαλκιδική δεν έχει; Εδώ είναι η δική μου Χαλκιδική.
(Κι ακόμα δεν έσκυψα να φιλήσω το χώμα.)

Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα.