Mαζί

Η ιστορία χωρίς λόγια:

 

Και με λόγια ακατάσχετα (σας ομιλεί ο βράχος) :

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι,

όπως του πελάγου οι βράχοι

Βρε τι ‘ναι τούτο; Μην είναι αεροπλάνο; Μην είναι ο σούπερμαν; Παναγίτσα μου! Είναι γλάρος! Να δεις που θα μου κατσικωθεί!

Και τι άλλο θα κάνει πάνω στο γλιστερό μου σώμα; Τσάμπα το σμιλεύουν τα κύματα; Άδικα το γυαλίζει ο ήλιος; Το ξεσκονίζει ο αέρας για να με κουτσουλήσει το βρωμόπουλο;

Εεεε! Εσύ! Τι κοιτάς με τέτοιο ύφος; Μην και νομίζεις πως είσαι ο Ιωνάθαν; Έλα καλό μου θαλασσοπούλι. Ψαράκι! Πέτα πιάστο! Ξεκουμπίσου!

Τι; Ποια είναι αυτή;

Έλα, παράτα την! Δεν σε θέλει λέμε. Να, κοιτάει αλλού!

Και τώρα που χαζεύετε κι οι δύο στην ίδια μεριά, τι πετύχατε δηλαδή; Σιγά μην συγκινηθώ.

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι

(Αυτά παθαίνουν τα ποστ που βρυκολακιάζουν κλωσώντας αγέννητα αφιερώματα. Μεταλλάσσονται.)

Καλό καλοκαίρι!

Όλες οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα.