Οι ευτυχισμένες μέρες της ζωής μας...και αν παρήλθον

Όταν βγήκε το TheWall τελείωνα το σχολείο. Ενηλικιωνόμουν σύμφωνα με τη νομοθεσία. Ο κόσμος ήταν μπροστά μου και ήθελα όλα να τα αφήσω πίσω μου ή μάλλον καλύτερα, να τα συνθλίψω. Είχα βρει το έργο που με αντιπροσώπευε. The Happiest Days of οur Lives. Έτρεξα και αγόρασα το βινύλιο. Έμαθα τα λόγια απ’έξω. Το νόημα δεν το καταλάβαινα πάντα, αλλά ένιωθα τη δυναμική του. Συνεπαρμένη από τη μουσική, βίωνα την ένταση του παιδιού που σκαρφαλώνει στη ζωή.

Όταν σε ωριμότερα χρόνια πολύ αργότερα είδα το έργο, ανέκτησα τις εικόνες που μου έλειπαν. Βρήκα κάποιους κρίκους που είχα (ξε)χάσει. Γοητεύτηκα από τον εμπνευσμένο συνδυασμό εικόνας/σχεδίων/φωτογραφίας/μουσικής. Οι φαντασιώσεις που συσσωρεύονταν πάνω στο λευκό τοίχο. Πόθος και λαγνεία. Βία και τρυφερότητα. Ταραχή και λύπη. Φόβος και κάθαρση. Η εικόνα της κατάθλιψης και της αυτοκαταστροφικότητας. Don't leave me now. Κάπως αποστασιοποιημένα άρχισα να το απολαμβάνω. Η τέχνη που απαλύνει τη δραματικότητα.

Does anybody else in here
Feel the way I do

Φαντασμαγορία και εφέ. Ιπτάμενα αντικείμενα και φωτεινοί πήδακες. Και ένα πάθος που ξεχειλίζει από τα σώματα των γερασμένων μουσικών. The Show Must Go On. 

Οι εικόνες βγαίνουν πλέον στην τρίτη διάσταση, μαζί κι οι εφιάλτες.

Ζώντας τους περισσότερους από αυτούς τώρα πια και στην καθημερινότητά σου, οι εικονικοί δεν σε τρομάζουν πια. Το μόνο που εύχεσαι βαθιά μέσα σου να εμφανιστεί κάποια αδυσώπητη μοίρα να καθαρίσει. Στο λευκό τοίχο αποτυπώνονται πλέον φιγούρες και ονόματα ανθρώπων που, για κάποιο παράλογο λόγο, όπως ο πόλεμος ή μια ξεχασμένη νάρκη, χάθηκαν.

Η μουσική διαπερνά τα αυτιά και ραγίζει το μυαλό σου. Με την άκρη του ματιού παρακολουθείς τα δεκαεφτάχρονα, παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί όταν πρωτοκυκλοφόρησε το άλμπουμ, να χειροκροτούν, να ακολουθούν, να εντυπωσιάζονται. Ψιθυρίζουν λόγια που εσύ έχεις ξεχάσει ή μπερδεύεις. Και το μυαλό σου πηγαινοέρχεται μπρος-πίσω, πού ήμουν-πού είμαι-τι θα κάνω; What Shall We Do Now? Η ηλεκτρική κιθάρα, η πεμπτουσία της ροκ μουσικής, επιτελεί το σκοπό για τον οποίο είναι φτιαγμένη, σε ηλεκτρίζει. Και τη επόμενη στιγμή βρίσκεσαι να πατάς στα ακροδάχτυλα, έτοιμη να απογειωθείς.

Όμως μπροστά σου ένας τοίχος, μια στημένη τοιχοποιία, που παρότι γνωρίζεις ότι είναι τεχνητός, δεν παύει να σε σταματά. Another Brick in the Wall. Και παρακαλάς να βγει κάποιος να τον σπάσει, σε χιλιάδες κομματάκια. Ή έστω να τον διαβρώσει σιγά-σιγά κι αυτός απρόσμενα να σπάσει. Waiting for the worms. Μόνο ας μην με πλακώσει, γιατί δεν αντέχω τα μάρμαρα από τόσο νωρίς.