Φαντάσματα

Μοιάζω πατημένη. Ε, δεν με λες και καλλονή. Eιδικά αν έχεις συνηθίσει πρόσωπα με οφθαλμικούς βολβούς τοποθετημένους εκατέρωθεν της μύτης. Τα βλέπω όλα μονόπλευρα. Εσείς; Εσείς που έχετε στερεοσκοπική όραση; Τη χρησιμοποιείτε ελπίζω, ε; Εγώ, έτσι γεννήθηκα, έτσι είναι τα παιδιά μου. Η άλλη όψη δεν μ’ απασχολεί. Στην άλλη όψη σέρνομαι, κρύβομαι, φωλιάζω. Είμαι φάντασμα. Το φάντασμα της άμμου. Με διακρίνουν μονάχα μάτια εξασκημένα. Με δείτε – δεν με δείτε όμως, είμαι εδώ. Εγώ και τα υπόλοιπα φαντάσματα.

 

Ναι, είμαστε πολλά.

Αυτός είναι ένας φίλος μου.

Είναι κι αυτός φάντασμα. Είναι αστέρι. Οι άνθρωποι δεν τον ξέρουν καλά. Βλέπουν μόνο το εξωτερικό του σχήμα. Είναι όμως, ο μεγαλύτερος φονιάς του βυθού. Είναι δυνατός κι αμείλικτος, αλλά για τον κόσμο των ανθρώπων, μόνο το ότι μοιάζει με την κορφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου μετράει. Παρόλα αυτά, τον θεωρούν εκπρόσωπο του καλοκαιριού και της θάλασσας.  Μερικοί απ’ αυτούς που τον θαυμάζουν, τον σκοτώνουν με τρόπο φρικτό. Τον αποξηραίνουν και στολίζουν το πτώμα του σε καλάθια με κουφάρια οστράκων (που μπορεί να είχε δολοφονήσει ο ίδιος -τι περίεργο).   Πιστεύουν φαίνεται, πως ο θάνατος είναι στολίδι, αρκεί να αφορά άλλους. 

 Εμείς τα φαντάσματα επιζητούμε την ησυχία. Καταλαβαίνετε πως απ' την πλευρά μας -έστω τη μονόπλευρη- έχουμε τα δίκια μας. Και δεν είμαστε πάντα άκακα. Όπως κι οι άνθρωποι, έχουμε πολλές όψεις. Κι ας δείχνουμε δισδιάστατα.  

Αυτή είναι η λίγο μουτρωμένη όψη της φίλης μου.

Οι άνθρωποι την αποκαλούν Δράκαινα, αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι ούτε τόσο δίκαιοι ούτε εύστοχοι πάντα. Κάποια στιγμή θα σας μιλήσω για τα ονόματα που δίνουμε εμείς τα ψάρια σε σας τους ευκαιριακούς κολυμβητές. 
Η φίλη μου είναι ντροπαλή και δεν της αρέσει να την παρατηρούν. Κι εσείς δεν γίνεστε καχύποπτοι κάποτε;

Κι εσείς δεν επιτίθεστε όταν οι παρατηρητές ξεπεράσουν τα όρια; Μην και νομίζετε πως δεν διαθέτετε δηλητηριώδη αγκάθια; 

Μπορεί τα γούστα μας για το ωραίο, το δίκαιο και το καλό να μην συμπίπτουν όλες τις φορές, όμως υπάρχουν κάποια πλάσματα που σου κόβουν την ανάσα σε όποια μεριά του μυαλού σου κι αν έχεις μάτια. 

Μερικά φαντάσματα για παράδειγμα, είναι τόσο όμορφα! 

Τα μαύρα τους μαλλιά νανουρίζουν τα κύματα, μαγεύουν τους ανέμους,  ψιθυρίζουν ρυθμούς και αρμονίες στη θάλασσα. Μερικά φαντάσματα είναι ποιητές και μαέστροι. Μα μην πλησιάζετε! Αν δεν σας ξέρουν, θα κάνουν ένα φλουπ και θα τα καταπιεί το χώμα. 

Μετά, τα κύματα δεν θα ξέρουν πού να πάνε ούτε τι μουσικές να παίξουν.

Oι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα