Να τους κακομαθαίνεις

Όσους αγαπάς, να τους κακομαθαίνεις. Γιατί είσαι εδώ αν όχι για να φιλάς, να στολίζεις, ν' ακουμπάς, να συγχωρείς, να χτενίζεις- αν είσαι μαϊμού, να ξεψειρίζεις- να σκεπάζεις αποκοιμισμένα κορμάκια, να εισπνέεις μυρωδάτα ρούχα, ν' απλώνεις αντιηλιακά, να μοιράζεις βλέμματα και σκέψεις-αγκαλιές, φιλιά και χάδια, ηλεκτρικά αγγίγματα και το θερμό σου λόγο; Σίγουρα δεν είσαι εδώ για να σαι ξινός και μέτριος. Μετρημένες να είναι οι δοσολογίες στις τούρτες, όχι στ' αγκαλιάσματα.
Λένε κάτι μίζερες, μικρές συμβουλές: (Να μην μιλάς στους ξένους. Να μην δείχνεις τα συναισθήματά σου. Να μην ανοίγεσαι. Να μην δίνεσαι ολόψυχα κι αν παρασυρθείς, μην-μην-μην το δείχνεις!)

Να γυρνάς το να ανάποδα. Να το κάνεις αν.
Κι αν μίλαγες στους ξένους; Κι αν σου απαντούσαν; (Δεν θα ήταν ξένοι πια.)
Κι αν δείξεις πόσο ποθείς; Πόσο θές ν’ αγγίξεις; Κι αν τους κακομάθεις; Κι αν τους πνίξεις στην αγάπη; Κι αν ξεχειλίσουν από δαύτην; Μήπως είστε τίποτα παραπάνω από δοχεία ενωμένα; Σωληνάκια στομωμένα στα «να» και «μην»;
Θα κάνω λάθη, λες. (Μπορώ να τ’ αποφύγω;)
Μπορείς να τα ελαχιστοποιήσεις, θα πεις. (Ξέρεις να μετράς; Και ποιος είναι το πρότυπό σου; Σε ποιο Μουσείο μέτρων και σταθμών το φυλάς; Από τι υλικό είναι φτιαγμένο το τέλειο και πόσο αντέχει στις κρούσεις, στα τραβήγματα, στην πίεση, στην κόπωση;)
Γι αυτό σου λέω. Να τους κακομαθαίνεις!

Μην θησαυρίζεις ζαρωμένες αγάπες. Γι αργότερα,  γι αλλού, γι άλλη στιγμή. Όλα αναπνέουν στο τώρα. Οι χτεσινές ανάσες έσβησαν κι οι αυριανές είναι αγέννητα έμβρυα. Περιμένουν ανενεργά, ξεφούσκωτα. Το αύριο ξεψυχάει στο άκουσμα της αναβολής. Σε φοβάται εσένα που φυλάγεσαι. Δεν θέλει να σε ξέρει. Θα το τσαλακώσεις, διπλώνοντας το ταχτικά. Τα «να» και «μην» δεν είναι αλφάδια αλλά ψαλίδια που σκίζουν τον αέρα των ψυχών.

Μήπως δεν είναι τα λάθη  φυλαχτά της ορθότητας; Όσα περισσότερα μαζέψεις, τόσο θα κοντέψεις τα ξέφτια της σοφίας. Μα ποτέ δεν θα τα φτάσεις αν η αγάπη δεν σε πάρει αγκαλιά να σ’ εκτοξεύσει.
Κακομαθημένο μου. Χωρίς δίχτυ.

(Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα)