Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Kατασκευάζοντας το φονιά


Nα σου τηλεφωνούν στις 10 το βράδυ από το σύλλογο γονέων του σχολείου για έκτακτη συνεδρίαση, δεν το λες και χαλαρωτικό.

-        Και ποιο είναι το θέμα; Ρωτάω

-        Μεταγράφεται στο σχολείο μας ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά από προβληματική οικογένεια. Το έχουν διώξει απ’ όλα τα σχολεία της περιοχής. Θα έρθετε;

-        Θα έρθω.
Kαι πήγα. Κι εγώ και ο μικρός είμαστε καινούριοι στο σχολείο κι άμαθοι σε τέτοιου είδους προβλήματα. Τι κάνουν εδώ; Πώς  τ’ αντιμετωπίζουν; Τι θα απογίνει το συγκεκριμένο παιδί; Γιατί είναι βίαιο; Μπορούμε ως γονείς να το βοηθήσουμε; Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να το αποδεχτούν; Αυτά τα παρανοϊκά σκεφτόμουν εκείνη τη νύχτα, πριν φτάσω στο σχολείο.  
Στο σχολείο, οι γονείς έχουν συζητήσει το «πρόβλημα» πριν ακόμα τη συγκέντρωση. Το όνομά του Ιάκωβος. Όπως Τζακ, Τζέησον, Χάνιμπαλ.
Οι γονείς αγχωμένοι. Παίρνουμε καρέκλες από τις αίθουσες και καθόμαστε σε κύκλο στην αυλή –παρά το κρύο- γιατί κάποιοι δεν μπορούν χωρίς τσιγάρο. Παρά τον ανοιχτό αέρα,  την απόσταση, ένα σύννεφο νικοτίνης ίπταται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τόσο πυκνό που θα μπορούσαμε να το τυλίξουμε και ως τουρμπάνι.
Μια κυρία απέναντι είναι έτοιμη να κλάψει. Άλλαξε το παιδί της σχολείο για ν’ αποφύγει τον Ιάκωβο και ο Ιάκωβος-το τέρας, την ακολουθεί παντού. Αυτήν και το γιο της.  Της δίνουν το λόγο για να μας περιγράψει τη συμπεριφορά του Ιάκωβου.

Χτυπάει παιδιά λέει. Χωρίς λόγο. Καταστρέφει αίθουσες. Σπάει τζάμια. Ζωγραφίζει πέη στις πόρτες (ταλαντούχος σκέφτομαι και χαμογελάω, αλλά με αγριοκοιτάνε και μου περνάει). Καταδιώκει τους πάντες ψεκάζοντας τους με καθαριστικό τζαμιών (σκέφτομαι τον μπαμπά Πορτοκάλος και σκάω πάλι γελάκι το οποίο κατακεραυνώνεται). Δεν ησυχάζει παρά μόνο παίζοντας στο κινητό του, μέσα στην τάξη και με την ένταση στο φουλ.  Ο Ιάκωβος είναι θρύλος. Το φάντασμα της γειτονιάς. Η φήμη κι οι ιστορίες του αποτελούν θέμα συζήτησης σε κομμωτήρια και μανάβικα. Τον γνωρίζουν οι πάντες πριν ακόμα τον δουν. Όλοι πια πείθονται πως δεν πρόκειται για σχολική μεταγραφή αλλά για την εισβολή του ίδιου του κακού. Η κυρία έχει βουρκώσει. Τρέμει. Τη λυπάμαι, αλλά δεν αντέχω να μην ρωτήσω αν γνωρίζει την αιτία της τόσης απρόκλητης βίας.
Δεν ξέρει και δεν την ενδιαφέρει, αλλά οι άλλοι γονείς είναι ενήμεροι. Μάλιστα, η κυρία που κάθεται δίπλα μου –και με έχει κάνει καπνιστή- είναι καθηγήτρια στο ένα από τα δύο σχολεία απ’ όπου έχουν ήδη διώξει τον Ιάκωβο. Γνωρίζει πολύ καλά την περίπτωση, λέει. Το παιδί είναι αυτιστικό. Λίγο αυτιστικό όμως. Άσπεργκερ το λένε το σύνδρομό του. Αυτόματα σκέφτομαι το κοριτσάκι της φίλης μου της  Ε. , που διαγνώστηκε κι εκείνο με Άσπεργκερ κι έχει αλλάξει ήδη πέντε σχολεία λόγω βίαιης συμπεριφοράς των συμμαθητών της. Ίσως να φταίει αυτή η σύμπτωση, που μόλις άκουσα για το σύνδρομο, σταμάτησα να λυπάμαι τη βουρκωμένη μάνα και τάχθηκα με το μέρος του παιδιού.  Η καθηγήτρια δίπλα μου συνεχίζει. Περιγράφει τον Ιάκωβο. Όμορφος, μικροκαμωμένος σαν άγγελος, λέει. Μα δεν το λέει για καλό. Θέλει να τονίσει την αντίθεση με τη συμπεριφορά του. Η κλαμένη κυρία απέναντι δεν το καταλαβαίνει και τη διακόπτει για να  παρατηρήσει «Ε, όχι και άγγελος!» Η καθηγήτρια συνεχίζει. Περιγράφει την προσπάθεια εκπαίδευσης από ειδικούς, τόσο των παιδαγωγών, όσο και των συμμαθητών του Ιάκωβου. Αποτυχία. Αποτυχία. Αποτυχία. Ανεπαρκείς δάσκαλοι, αποθαρρυμένοι μαθητές κι ένα παιδί που συμπεριφέρεται σαν δαιμονισμένο. Τη ρωτάω τι έχει κατακτήσει μαθησιακά ο Ιάκωβος, αλλά παρά τις προηγούμενες λεπτομερείς περιγραφές της, δεν ξέρει να μου απαντήσει. Δεν τον είχε η ίδια μαθητή και δεν έχει ρωτήσει, αλλά συμπεραίνει πως αν και ο μικρός είναι πολύ έξυπνος, σίγουρα δεν έχει μάθει τίποτα, αφού δεν δείχνει να παρακολουθεί.
Οι παρευρισκόμενοι συμφωνούν πως το σχολείο είναι περιττό για τον Ιάκωβο. Εξάλλου, μας ενημερώνουν πως έχει άδεια Κατ’ Οίκον.  Αυτό μου φαίνεται καλό. Υπερβολικά καλό για να μην ρωτήσω: «δηλαδή θα πηγαίνουν οι καθηγητές στο σπίτι του να τον διδάσκουν;» Οι έμπειροι γονείς με κοιτούν και χαμογελούν με συμπάθεια. «Όχι, βέβαια. Δεν υπάρχουν διαθέσιμοι παιδαγωγοί για κάτι τέτοιο. Θα διαβάζει σπίτι μόνος και θα έρχεται να δίνει εξετάσεις και πάλι μόνος, στο τέλος της χρονιάς, χωρίς να κόβεται λόγω απουσιών και χωρίς ουσιαστικά να αξιολογείται για τις γνώσεις του. Θα περνάει έτσι τις τάξεις, μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.»
Οι  υπόλοιποι γονείς ενθουσιάζονται. Το παιδί δεν χρειάζεται να πατήσει στο σχολείο. Οι  ανησυχούντες όμως τους διαψεύδουν. Το παιδί θέλει να έρχεται στο σχολείο. Κι ο πατέρας είναι ελλιπής. Δεν του δίνει τα φάρμακα τακτικά, δεν τον κλειδώνει στο σπίτι κι είναι κι ο ίδιος  επιθετικός. Δέρνει τον Ιάκωβο σε κοινή θέα, τσακώνεται με τους άλλους γονείς. Η μητέρα έχει εξαφανιστεί, μετά την αυτοκτονία του μεγαλύτερου παιδιού τους.
Κι εκεί είναι που αρχίζει το κεφάλι μου να βουίζει. Γιατί κάποιες ιστορίες παραείναι αφόρητες. Κάτι λένε τώρα οι γονείς ή σφυρίζουν ή συρίζουν.
-        Να βρούμε τρόπο να μην το δεχτούμε αυτό το παιδί, γιατί θα ‘ρθουν κι άλλα τέτοια να καταστρέψουν το ωραίο μας σχολείο.

-        Να ακολουθήσουμε κάποια δικολαβίστικα κόλπα για ν’ αποκρούσουμε την εγγραφή του παιδιού.
      -        Να στείλουμε το φάκελό του στον εισαγγελέα.

Να και μια άλλη κυρία, επίσης εκπαιδευτικός, που έχει αγριέψει το μάτι της κι έχει αντίθετη άποψη. «Τα παιδιά με Άσπεργκερ εκπαιδεύονται», επισημαίνει και δέχεται τη γενική κατακραυγή. «Μην μιλάτε κυρία μου! Δεν γνωρίζετε την περίπτωση!» Εκείνη επιμένει αλλά τη διακόπτουν συνέχεια.
Ένας κύριος παίρνει το λόγο: «Όλοι έχουμε ευαισθησίες», λέει κοιτάζοντας εμένα και την τελευταία κυρία, «αλλά θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με όρους ανθρωπιστικούς γιατί δεν υπάρχουν χρήματα κι υποδομές για κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να προφυλάξουμε τα παιδιά μας και το σχολείο μας». Η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών, τον χειροκροτεί. Τα θέματα της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς έχουν εξορισθεί Κατ’ οίκον.
Η ντροπή η δική μου και λίγων άλλων γονιών δεν καταγράφηκε στα πρακτικά.

Υ.Γ.
Προς τιμή τους, οι καθηγητές του σχολείου αρνήθηκαν να συνυπογράψουν την απόφαση του Συλλόγου γονέων. Ωστόσο, δυο μήνες μετά τη συνάντηση, ο Ιάκωβος δεν έχει φανεί στο σχολείο.

40 σχόλια:

  1. Επικαιρότατο το ποστ... Σε ευχαριστώ που το μετέφερες όλο το περιστατικό εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nτρεπόμουν πάρα πολύ για να γράψω γι αυτό,αλλά μετά το χθεσινό φονικό μου φάνηκε απαραίτητο. Ευχαριστώ Χρήστο.

      Διαγραφή
  2. Τι ντροπή!
    Τι Σύλλογος γονέων είναι αυτός;
    Σα Σύλλογος ψηλομύτηδων μου ακούγεται.
    Το καημένο το παιδάκι τι να έγινε άραγε;

    Καλή βδομάδα φιλενάδα και πολλά φιλάκια:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω την εντύπωση- κι ελπίζω να λαθεύω- πως είναι ένας συνηθισμένος σύλλογος. Δεν ξέρει κανείς για το παιδί, αλλά νομίζω πως σύντομα θ' ακούσουμε γι αυτό.

      Διαγραφή
    2. Αν μάθεις για το παιδάκι γράψε.
      Δεν είναι περιέργια, είναι ενδιαφέρον!
      Ετσι είναι οι σύλλογοι γονέων;
      Πρόσεχε καλή μου!

      Διαγραφή
    3. Οταν μαθουμε γιά τον φιλαρακι μας Ιάκωβο θα ήθελα πολύ να μάθω. Τι κακό πράγμα να σε νοιαζει μόνο η ζωή σου.να βλέπεις με παροπιδες. Πως ζεις έτσ δεν ξέρω: (

      Διαγραφή
  3. Εγώ πάλι είμαι μαζί σου και με την κυρία με τ αγριεμένο μάτι. Στο σχολείο έχουμε τρεις περιπτώσεις παιδιών με ΔΑΔ (στο φάσμα του αυτισμού) .

    Τώρα που διαλύουν τις δομές της ειδικής αγωγής και όλα θα πρέπει να ενταχθούν στα σχολεία γενικής εκπ/σης τι θα κάνει η κυρία; Σχολεία-γκέτο θέλει. Αν ήταν το δικό της το παιδί; Το σκέφτηκε ποτέ;Ε;ε;ε; (αγρίεψε και το δικό μου μάτι τώρα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά κάνεις κι αγριεύεις. Όλα τ’ άλλα δεν λαμβάνονται υπόψη. Εγώ απλώς είχα αρρωστήσει και ντρεπόμουν αφόρητα. Και λοιπόν; Τι πέτυχα;

      Διαγραφή
  4. Καλησπέρα. Είμαι η Μαίρη και είμαι εκπαιδευτικός (και είμαι καλά, θα έλεγα, αλλά δεν είμαι με αυτά που διαβάζω) και έχω κι εγώ ένα παιδί με πολλά προβλήματα σε μία από τις τάξεις που διδάσκω. Το παιδί αυτό δεν έχει αυτισμό, αλλά πολλά ψυχολογικά προβλήματα, που ξεκινούν από το οικογενειακό του περιβάλλον και καταλήγουν στο σχολείο. Διαβάζοντας την περιγραφή του Ιάκωβου ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου το δικό μου μαθητή. Δυστυχώς, δεν έχουμε τμήμα ένταξης στο σχολείο μας και αν και από την αρχή της χρονιάς το έχουμε ζητήσει, δεν έχει γίνει ακόμα καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα ο Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής, αν και έχει προσκληθεί πάμπολλες φορές στο σχολείο μας, δεν έχει δεήσει ακόμη να εμφανιστεί. Αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα συμπεριφοράς καθημερινά, και ενώ κάποιες μέρες είναι καλύτερες από τις άλλες, γενικά δεν έχουμε καταφέρει να τον εντάξουμε στο πλαίσιο της τάξης ούτε στο γνωστικό ούτε στο κοινωνικό επίπεδο.
    Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά με απασχολεί ιδιαιτέρως το θέμα και προσπαθώ κι εγώ να βρω μια λύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Αυτό http://www.0-18.gr/gia-megaloys/nea/idrythike-diktyo-kata-tis-bias-sto-scholeio το έχεις δει;
      Τα σεντόνια μας αρέσουν και μάλιστα τα κεντητά ;)

      Διαγραφή
  5. είναι πολύ θλιβερό το όλο θέμα και συγχρόνως εντελώς περιττό να λέμε μεγάλα λόγια για το πόσο λυπόμαστε ... εδώ ταιριάζει τέλεια οτι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε, είτε είμαστε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη ...
    το έρμο αυτό παιδάκι, είναι πράγματι το πρώτο θύμα - της οικογένειάς του, του προβλήματός του, του ίδιου του του εαυτού. Από την άλλη όμως δεν μπορώ με τίποτα να παραβλέψω την αγωνία των γονιών των άλλων παιδιών που φοβούνται ... όσο κι αν κατανοεί κανείς, όσο και αν συμπονεί, όσο και αν λυπάται, όσο και αν δικαιολογεί, θα λέει ψέμματα αν ισχυριστεί οτι δε βάζει πάνω από όλα την ασφάλεια του δικού του παιδιού! "Ντροπή στο Σύλλογο" διαβάζω... αν δεν έχει δύναμη στα χέρια του για κάτι ουσιαστικό, τι θα έπρεπε να κάνει; τι να πει στους γονείς αν τα παιδιά του γυρίσουν στο σπίτι δαρμένα, χτυπημένα από τα τζάμια που θα έχει σπάσει ο κάθε Ιάκωβος και φουντωμένα από αλλεργικό εξάνθημα μετά το ψέκασμα με καθαριστικό τζαμιών; τι θα τους πει όταν τα παιδιά τους θα τρέμουν το νεοφερμένο κακόμοιρο παιδάκι;;;
    Προσωπικά, αν περνούσε κάτι από το χέρι μου για να βοηθηθεί ένα παιδί σαν τον Ιάκωβο θα το έκανα και προς κάθε κατεύθυνση. Η ασφάλεια του παιδιού μου ωστόσο θα παρέμενε πάνω και πρώτα από όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς έτσι σκέφτηκαν κι οι περισσότεροι γονείς στο σχολείο. Έτσι σκέφτεται ο περισσότερος κόσμος στον τόπο μας. Κατά τη γνώμη μου η τοποθέτηση είναι ολότελα λανθασμένη. Θάβουμε ένα παιδί κάτω απ' το χαλί λες και είναι σκόνη. Λες και δεν θα γυρίσει η βία που ασκούμε πάνω σε μας και στα παιδιά που προσπαθούμε να προστατέψουμε, δριμύτερη. Όπως στην περίπτωση του παιδιού με το Άσπεργκερ που εκτέλεσε τα νήπια στις ΗΠΑ. Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος. Το ξέρουν πολλοί, αλλά χρειάζεται κόπος και χρήματα κι αυτά είμαστε απρόθυμοι να τα διαθέσουμε για ένα παιδί που -κακώς κατά τη γνώμη μου- δεν θεωρούμε δικό μας. Απαιτούνται εκπαιδευτές δασκάλων και παιδιών (κάτι που θα τα ωφελήσει περισσότερο από τα χιλιάδες φροντιστήρια στο να ενταχθούν στο ανθρώπινο είδος). Απαιτείται αφοσίωση και συνεχής προσπάθεια. Και βέβαια πρέπει να ξηλωθούμε για τη συγκέντρωση του ποσού της αμοιβής των ειδικών παιδαγωγών γιατί οι σχετικές δημόσιες δομές αποδομήθηκαν.

      Διαγραφή
    2. ακριβώς έτσι δεν νομίζω οτι σκέφτηκαν οι περισσότεροι γονείς ... εκτός και αν εννοείς οτι είναι όλοι πρόθυμοι να βρουν τις άκρες, τους ειδικούς κλπ για το καλό αυτού του παιδιού. Ούτε φυσικά άφησα να εννοηθεί οτι το καλύτερο είναι να θάψουμε κάθε τέτοιο παιδί κάτω από το χαλί, μάλλον το αντίθετο είπα. Ότι θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για το καλό αυτού του παιδιού, χωρίς να είναι όμως εις βάρος των άλλων ...
      και τέλος πάντων, τι λέμε σε ένα μικρό παιδάκι που αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση στο σχολείο του; δεν πειράζει; δείξε κατανόηση;;;

      Διαγραφή
    3. " όσο και αν λυπάται, όσο και αν δικαιολογεί, θα λέει ψέμματα αν ισχυριστεί οτι δε βάζει πάνω από όλα την ασφάλεια του δικού του παιδιού! "

      Υπάρχουν και γονείς (καθώς και δάσκαλοι, και χαίρομαι γι'αυτό) που την ανησυχία για την ασφάλεια του παιδιού τους την μεταφράζουν σε ανησυχία για όλα τα παιδιά. Σε αλληλεγγύη. Τι να λυπάστε, και τι να δικαιολόγησετε; Ντροπή μόνο και αντίσταση μπροστά στην κατάλυση κάθε δομής υποστήριξης από το κράτος. Αυτό που αποκαλείτε ρεαλισμό, εγώ το λέω χυδαίο κυνισμό. Εύχομαι το εγγόνι σας να μην τύχει αντίστοιχης μαθησιακής δυσκολίας. Να είναι δηλαδή στα παιδιά που πρέπει να "προστατεύσετε" από το βάρος των "άλλων". Γιατί αν είναι από κείνα τα "άλλα", μόνο η κοινωνική αλληλεγγύη θα σας σώσει, ελλείψει δομών.

      "τι λέμε σε ένα μικρό παιδάκι που αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση στο σχολείο του; δεν πειράζει; δείξε κατανόηση;;;"

      Αυτό ακριβώς να λέτε. Αφού δεν λέτε "γιατί το κράτος κλείνει τα ειδικά σχολεία;" και αφού το βάρος πέφτει στον εκπαιδευτικό που δεν μπορεί να ανταποκριθεί αντίστοιχα, αυτό θα πρεπε να λέτε. Στο δημοτικό όταν ήρθε στη τάξη μου βορειοηπειρώτης με μαθησιακές δυσκολίες, η μητέρα μου-με γρήγορα αντανακλαστικά-μου είπε να τον προστατεύω από συμμαθητές που τον πειράζουν και να τον βοηθάω στην τάξη. Αυτό, μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορεί να κάνει το παιδί σας.

      Προσωπική ανησυχία φαντάζομαι εξέφραζαν και στο Χαλάνδρι οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, που ψήφιζαν για να αποκλείσουν τα παιδιά Ρομά από σχολεία. Χτες οι Ρομά, σήμερα οι αυτιστικοί, αύριο ποιός; Σας θυμίζει τίποτα η διάταξη αυτή;

      "αν δεν έχει δύναμη στα χέρια του για κάτι ουσιαστικό, τι θα έπρεπε να κάνει;"

      Να εκφράσει τον αποτροπιασμό μπροστά στη κατάλυση της παιδείας και να πιέσει το Υπουργείο για δάσκαλο ειδικής αγώγης (μιας και αναζητείτε το "ρεαλιστικό".) Αντ'αυτού επιδίδεται σε ασκήσεις φασισμού. Μην τον φοβάστε τον ορισμό. Αυτός είναι ο φασισμός. Ο αποκλεισμός των αδυνάτων.

      Διαγραφή
  6. Όσο ως κοινωνία θα έχουμε "Σπιναλόγκες" θα έχουμε και Ιάκωβους!!!Το μέλλον του προδιαγεγραμένο δυστηχώς...έχω γνωρίσει πολλούς Ιάκωβους!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πώς αλλιώς θα προστατέψουμε τα "δικά μας παιδιά" αν όχι διδάσκοντάς τους την κατανόηση και την αγάπη; Πώς θα μάθουν να αποδέχονται, να σέβονται και να τιμούν τη διαφορετικότητα (που τόσο είναι πλέον αναγκαία για την επιβίωση του είδους μας) εάν δεν την ζήσουν στο άμεσο περιβάλλον τους, να αναμετρηθούν μαζί της, να την καταλάβουν;
    Νομίζω οτι ο εν λόγω σύλλογος δεν διαφέρει από τον μέσο σύλλογο γονέων (αν αναρωτιόσουν)...
    Κάποιες καθηγήτριες μίλησαν θετικά για το παιδί αυτό, πάντως, στα ίδια τα παιδιά... κι αυτό είναι ελπιδοφόρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 4 ώρες τη βδομάδα Θρησκευτικά. 4 ώρες χαμένες. θα μπορούσαν να πάρουν μαθήματα αποδοχής και κατανόησης όπως λες.

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα σας,
      Συμφωνώ απόλυτα nefosis με αυτά που γράφετε. Θα ήθελα μόνο να διευκρινίσω στο παραπάνω πως αν η θρησκεία μας διδαχτεί σωστά στα παιδιά, η ουσία όχι οι τύποι, τότε πρόκειται για μάθημα αγάπης, αποδοχής, κατανόησης και πολλών άλλων αρετών που σπανίως τις συναντούμε.
      Ευχαριστώ
      Τίνα Λαμπίρη

      Διαγραφή
    3. Aν διδαχθεί σωστά, συμφωνώ κι εγώ.Μα έλα που δεν μαθαίνουμε στο σχολείο ούτε να προσευχόμαστε ή να διαλογιζόμαστε ή να εμβαθύνουμε ή να φιλοσοφούμε.

      Διαγραφή
    4. Εγώ είμαι 30 κ άνθρωπο μ'εκαναν γιά αρχή οι γωνεις μ καί μετά.. .ο δρόμος! Το σχολείο δεν μου πρόσφερε τίποτα. Φωνές, βία, οτι πρέπει να εισαι σε μια ομάδα για να επιβιωσεις. Να τρως σφαλιαρα γιατί ειρθες απο άλλο σχολειο κ δεν είχες την γραμματική (την άλλη μέρα εφυγα) .σε άλλο σχολείο τ.ε.ε. δάσκαλος που με ήξερε απο την γειτωνια μου πρωτινε να σταματησω να κάνω παρέα μ'ενα άτομο.Γιατί; γιά να να με περάσει με 4.εκείνα απο απουσιες.. κανένα κίνητρο: (

      Διαγραφή
  8. θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό:

    http://autisticaplanet.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί μπορούν να είναι και έτσι οι άνθρωποι με Άσπεργκερ. Ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμα αυτό.

      Διαγραφή
  9. Κι εγώ έχω ένα παιδί με προβλήματα στο σχολείο. Δεν είναι τόσο ακραίος όσο ο Ιάκωβος, αλλά καταφέρνει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να γίνει αρνητικός στόχος. Και τρέχω σε παιδοψυχιάτρους, και έχουμε πάρει παράλληλη στήριξη (που για μένα η κυρία αυτή χρειάζεται ειδική εκπαίδευση γιατί είναι η πρώτη φορά που μπαίνει σε σχολείο...) κι εγώ προσπαθώ να αλλάξω συμπεριφορές, να τον βοηθήσω. Σήμερα πρωί πρωί που τον άφησα στο σχολείο που έβρεχε και του είπα ότι δεν του αφήνω την ομπρέλα γιατί απαγορεύεται (για να μην έχουμε θύματα πάλι) με έφτυσε κι έφυγε! Αντί για φιλάκι φτύσιμο. Είναι δύσκολο πολύ! Αλλά πιστεύω ότι από την πρώτη μέρα του σχολείου έχουμε κάνει μερικά βήματα και οι δυο μας, απλά είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος για να καταφέρουμε να είμαστε εντάξει και απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους! Θέλει δουλειά και υπομονή! Άλλες φορές τα καταφέρνω κι άλλες όχι ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ μέχρι να νιώσω ότι το παιδί μου είναι ήρεμο κι εγώ μπορώ και τον βοηθάω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φωτεινή, δεν έχω λόγια, πέρα από τον απέραντο σεβασμό μου και τη συγνώμη και την ντροπή μου που δεν μπόρεσα να βοηθήσω σε μια αντίστοιχη περίπτωση. ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  10. @Ξωτικό: το οτι προστατεύουμε τον εαυτό μας ή τα παιδιά μας δεν σημαίνει οτι δεν σεβόμαστε του
    ανθρώπους με ιδιαιτερότητες. Δεν σημαίνει οτι δεν θέλουμε να βοηθήσουμε, δεν σημαίνει ότι μας είναι αδιάφορη η τύχη και το μέλλον τους. Δεν σημαίνει οτι είμαστε πρόθυμοι να τα ρίξουμε στον Καιάδα ...
    Χρειάζονται ειδικές γνώσεις και ιδιαίτεροι χειρισμοί, η αγάπη και η καλή διάθεση δεν αρκούν.

    Πιστεύω οτι κανείς δεν απαντά ειλικρινά στο ερώτημα τι θα έκανε αν το δικό του παιδί ερχόταν στο σπίτι δαρμένο, χτυπημένο, λουσμένο με καθαριστικό τζαμιών, κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συμφωνώ απόλυτα με την Όλγα. 'Εχω ένα κοριτσάκι 6 χρονών και δεν θα ήθελα να είναι θύμα (συστηματικής;) ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Δεν θα ήθελα να φοβαται το πρωί να πάει στο σχολείο γιατί θα αντιμετωπίσει τα βίαια ξεσπάσματα κάποιου συμμαθητή της. Δεν θα ήθελα να γυρνάει σπίτι κλαίγοντας γιατί αντιμετώπισε συμπεριφορές που στην τελική δεν είναι και δικιά της ευθύνη, σε αυτή την τρυφερή ηλικία, να αντιμετωπίσει.

    Είχαμε ένα τέτοιο παιδάκι στον Παιδικό Σταθμό, τον Σάββα που χτύπαγε τα άλλα παιδιά, και περάσαμε μιά φάση που τον έβλεπε η κόρη μου στον ύπνο της και ξύπναγε ουρλιάζοντας τα βράδια. Είχαμε και περιστατικό που ο Σάββας τραυμάτισε σοβαρά ένα παιδάκι και το έτρεχαν στο νοσοκομείο. Προφανώς τα παιδιά μπορεί να μαλώσουν, αλλά ο Σάββας που είχε ιδιαίτερα επιθετική συμπεριφορά, επιτέθηκε με αβλυ αντικείμενο για να βγάλει το μάτι του άλλου παιδιού, με τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία του.

    Έχω την αμέριστη κατανόηση και συμπαράσταση και στα παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα και στις οικογενειές τους. Η ένταξή τους όμως σε κανονικές τάξεις, χωρίς τις κατάλληλες προυποθέσεις και την υποστήριξη από ειδικούς, απλά δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα και στα ίδια και σε τόσες άλλες οικογένειες.

    Όλα τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από την κακοποίηση, όχι μόνο από τους μεγάλους, αλλά και όταν αυτή προέρχεται από συνομίλικούς τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αυτό ακριβώς λέω κι εγώ - με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ απάνθρωπη ... νομίζω όμως οτι είμαι απλά ρεαλίστρια και ίσως πιο ειλικρινής, δεδομένων των συνθηκών. Χαίρομαι που συμφωνούμε ανοιχτά.

      Διαγραφή
    2. Όλγα και ανώνυμη(-ε),
      Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως ούτε εγώ ούτε το ξωτικό είμαστε έξω απ' το χορό μια και το σχολείο στο οποίο αναφέρομαι είναι αυτό όπου φοιτούν τα παιδιά μας. Για το αν εσείς αγαπάτε τα παιδιά σας σωστότερα, ή πιο λογικά ή πιο ειλικρινά και ρεαλιστικά δεν ξέρω ν' απαντήσω. Η Ξωτικό αγαπάει διαφορετικά από μένα. Προσπαθούμε όμως να μην βλάψουμε με τις αγάπες μας τα άλλα παιδιά που και κείνα κάποιοι γονιοί κάπως αλλιώς τ’ αγαπάνε. Ίσως πιο σωστά, ίσως πιο λάθος. Γιατί όλα τα παιδιά χωράνε σ’ αυτό τον κόσμο κι όσο πιο διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο πιο ενδιαφέρον το μείγμα. Αλλά επειδή εσείς οι ρεαλίστριες τώρα κουνάτε το κεφάλι και λέτε πως έπιασα τα κλισέ και τα μεγάλα λόγια, θα σας πω (ξανά) αυτό: Τα παιδιά σαν τον Ιάκωβο δεν αφήνονται μόνα τους σε μια τάξη και κακώς συμπέρανε η ανώνυμη κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα, εκπαιδευτές των εκπαιδευτικών, ειδικοί παιδαγωγοί-συνοδοί των παιδιών. Τα αποτελέσματα της σωστής εφαρμογής αυτών των προγραμμάτων είναι εντυπωσιακά. Οι άνθρωποι με Άσπεργκερ μπορούν να γίνουν πολύτιμοι σε μια κοινωνία. Παραδείγματα αποτελούν ο Αϊνστάιν, ο Νεύτων, ο Λεονάρντο Νταβίντσι και πολλά άλλα λαμπρά μυαλά. Σε μια χώρα με κοινωνικές υποδομές η ειδική εκπαίδευση (σε κοινά και όχι ειδικά σχολεία) καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σε μια χώρα υπό διάλυση, εμείς οι γονείς οφείλουμε –πιστεύω- να υποκαταστήσουμε το ρόλο του κράτους, αναζητώντας και πληρώνοντας απ’ το υστέρημά μας ίσως, τους ειδικούς. Το κόστος θα αποσβεσθεί μακροχρόνια, όταν παιδιά σαν τον Άνταμ του Κονέκτικατ δεν θα νοιώθουν αποσυνάγωγα ώστε να ορμάν με όπλα στο σχολείο και να εκτελούν πιτσιρίκια, επίσης ρεαλιστικά αγαπημένα απ τους γονείς τους. Αυτή είναι η άποψή μου και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως μπορείτε να αισθάνεστε ασφαλείς για τη δική σας. Είστε η πλειοψηφία. Είστε εσείς που αποφασίζετε για τον Ιάκωβο και για το μικρό της Φωτεινής πιο πάνω. Ο δικός μου ρεαλισμός δεν το αντέχει τόσο βάρος. Εσείς αποφασίζετε για το δικό σας.

      Διαγραφή
  12. Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι το θέμα της κακοποίησης πλήττει κυρίως τα παιδιά με Άσπεργκερ (http://rubycloud.blogspot.gr/2011/11/h.html) Συμφωνώ ότι το μπούλινγκ είναι πολύ σοβαρό θέμα, αλλά αντιμετωπίζεται ευκολότερα από τη μοναξιά ενός αυτιστικού παιδιού. Και πάλι δεν το λέω όντας έξω απ' το χορό. Αναγκάστηκα ν' αλλάξω σχολείο το μεγάλο μου γιο μετά την τρίτη φορά που τον πήγα στο νοσοκομείο με χτύπημα στο κεφάλι. Δεν υπήρξε θύμα παιδιού με Άσπεργκερ αλλά συμμορίας που δρούσε ανενόχλητη. Ας μην ισοπεδώνουμε όμως τις μορφές της βίας. Δεν είναι όλες ίδιες, όπως και παντού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Nefosis υπάρχει πάντα ένας δημιουργικός τρόπος να εκδικούμαστε το φασισμό- ακόμη και αυτό το φασισμό των μικρών πραγμάτων, που είναι εξίσου αμείλικτος και θανατηφόρος. Μπορείς εύκολα να οργανώσεις την επίσκεψη ενός συγγραφέα στο σχολείο (σε συνεργασία με δασκάλους). Η Παναγιώτα Πλησή έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο ("Δεν είμαι τέρας σου λέω") για το Άσπεργκερ. Πέρυσι, μία μέρα πριν βραβευτεί γι' αυτό, την καλέσαμε ως Σύλλογος Γονέων στο σχολείο μας την εβδομάδα βιβλίου. Έκανε μια εξαιρετική παρουσίαση στα παιδιά. Το Άσπεργκερ είναι σχετικά συχνό σύνδρομο. Νομίζω πως θα άξιζε να το οργανώσεις κάτι τέτοιο. Αν θες περισσότερες πληροφορίες στείλε e-mail. (ενδεικτικά δες εδώ: http://sgk142.blogspot.gr/2012/04/2012.html)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. είναι πολύ σπουδαίο που έχεις ανεβάσει ένα τέτοιο ποστ και ακόμη πιο σπουδαίος ο διάλογος που ακολούθησε στα σχόλια.
    Οι ανησυχίες γονέων και εκπαιδευτικών οφείλουν να εκφραστούν αλλά και να μετατραπούν σε οργανωμένη δράση με τη βοήθεια και ειδικών παιδοψυχιάτρων.
    Μερικές παρατηρήσεις:
    Από τη πολύ παραστατική σου περιγραφή για τον Ιάκωβο, φαίνεται ότι η διάγνωσή του φέρει πιο πολύ σε ADHD ή σε Conduct Disorder ή και τα δύο μαζί, παρά με Asperger's που δε σχετίζεται ιδιαίτερα με βία. Τα δύο πρώτα πολύ συχνά συνδιαγιγνώσκονται με Asperger's και κάποιες φορές χάνονται μπρος στη διάγνωση του αυτιστικού φάσματος. Άλλες φορές μπορεί να συνυπάρχουν και τα 3. Το γεγονός ότι ο Ιάκωβος παίρνει φάρμακα μάλλον συνηγορεί προς τη διάγνωση ADHD.
    Όπως και να έχει όμως, στην ηλικία που φαντάζομαι ότι βρίσκεται ο Ιάκωβος, η πιο αποτελεσματική θεραπεία έγκειται στη γονεϊκή εκπαίδευση, και συνίσταται συνήθως στην επιβολή ορίων, εκτός από το φάρμακο (αν πρόκειται για ADHD). Προφανώς η εκπαίδευση των γονιών οφείλει να γίνει από εξιδεικευμένο σε αυτό το αντικείμενο παιδοψυχοθεραπευτή. Δίπλα στο προβληματικό παιδί αυτής της ηλικίας πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπ'οψιν και το γονέα ώς κρίσιμο και μη εξαιρετέο παράγοντα της εξίσωσης. Τα παιδιά με ADHD μπορούν να συνυπάρξουν σχετικά ειρηνικά με άλλα παιδιά στο σχολείο και να βελτιώσουν σημαντικά τις επιδόσεις τους (κακή επίδοση --> χαμηλή αυτοεκτίμηση --> επίταση συμπεριφοράς) αλλά χρειάζεται εκπαίδευση και καλή εμπειρία από το δάσκαλο. Αν πρόκειται για σοβαρή μορφή Asperger's (που ίσως τότε να υπάρχει μια βίαιη συμπεριφορά) τότε ένα πιο ειδικό σχολείο ίσως να έχει νόημα.
    Το ζήτημα που περιγράφεις είναι πολύ σοβαρό και δε λύνεται δυστυχώς από μεμονωμένα άτομα ή αποφάσεις. Συνήθως αυτοί που θα κληθούν να βοηθήσουν (γονείς+δάσκαλοι) είναι και οι περισσότερο επιβαρυμένοι από τη δυσπροσάρμοστη συμπεριφορά κάτι που κάνει τη κατάσταση ακόμα πιο δυσεπίλυτη.
    πάντως όπως και να 'χει ο αποκλεισμός, παιδιού και γονιών του είναι η χειρότερη των λύσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικά χρήσιμο σχόλιο για την περίπτωση που το παιδί εμφανιστεί. Ευχαριστώ πολύ και πιστεύω κι ότι η μακρινή σου διάγνωση είναι εύστοχη

      Διαγραφή
  15. Εκτός από τη χριστιανική αγάπη της συμπάθειας και τη βουδιστική της απάθειας, υπάρχει η αγάπη της προσωπικής εμπλοκής. Η έλλειψή της και το γενικότερο έλλειμμά της οδηγεί ένα παιδί στο να εξαφανιστεί από το σχολείο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Διαφορετικότητα.....μία λέξη που τρομάζει....γιατί?
    Όλοι μας δεν είμαστε διαφορετικοί?? Αποτελούμαστε από διαφορετικό γενετικό υλικό. Γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν μάθει όχι μόνο να συνυπάρχουν αλλά και να σέβονται την διαφορετικότητα του άλλου ?? Μήπως θά 'πρεπε εμείς οι γονείς να δώσουμε πρώτοι αυτό το παράδειγμα ?? Αντίθετα, προσπαθούμε να "προστατεύσουμε" τα παιδιά μας, αποκλείοντας τα "διαφορετικά" παιδιά, λες και έτσι λύνουμε το πρόβλημα....ΤΙ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ !! Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι θα γίνουν αυτά τα διαφορετικά παιδιά και όχι μόνο τώρα αλλά και σαν ενήλικες?? Τι θα γίνει εάν π.χ. το μελλοντικό αφεντικό του παιδιού σας είναι ενήλικας με ASPERGER?? ή νομίζετε ότι αυτά τα παιδιά δεν θα τα καταφέρουν?? Ενημερωθείτε και ενημερώστε τα παιδιά σας, βγάλτε τις παρωπίδες και ακούστε...όλοι έχουμε την ανάγκη να νοιώθουμε μέλη μιας ομάδας...
    Σας παραθέτω ένα καταπληκτικό βιντεάκι για την διαφορετικότητα http://troktiko-blog.blogspot.com/2011/10/video_1679.htm, θα αφιερώσετε 2 λεπτά από τον χρόνο σας.....ΑΞΙΖΕΙ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ακριβώς. Και κανείς μας δεν μπορεί να είναι και πολύ σίγουρος ότι ο ίδιος ή το παιδί του δεν έχει ή δεν θα διαγνωσθεί ή δεν θ' αποκτήσει αυτή τη διαφορετικότητα. (Το βιντεάκι δεν μπορώ να το δω)

      Διαγραφή
  17. ΔΟΚΙΜΆΣΤΕ ΜΗΠΩΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ ΤΩΡΑ....
    Συγκινητική διαφήμιση για τη διαφορετικότητα (VIDEO)

    Μία πολύ συγκινητική διαφήμιση που έχει τραβήξει το ενδιαφέρον πολλών είναι αυτή της οργάνωσης «Pro Infirmis»...

    της Ελβετίας, η οποία ασχολείται με άτομα με ειδικές ανάγκες.Το video-πείραμα δείχνει έναν άντρα ντυμένο αρκουδάκι που στέκεται στη μέση του δρόμου και περιμένει να τον αγκαλιάσουν. Δείτε και θα καταλάβετε!
    http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=zFWr-CKMWGY

    ΑπάντησηΔιαγραφή