Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Σου'παν να βάλεις το χακί


Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε
τι να ζητάει [ο στρατιώτης] στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο τι καρτεράει κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει η ώρα πάει η ώρα πάει

Πολύ σοβαρά, λίγες μέρες προτού φύγεις, ζήτησες να κάνουμε μια σοβαρή κουβέντα:

Είπες “μη με αφήσεις όσο θα είμαι στο στρατιωτικό”. Είπα “καλά”.

Ήξερες ότι με αλυσόδενες με αλυσίδα βαρύτερη από τις συνήθεις, τις κοινωνικά επιβεβλημένες. Ήξερες ότι θα τηρούσα το λόγο μου, είχες από νωρίς διακρίνει ψήγματα ηθικού καθωσπρεπισμού. Ήξερα ότι θα κρατούσα την υπόσχεσή μου, είχα δείγματα ιδιοτελούς ψυχαναγκασμού.
Πριν κάνεις αυτή την αναγκαστική στάση στον παραλογισμό, εσύ, ετοιμαζόσουν να βγεις στην παραγωγή, στην πραγματικότητα, στην αληθινή ζωή. Εγώ, ξεκινούσα μακροχρόνιες σπουδές, σε αέναη αναζήτηση της αλήθειας.
Η σχέση, για την εποχή της αταίριαστη και ταραχώδης, είχε αρχίσει εκ των πραγμάτων να φθείρεται και να παλαντζάρει άσχημα. Κι εκεί, μην μπορώντας να κάνεις αλλιώς, έπαιξες το τελευταίο χαρτί σου. Χωρίς να αναγνωρίζεις το στραμπουληγμένο μυαλό μιας έφηβης. Τη διαστρεβλωμένη ηθική των 18 καρατίων.

Ο χρόνος για σένα σταμάτησε στην πύλη του στρατόπεδου. Για μένα ο χρόνος κυλούσε σαν νερό κι εγώ ρουφούσα αχόρταγα την κάθε στιγμή του. Οι τόποι για σένα, καταγραφή πάνω στα σώψυχα· για μένα οι τόποι προσμέτραγαν για παραστάσεις. Ολοήμερη στην Τρίπολη, Σαββατοκύριακο στο Βόλο...
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Ζούσες εμπειρίες που σε σημάδευαν. Ζούσα εμπειρίες που με προσπερνάγανε.
Εσύ μαράζωνες κι εγώ άνθιζα.
Κι όταν με κοίταζες με μάτια θολά από τη στέρηση, έγερνα το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Κι όταν με κοίταζες με μάτια θαμπά από την κούραση, εγώ σε κοίταζα με μάτια κουρασμένα από τα ξενύχτια. Στον πόθο σου ανταποκρινόμουν με την ακόρεστη δίψα της έφηβης για σεξ. Στην αγκαλιά σου έγερνα για να ξαποστάσω. Στην αγκαλιά μου έγερνες για να σε παρηγορήσω.
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης

Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων

Αλέκος Βασίλης Άγγελος

Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου
Δεν άντεχες ξενύχτια και φοιτητοπαρέες.
Δεν συμμεριζόσουν διάβασμα και εργασίες.
Δεν καταλάβαινες τα φοιτητικά αστεία, δεκάρα δεν θα 'δινα για τα στρατιωτικά.
Δεν ήσουν εκεί όταν σε χρειαζόμουν.

Ήθελες μόνο να με έχεις κοντά.
Να έχεις κάποιον να μιλάς.
Κάποιον να σε περιμένει.
Κάτι να καταφέρεις.
Κάτι που να σε ζεσταίνει όταν οι κληρούχοι γύρω σου έμοιαζαν παγωμένοι.
Κάτι να σε κάνει να κρατηθείς ζωντανός και να βγεις αλώβητος

Ήσουν μεγαλύτερος του έρωτα και εγώ ήμουν μικρότερη της αγάπης.

8 σχόλια:

  1. Πονάει... η ακρίβειά σου (μερικές φορές, καλή ώρα...)

    Παρόλα αυτά, και με μια τάση μάλλον φυλετικής αλληλεγγύης, προσπαθώ να καταλάβω γιατί αυτή η φράση έχει τόση διαλυτική δύναμη: "Ζούσες εμπειρίες που σε σημάδευαν. Ζούσα εμπειρίες που με προσπερνάγανε."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. είχε πόνο η ιστορία, και μάλλον όχι τόσο δικό μου-το ότι την έγραψα με ξαλάφρωσε κι άλλο. Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  2. Η χρονική συγκυρία δε σας βοήθησε, πιστεύω. Οποιαδήποτε σχέση με απόσταση ψυχική ή και φυσική περνάει κρας τεστ. Ή τη δένει περισσότερο (τις λιγότερες φορές ) ή τη φτάνει στο χωρισμό γρηγορότερα.

    ΥΓ. Το κείμενο με ένθετο το Μπάλο, με έστειλε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σωστά καλή μου συντονίστρια!
      το τραγούδι είχε κολλήσει πίσω από το μυαλό μου, από τη στιγμή που έμαθα για το αφιέρωμα
      κάποιοι που γνωρίζουν περισσότερα από εμένα από μουσική θα μπορούσαν να εξηγήσουν πως ο ρυθμός του και η παράθεση των ονομάτων συνάδουν με τα στρατιωτικά παραγγέλματα

      Διαγραφή
  3. το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου...
    ο ρυθμός είναι τσάμικο, για μένα κάτι σαν αντίλογος σε όλα εκείνα τα ψευτοτσάμικα που βάζουν τους φαντάρους να χορεύουν τις γιορτές μπροστά στους "επισήμους" που έρχονται να τσουγκρίσουν αυγά ή ότι άλλο...
    καταπληκτικό κείμενο, σκιαγραφεί τόσο καλά την ψυχαναγκαστική σχέση μέσα στην οποία κανείς δεν χωράει ολόκληρος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι είναι τσάμικος, περήφανος, αλλά και λυγισμένος, αενάως προχωρώντας προς τα μπρος αλλά κάνοντας και λίγο πίσω...ελληνικός

      Διαγραφή
  4. Μπράβο κορίτσια! Η Γυναίκα με τη λογική της καρδιάς πιάνει το παράδοξο του πολέμου και πονάει. Οι άντρες, αφιονισμένοι ακόμα, είναι έτοιμοι να ξαναμπούν στην παρέλαση νοιώθοντας καμαρωτά εθνική υπερηφάνεια. Και μόνο αυτό, ο λόγος της γυναικείας ευαισθησίας, αποδεικνύει τον διεθνή παραλογισμό του πολέμου και των εξοπλισμών. Αυτού του μηχανισμού συντήρησης του φόβου και χειραγώγησης του φοβισμένου πολίτη.
    Κάθε σφαίρα κι ένα μπουκάλι γάλα κλεμμένο από το στόμα του πεινασμένου παιδιού. Μαζί με το χρόνο της υποχρεωτικής στράτευσης κλεμμένο από τη ζωή του πολίτη.
    Κάποιος οραματιστής του μέλλοντος είχε γράψει: δυο χρόνια μόνο προσφοράς των ικανοτήτων του πολίτη προς το κοινωνικό σύνολο αρκούν, ώστε να απολαμβάνει για όλη την υπόλοιπη ζωή του τα κάθε είδους προϊόντα που η κοινωνία θέτει στην ικανοποίηση των δικών του αναγκών. Δυο μόνο χρόνια! Και οι εξουσίες τού τα κλέβουν με το φάντασμα του πολέμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φύσει και θέσει και εξ ανάγκης η γυναίκα ήταν/είναι/θα είναι (φιλ)ειρηνίστρια
      στο παράλογο της ζωής και τον παραλογισμό του κράτους ήμασταν/είμαστε/θα είμαστε όλοι μέσα...

      Διαγραφή