Χρόνια πολλά!

Επειδή τα χρόνια πολλά, ποτέ δεν είναι αρκετά.

Επειδή μια χαζομαμά γεννιέται την ώρα που της δείχνουν το έκπληκτο εξωγήινο πλάσμα που βγήκε απ’ τα σπλάχνα της και καταπώς βλέπω, διατηρεί τον τίτλο κι όταν το μωρό γίνει αγοράκι και στη συνέχεια έφηβος και μάλλον  θα  συνεχίσει απτόητη μετά την ενηλικίωσή του.

Επειδή δεν σταματάω να λιγώνομαι κάθε φορά που βλέπω αυτά απέραντα πράσινα μάτια.

Επειδή η κάθε μέρα ξεκινάει με μια ευχή: να είσαι χαρούμενος, να περνάς καλά, να ζεις, να πλουτίζεις το μυαλό, να ομορφαίνεις κι άλλο το βλέμμα, να νιώθεις περήφανος κι αυτάρκης.

Χρόνια πολλά δεκαπεντάχρονο αγόρι!

(Μα πότε πρόλαβες να γίνεις δεκαπέντε;)

Να σκίσεις!

Νερό

Φωτογραφία του Λεωνίδα

Στην Αθήνα καύσωνας. Εδώ, στο νησί το προσεγγίσιμο από μια μικρή γέφυρα, ένα ελαφρύ δυτικό αεράκι ανακατεύει την τεμπέλικη θαλασσινή επιφάνεια. Τεμπελιάζω κι εγώ στην παραλία διαβάζοντας ένα βιβλίο. Μιλάει κι αυτό για καύσωνες, για μια απειλή και για τον σύντροφό της το φόβο. Το ξεκίνησα χτες και δεν λέω να τ’ αφήσω ούτε σήμερα. Κι ας φυλλομετρώ τις τελευταίες του σελίδες κι ας ξέρω από τώρα πως σε λίγο θα μου λείψει και θα θέλω να μάθω κι άλλα για τους ήρωες εκείνους την ιστορία των οποίων δεν ολοκλήρωσε ο σοφός συγγραφέας.

Δίπλα μου ένα ζευγάρι που όχι μόνο πάτησε τα πενήντα, μα τα ξενύχιασε κιόλας. Κάποτε ήταν κι οι δύο καλογυμνασμένοι. Το καταλαβαίνεις κι ας έχουν φορέσει το άκομψο κοστούμι της μέσης ηλικίας πάνω απ’ τα κανονικά κορμιά τους. Ο γείτονας κολυμπάει ήδη κι ετοιμάζεται να βγει στην παραλία, τώρα που βλέπει τη γυναίκα του να δοκιμάζει τη θερμοκρασία των κυμάτων που χοροπηδούν σαν παιχνιδιάρικα κουτάβια γύρω από τα πόδια της. Τι στο καλό, σκέφτομαι. Μια ολόκληρη θάλασσα δεν τους χωράει και τους δύο; Πρέπει να την απολαμβάνουν εκ περιτροπής; Η σύζυγος εκτελεί την τυπική τελετουργία της καθημερινής βάφτισης. Σαν πραγματική κυρία δεν παραδίνεται στις βουτιές. Κρατάει το κεφάλι τεντωμένο –προσοχή στον αυχένα- να μην βρέξει τα μαλλιά. Κολυμπάει παραμερίζοντας –όχι αγκαλιάζοντας- το νερό, ίσως και να υπολογίζει τις απλωτές. Στις πόσες λογαριάζεται για μπάνιο στον προσωπικό της κώδικα αξιολόγησης;

 

Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Κάθε χρόνο πριν τις διακοπές ανασύρω τη λίστα μου με τα βιβλία, λίστα που έχει ξεκινήσει από παλιά και ενημερώνεται δις ετησίως. Φέτος δίσταζα. Τον τελευταίο καιρό ελάχιστα βιβλία διαβάζω. Εκ των πραγμάτων μένω στα ηλεκτρονικά. Αποκοιμιέμαι μέσα στο twitter με το τηλέφωνο στην αγκαλιά. Ενημερώνομαι από τα blogs και εντρυφώ σε κείμενα που ανεβάζουν μπλόγκερς. Τα πάντα ταιριάζουν με την τρεχούμενη ζωή μου: το χρόνο που κυνηγάω, τις εξελίξεις που δεν τις προλαβάνω, τη φαστ-φουντ πνευματική τροφή. Κι ενώ σκεφτόμουν “ας αγοράσω μερικά βιβλία, πριν ενταχτούν στην υψηλότερη κλίμακα φόρου”, κοιτώντας όλα όσα έχουν στοιβαχτεί στη βιβλιοθήκη σε αναμονή της κατάλληλης διάθεσης, του απερίσπαστου χρόνου περιμένοντας να τα επιλέξω για να διαβαστούν είχα κάνει επίσης λίγο πίσω. Προς στιγμήν. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο καλοκαίρι της ζωής σου, τα κοιτάς και με κάποια ειρωνία, ενώ αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να τα διαβάσεις όλα πριν το φθινόπωρό σου.

Επενδυτικές συμβουλές

Κανονικά τώρα, έπρεπε να δουλεύω για μια τεχνοοικονομική μελέτη. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά όταν απαιτείται προσήλωση σε μια δουλειά, ανακαλύπτω ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Να γράψω ένα ποστ ας πούμε. Να μπερδέψω τα όρια. Να φύγω από το θέμα. Αγαπημένη συνήθεια η εκτροπή.

Μια και έφτασα ήδη στη δεύτερη παράγραφο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει έστω και ένας που μπήκε σ’ αυτό το μπλογκ περιμένοντας να διαβάσει οικονομικές συμβουλές, ε; Η μόνη οικονομική συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να μην ακούτε τους οικονομολόγους. Σε καιρό κρίσης, το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι η λεκάνη της τουαλέτας κι αυτό, με τόσες πιθανότητες όσες και κάθε νηφάλιος κύριος.

Για άλλες επενδύσεις θα μιλήσουμε. Τις συνηθισμένες. Τις ασυνάρτητες. Τις φευγάτες. Α και για ένα όνειρο.

Δυο εικόνες

Επειδή, τίποτα δεν πάει χαμένο, δυο εικόνες μόνο που δεν ξεκολλάνε από την καλοκαιρινή μνήμη του σαββατοκύριακου:

Απόγευμα: Τα παιδιά παίζουν στην παραλία. Μια ντουζίνα πιτσιρίκια καταλαμβάνουν με διαθέσεις πειρατών του ταπεινού Ευβοϊκού, δυο κανό.  Όλοι οι καλοί χωράνε. Βουτιές υπάρχουν και τα χαχανητά περισσεύουν. Πηδάνε στο νερό, πλατσουρίζουν, ξεφωνίζουν. Πιτσιλάνε ξεγνοιασιά και  στάλες νοσταλγίας.  

Βραδάκι: Στη συνέλευση της πλατείας, μια νεαρή γυναίκα, παρακολουθεί. Σηκώνεται μετά τη φωτιά,  χαϊδεύει τη φουσκωμένη της κοιλιά, καθησυχάζει το έμβρυο που κυοφορεί  και ξανακάθεται οκλαδόν στα μισοσπασμένα πλακάκια.

Η χώρα –όση απ’ την κυριαρχία της κι αν χάσει- έχει χώρους για παιδιά, μωρά κι ελπίδα.

Λυπάμαι που δεν έχω φωτογραφίες να σας δείξω.