Το σπίτι με τ' αγκάθια

Στέκεται στην ανηφοριά και μας κοιτάει με βλέμμα πονεμένο. Με πόνο βουβό. Το αντικρύζεις μόνο ανεβαίνοντας, λες και πρωτίστως στον κάματο οφείλεις να συλλογάσαι. Έτσι το κοιτάζω κάθε φορά που ανηφορίζω για το σπίτι και, κάθε φορά, με πληγώνει. Με πληγώνει που πληγώνεται. Φαντάζει τρομαγμένο και δείχνει τρομακτικό. Είναι απελπισμένο και αποπνέει απελπισία. Τι είδους αμαρτίες πληρώνει και ποιος άραγε θα βρεθεί να τις ξεπληρώσει; Σε ποιανού τον οίκο έχει πέσει τόση απόγνωση; Ποια καταραμένη οικογένεια έζησε σε αυτό το σπίτι; Τι ιερόσυλο τέρας έχει θρέψει;

Και το ηλεκτροφόρο καλώδιο, δαμόκλειος σπάθη σε αναμονή. Ακόμη κι αυτό απειλητικό. Να μην πλησιάζεις.

Όλοι βγάζουμε αγκάθια, μερικοί ευκολότερα. Ιδίως μετά την πληγή. Ξαφνικά, στη θέση της φυτρώνει ένα αγκάθι. Κι όσο την ξύνεις, αυτό μεγαλώνει. Κι η ίαση επίπονη. Απαιτεί βοτάνια ανθρώπινα, σπάνια κι όμως προσιτά. Κάποιοι βρίσκουν τη διέξοδο. Γράφουμε για να απομακρύνουμε τ'αγκάθια της καθημερινότητας, λέει η Νέφωσις. Εσύ όμως πάλι κοιτάς τις πληγές σου που έχουν κακοφορμίσει. Τις άφησες απαίδευτες. Και τ'αγκάθια έχουν χτίσει την ασπίδα σου. Μαθαίνεις να ζεις μαζί της. Να κοιμάσαι μαζί της. Να σε σκεπάζει και να σε νανουρίζει. Κ έτσι μεγαλώνεις, απομονωμένος. Σαν το σπίτι με τ' αγκάθια. Τα φροντίζει ο ήλιος. Σε φροντίζει το φως. Ξυπνάς την ανατολή και συστέλλεσαι με τη δύση. Και περιμένεις τον γενναίο, που θα αποκεφαλίσει τους κάκτους και θα γκρεμίσει τους αγκαθωτούς φράκτες. Που θα ματώσει. Για να φτιάξει το σπιτικό του. Με πάθος και αγάπη.