On est arrivé jusque là!

Ξεκίνησε σαν ένα γλυκό αστείο, ένα παιδικό παιχνίδι χωρίς νικητή, ένα λεκτικό τουρνουά. Κι έπετα η προσέγγιση, προσεκτική μα επίμονη, διαλλακτική μα επίφοβη. Προσεκτικό μανουβράρισμα και μετά, για λίγο, εφησυχασμός. Ένας αγώνας αμφίρροπος με τρόπαιο την καρδιά. Εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, όσα λέχτηκαν και όσα ξεχάστηκαν, με σύμμαχο την συνενοχή. Φαντασιώσεις που άλλοτε ικανοποιούνταν, άλλοτε επικρεμάμενες προσπερνιόνταν, παραχωρώντας τη θέση τους στην ανάγκη. Το ημερολόγιο της φαντασίας δεν έχει ημερομηνίες, μόνο σταγόνες: δάκρυα, αίμα, αρμύρα.

Μιλάγαμε σε μια γλώσσα αλλόκοτη και απαντάγαμε στις ερωτήσεις που προτιμούσαμε:

-Είπε: τα μάτια σου είναι πάντοτε μαύρα

-Είπα: τα δικά σου μου φαίνονται πάντα να χαμογελούν

Υπέρ αδυνάτου Ι

We should find perfect existence through imperfect existence (S.Suzuki)

Εσύ τι είδους κοχύλια μαζεύεις; Γυαλιστερά, καθαρά, καλοσχηματισμένα; Ή μαζεύεις και τα σπασμένα; Μου αρέσουν τα όμορφα κοχύλια, ακόμη και όταν είναι σπασμένα. Μερικά ήταν πανέμορφα στην ατέλειά τους και δεν αντέχω να μην τα μαζέψω.

Έτσι και στο δρόμο το μάτι μου θα πέσει πρώτα στους ατελείς.

Πλάσματα της γης

Λατρεύω τα λαχανικά. Πιο γήινα απ΄τα λουλούδια, με τη δική τους πρακτική ομορφιά και τη δυναμική των πλασμάτων της δουλειάς. Η φρεσκάδα τους μεταδοτική. Οι βιταμίνες τους ξεχειλίζουν στον αέρα και τα χρώματα συναγωνίζονται τις ακριβότερες ποικιλίες των ανθοπωλείων. Μ΄αρέσει η ζωντάνια των υπαίθριων αγορών. Οι φωνές και τα πειράγματα, η αμεσότητα των πωλητών. Ως εκ τούτου, η βόλτα στη λαϊκή αποτελεί τη προσωπική μου διασκέδαση τα πρωινά του Σαββάτου.
Χαζεύω αρκετή ώρα στους πάγκους κι επηρεάζομαι απ' την κοψιά των μανάβηδων. Αν μου φανούν τίμιοι και κεφάτοι, εμπιστεύομαι τα προϊόντα τους. Κυρίως αν είναι οι ίδιοι παραγωγοί.

Μια υπέροχη μέρα

Θα μπορούσε να ήταν άλλη μια μίζερη μέρα.
Με γριές που υιοθετούν τα λόγια του Μπάμπη για τη φρικτή εικόνα που δημιουργεί η χώρα στους αγοραστές της όταν διαδηλώνει. Συνάντησα μια τέτοια. Καλοντυμένη και με μπαστούνι. Περίμενε κι αυτή μαζί μου στο αστυνομικό τμήμα για ανανέωση διαβατηρίου. Τα ήξερε όλα. Περιττό να διαφωνήσεις μαζί της. Χώρια που μπορεί να σου έχωνε το μπαστούνι στο κεφάλι και να χειροτέρευε το προφίλ της πατρίδας μας ακόμα περισσότερο.
Με μεγάλα νοσοκομεία που διαφήμιζαν εδώ και καιρό, δωρεάν ιατρικές εξετάσεις για να συγκεντρώσουν φτηνούς κομπάρσους στα διαφημιστικά τους σποτάκια και εντέλει να τους –μας- ξαποστείλουν λέγοντας πως τα ραντεβού εξαντλήθηκαν πριν καν αρχίσει ο προγραμματισμένος χρόνος της ευγενικής χορηγίας.
Με εφοριακούς, ίδιους αράχνες με μανσέτες, να διώχνουν τον κόσμο γιατί τόλμησε να προσέλθει στο ταμείο χωρίς να ενημερώσει -μέρες πριν- για την πρόθεσή του  να παραλάβει –άκουσον-άκουσον-  την επιστροφή φόρου.
Ήταν όμως μια υπέροχη μέρα.

Η ζωή είναι κόκκινη

Έχουν  πει πάρα πολλά για του λόγου της. Πως είναι μικρή, πως είναι μεγάλη, πως είναι ωραία, αλλά τα 'χει με άλλον, πως είναι αλλού, πως είναι άδικη, πως είναι αγρίως απίθανη. Συμφωνώ με όλους. Επίσης, διαφωνώ σε όλα. Εξαρτάται απ΄ το πώς θα με βρει η στιγμή. Και σε τι κέφια θα είναι κι εκείνη. Δηλαδή η αφεντιά της, η ζωή. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Λεωνίδα, θα έλεγα:

Η ζωή είναι κόκκινη. Ναι, είναι σίγουρα κόκκινη.