Αέρας πάλι

Καθώς πηγαίνω στο νησί, ξεντύνομαι το χειμώνα. Εδώ, όλα στρογγυλεύουν. Ο καιρός, τ’  ανάγλυφο, οι γωνιές των κτισμάτων. Οι αιχμές κι οι κραυγές μένουν πίσω στην πόλη.

Χιλιάδες αφορμές σου δίνει ο τόπος να τον αγαπήσεις: ακρογιαλιές, χωριά, μονοπάτια, βρύσες, βαθμίδες σπαρμένες αγριολούλουδα, μερακλήδες κατοίκους.

Έκρηξη χαράς

«Μα τι πατάει; Μα, πείτε μου, τι πατάει; Θέ μου τι πατάει;» αναρωτιόταν δυνατά, αλλά και από ευγένεια χαμηλόφωνα, με το ιδιαίτερό του στυλ ο Λεωνίδας, έχοντας δώσει τη dslr μηχανή του στον Βούλγαρο επιστάτη που προθυμοποιήθηκε να αποθανατίσει την αποχαιρετιστήρια φωτογραφία της εκδρομής. Κι όλοι εμείς βλέποντας τον επιστάτη να προσπαθεί να τα  βγάλει πέρα με τα διάφορα κουμπιά που προεξείχαν από διαφορετικά σημεία της μηχανής, και αισθανόμενοι την αμφίθυμη αγωνία του Λεωνίδα, ξεσπάσαμε σε γέλια. Ένα γέλιο αυθόρμητο και ατόφιο, ταυτόχρονο και πηγαίο που μας διέσωζε από το απαραίτητο στήσιμο της αναμνηστικής φωτογραφίας. Ένα γέλιο που ανέδυε όλη τη χαρά μιας επιτυχημένης εκδρομής. Μιας εκδρομής που από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο θα μας μείνει αξέχαστη, για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Και η φωτογραφία, ακαδράριστη και ερασιτεχνική, συλλαμβάνει ακριβώς αυτή τη στιγμή. Είναι από αυτές τις φωτογραφίες που πιάνουν το flair της στιγμής μεταφέροντάς το στο διηνεκές, που αποτυπώνουν το απροσδόκητο, αλλά και το εκπληρωθέν. Βλέποντάς την, μετά από χρόνια, θα αναγνωρίζουμε την αλεγράδα του Σαββατοκύριακου. Τη χαρά που καταφέραμε να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα και να βρεθούμε κοντά στη φύση μαζί με άλλους ανθρώπους σε ίσους όρους. Να τα πούμε με φίλους, με κολλητούς, με συνεργάτες, με κάποιους που δεν γνωρίζαμε. Τα παιδιά είχαν έτσι και αλλιώς στηθεί, υπακούοντας στους γονείς τους, τα παιδιά δεν έπιασαν το αστείο, αλλά για τα παιδιά η ζωή είναι πάντα αστεία.

Στον Λεωνίδα, που γιόρταζε χθες

Δυο λόγια για την Κ.

Το πεθερικό μίσος είναι φυσικός νόμος. Κάθε πεθερά μισεί τη νύφη της, κυρίως αν πρόκειται για τη γυναίκα του μοναδικού της γιου. Αυτά έλεγε σοφός φίλος προσπαθώντας να με προετοιμάσει για τη σχέση με την πεθερά μου. Δεν τη γνώριζε, αλλά οι φυσικοί νόμοι διαθέτουν αυτοκρατορική υπεροψία.

Μόνο, που όταν πρωτογνώρισα την Κ. ήταν το βουνό στο σκηνικό της μάχης που έστησαν με τον πεντάχρονο εγγονό της. Στις πλαγιές των παχουλών της μπράτσων ισορροπούσαν γενναίοι καταδρομείς και πίσω από τις οροσειρές των ποδιών της καραδοκούσαν πλαστικά κανόνια. Ήταν κι ο στρατηγός του αντίπαλου στρατού κι ο υπεύθυνος των ηχητικών εφέ που έντυναν τις εχθροπραξίες των λέγγο με μπουμ, παφ, κλανγκ, πάρτον κάτω.

Να ψοφήσει η κατσίκα τ’αλλουνού

Στις ιδιαίτερες αρετές της ράτσας μας, ωχαδερφισμό και εαυτουλισμό, τις οποίες πολύ καλά γνωρίσαμε μέσα από τις ιστορικές εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα πρέπει να προσθέσουμε και την έχω-έτοιμη-τη-λύση-που-ποτέ-δεν-αφορά-εμένα, πανταχού παρούσα στην εποχή της κρίσης.

Αρκετοί Έλληνες θεωρούν ότι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι να δουλέψουν οι Έλληνες στη θέση των μεταναστών και όλους αυτούς τους μετανάστες, που τόσα χρόνια εκμεταλλευόμαστε, να τους βάλουμε στις βάρκες και να τους στείλουμε από ‘κει που ήρθαν. Ξεχνάνε σίγουρα ότι οι ίδιοι τους προσλάμβαναν, είτε γιατί γούσταραν να είναι τ’ αφεντικά είτε γιατί ήταν πολύ πιο φθηνό εργατικό δυναμικό και σκεφτόντουσαν την τσέπη τους. Εκτός αυτού διώχνοντας ή εξαφανίζοντας καλύτερα τους μετανάστες πιστεύουν επίσης ότι θα διαλυθούν και όλα τα φαινόμενα που άρχισαν να εμφανίζονται από τότε που ήρθαν αυτοί οι σιχαμεροί στη χώρα μας, ουρές στο ΙΚΑ, σκουπίδια στους δρόμους, παστωμένα λεωφορεία. Κυρίως όμως ενδιαφέρονται να σωθούν τα σκυλάκια και τα γατάκια, τα οποία τρώνε οι πεινασμένοι μετανάστες, για να μπορούν να τα πατάνε με τα αυτοκίνητά τους.

Κι η Δευτέρα μια χαρά μέρα είναι

Είναι Δευτέρα κι η βδομάδα δείχνει την πρόθεση να φανεί αργοκίνητη στα δύσκολα και σφεράτη στα καλά.

Τα μέλη της τρόικας πατάνε για άλλη μια φορά ελληνικό έδαφος ατενίζοντας με βλέμμα ειρωνικό και αποικιοκρατικό τους ολιγόνοες ιθαγενείς.

Νέες αποκαλύψεις για παλιές μίζες πολιτικών, άλλη μια φορά θα «απασχολήσουν» τον τύπο για τα μάτια του κόσμου.

Η Φουκουσίμα δεν λέει να σβήσει και τ’ απομεινάρια του Τσέρνομπιλ εκπέμπουν μέσα από ραδιενεργά αγριογούρουνα (καημένε Οβελίξ, εσένα σκέφτομαι. Τι να σου κάνει το μαγικό φίλτρο;) 

Στην Υεμένη και στο Αφγανιστάν γίνεται χαμός. Για τη Λιβύη δεν ανησυχώ, γιατί επενέβη ο πρωθυπουργός μας που λύνει όλα τα προβλήματα εγχωρίως και παγκοσμίως.

Ωστόσο… Ωστόσο, ένα σύντομο σημείωμα μου έχει φτιάξει τη μέρα. Είμαι τόσο χαρούμενη που δεν μπορώ να μην παραθέσω εδώ, αυτό το συγκλονιστικό για μένα κείμενο. Πρόκειται για την πρώτη έκθεση μιας λατρεμένης εξάχρονης πιτσιρίκας. Είναι η κόρη αγαπημένης φίλης και ορκίζομαι πως δεν τη δωροδόκησα για να γράψει αυτό που ακολουθεί:

  

Περιμένοντας το επόμενο Infowar

Παιδί παρακολουθούσα μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια τις εκπομπές του Φρέντυ Γερμανού. Άρεσαν σε όλους, της γιαγιάς μη εξαιρουμένης. Άρεσαν και σε μένα γιατί θύμιζαν παραμύθι. Μια ιστορία ξετυλιγόταν από τον κεφάτο και έμπειρο αφηγητή ταξιδεύοντας σε, σε τόπους και σε χρόνους, σε γεγονότα ψαγμένα με μεράκι. Σε παράσερνε συναισθηματικά κι η γνώση γινόταν βίωμα. Σαν όλους τους ταλαντούχους ανθρώπους, μεταλαμπάδευε τη νέα αλήθεια του με γενναιοδωρία κι απλότητα, σαν να μην ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά βρισκόταν πάντα εκεί διαθέσιμη κάτω από ένα φύσημα της επιφανειακής σκόνης. Την αγαπούσε τη δουλειά του ο Φρέντυ και τ’ αποτέλεσμα ήταν γλυκόπιοτο ακόμα κι όταν το θέμα πίκριζε.

Παγκόσμια ημέρα Αυτισμού

2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού.

Επειδή τρέφω απέραντο θαυμασμό προς τους γονείς και γενικότερα τους συγγενείς αυτιστικών παιδιών,

Επειδή οι άνθρωποι με αυτισμό μοιάζουν μαγεμένοι, λιγότερο ικανοί για προφυλάξεις,  ανυπόκριτα αληθινοί κι υποψιάζομαι πως –τουλάχιστον κάποιες στιγμές- ίσως και να ξέρουν καλύτερα από μας τους υπόλοιπους,

Επειδή οι μορφές του αυτισμού είναι πολλές και όλο και κάποια αγγίζει εμάς ή κάποιον αγαπημένο μας,

Η μέρα αυτή μας αφορά όλους και απαιτεί το σεβασμό τόσο προς τους ανθρώπους με αυτισμό, όσο και προς όλους εκείνους που τους περιβάλουν με την αγάπη τους.