Δυο λόγια για την Κ.

Το πεθερικό μίσος είναι φυσικός νόμος. Κάθε πεθερά μισεί τη νύφη της, κυρίως αν πρόκειται για τη γυναίκα του μοναδικού της γιου. Αυτά έλεγε σοφός φίλος προσπαθώντας να με προετοιμάσει για τη σχέση με την πεθερά μου. Δεν τη γνώριζε, αλλά οι φυσικοί νόμοι διαθέτουν αυτοκρατορική υπεροψία.

Μόνο, που όταν πρωτογνώρισα την Κ. ήταν το βουνό στο σκηνικό της μάχης που έστησαν με τον πεντάχρονο εγγονό της. Στις πλαγιές των παχουλών της μπράτσων ισορροπούσαν γενναίοι καταδρομείς και πίσω από τις οροσειρές των ποδιών της καραδοκούσαν πλαστικά κανόνια. Ήταν κι ο στρατηγός του αντίπαλου στρατού κι ο υπεύθυνος των ηχητικών εφέ που έντυναν τις εχθροπραξίες των λέγγο με μπουμ, παφ, κλανγκ, πάρτον κάτω.
Αν συμπαθήσω έναν άνθρωπο μόλις τον δω, είναι αδύνατον ν’ αλλάξω γνώμη στη συνέχεια. Όσες φορές κι αν εκνευρίστηκα γιατί δεν σταματούσε να μιλά την ώρα της δραματικής κορύφωσης κάθε ταινίας που βλέπαμε μαζί, όσες φορές κι αν συγκρουστήκαμε αργότερα για τις εφευρετικές της μεθόδους αποβαφής ρούχων που πλύθηκαν λάθος στο πλυντήριο, αυτό που ρίζωσε, ήταν εκείνο το τηλεφώνημα την ώρα που μαγείρευα φακή, σιδέρωνα κι έλεγα την ορθογραφία στο μεγάλο γιο: «Μια στιγμή μόνο θα σου μιλήσω. Ξέχασα προχθές να σου πω στο τραπέζι, πως ήσουν πολύ όμορφη», μου είπε και μ’ άφησε μετά να εξηγώ πως τα ρήματα τελειώνουν σε ωμέγα κι όχι σε όμικρον, ενώ έπλεα σε αναπάντεχη χαρά κολακευμένη περισσότερο από χίλια ανδρικά κοπλιμέντα.

Σ’ αρέσει η νύφη σου; Τη ρωτούσαν οι φίλες της. Θυμωμένη τους απαντούσε: «Εγώ πρέπει να της αρέσω» κι έστελνε τους φυσικούς νόμους μετεξεταστέους.

Και τώρα που λείπει δυο χρόνια, σκέφτομαι πως τα μνημόσυνα δεν γίνονται απαραίτητα στις εκκλησίες, αλλά κυρίως στο μυαλό μας∙ όπως όλα.

* Η φωτογραφία είναι του Leonidas