orange is the new black

Στις χώρες με το μουντό χειμώνα, τα έντονα χρώματα χτυπούν στο μάτι, ελκύουν και προκαλούν, καλούν τους ανθρώπους τους να τα προσέξουν και πειθήνια να τα ακολουθήσουν. Το πορτοκαλί, ένα βήμα πριν το ολέθριο κόκκινο, μόλις τριάντα νανόμετρα κοντύτερα, ξεχωρίζει με την ευγένεια και τη φωτεινότητά του. Φως της ασφάλειας, ακάθαρτο – προϊόν μίξης, συντηρητικότερο, συμφιλιωτικότερο, συμβιβασμένο.

Επιλεγμένο ώστε να μην προσπερνιέται, φαντάζει ακόμη πιο δυνατό κι έντονο όταν ο τρόμος ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του, στις χώρες με το μουντό χειμώνα. Προσοχή κόκκινο! Προσοχή μίσος! Προσοχή φανατισμός! Αντί του προσοχή έρωτας! Κι έτσι οι ανθρώποι βαδίζουν προσεκτικότερα, η γη ντύνεται επωφελέστερα, το πορτοκαλί τους αρπάζει απ' το μούρη όταν η ζωή τους καίει το λαιμό.

Στις χώρες με το μουντό χειμώνα όταν φτάσει ο πόλεμος, οι πόλεις τρομοκρατούνται, οι πολίτες περισπώνται, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, ζουν στο μικρόκοσμό τους, χωρίς πια να ονειρεύονται, τώρα η πρώτη έγνοια η επιβίωση κι αυτοί τρέμουν λίγο, και σαν πέσει το σκοτάδι προσπαθούν να κρατηθούν χωρίς να γείρουν στο σύντροφό τους, για να μην τον παρασύρουν, να μην τον ξυπνήσουν, μην και του μεταδώσουν το τρέμουλο της ψυχής τους.

Τα σπίτια όταν δεν βομβαρδίζονται οχυρώνονται, κι αυτοί όταν βρίσκουν βενζίνη για το μηχανοκίνητο κατεβάζουν γρήγορα τις ασφάλειες - ο μεταλλικός ήχος τους για δευτερόλεπτα τους καθησυχάζει, οι καρδιές, όπως όλοι οι μυς τους, σφίγγονται, τα λόγια ούτε μασιούνται ούτε καταπίνονται - είναι ξερά και ξύλινα, τα παιχνίδια σταματάνε, οι εραστές αποτραβιούνται στο σκοτάδι, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν τη σκιά τους από τους μισογκρεμισμένους τοίχους, εκεί που άλλοι αποζητάνε τη χαμένη τους σκιά, τα ζώα μυρίζουν το μπαρούτι στο χώμα, και το πλήθος σκύβει στη γη, για να τη κουλαντρίσει, να συντάξουν ένα καινούργιο συμβόλαιο ζωής, να ξορκίσουν το θάνατό τους, μηρυκάζοντας το μέλημα του τι θα μείνει πίσω, κάτι να τους θυμίζει, κι όσο και να προσποιούνται πως η ζωή συνεχίζεται, η ζωή βαλαντώνει κι αυτοί συνεχίζουν να ζουν μέσα στης γης το παραμύθι εξωθώντας τη μνήμη των καιρών· το μόνο που τους κρατά είναι η λύσσα τους να κρατηθούν, κόντρα στη λύσσα των άλλων να επιβληθούν.

Τότε η ζωή τους παίρνει άλλο χρώμα· ενώ τα γεγονότα τρέχουν, στα σπίτια σφαλίζουν τα παντζούρια, ασφαλίζουν τις πόρτες, κλειδώνουν τις πύλες, υψώνουν τις μάντρες, ακόμη και το φως γίνεται επικίνδυνο, μένει απ’έξω, μέσα μόνο σιωπή, σφίγγουν τις γροθιές, σταυρώνουν τα χέρια, σκύβουν το κεφάλι. Κι όταν η καθημερινότητά τους γίνεται η επιβίωση, τα χρώματα δεν παίζουν πια κανένα ρόλο, ακόμη και το κόκκινο συνηθίζεται.

Μα πρόκειται για ψευτοδίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία, αφού ούτε η ελευθερία ούτε η ασφάλεια χαρίζονται αναίμακτα ή κερδίζονται άκοπα. Με το ζόρι βγαίνουμε από την ασφάλεια της μήτρας, με το ζόρι διανύουμε τη ζωή κυνηγώντας την αγάπη μαζί με την ασφάλεια, το χρήμα χωρίς το ρίσκο, το σπίτι με τις κλειδαριές και το φράχτη, όλα δανεικά και υπό προϋποθέσεις, τα δικαιώματα καίγονται μαζί με τις υποχρεώσεις και το πορτοκαλί γίνεται το νέο μαύρο.

Κουκλάκια

σὺν δ ̓ Εὖρός τε Νότος τ ̓ ἔπεσον Ζέφυρός τε δυσαὴς καὶ Βορέης αἰθρηγενέτης, μέγα κῦμα κυλίνδων. καὶ τότ ̓ Ὀδυσσῆος λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, ὀχθήσας δ ̓ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν: «ὤ μοι ἐγὼ δειλός, τί νύ μοι μήκιστα γένηται; (...) Ομήρου, Οδύσσεια, ε', 275

Μαζί νοτιάς, λεβάντες χίμιξαν κι ανήμερος πονέντης, μαζί βοριάς αιθερογέννητος, τρανό κυλώντας κύμα' και τότε του Οδυσσέα τα γόνατα λύθηκαν κι η καρδιά του, και με βαρύ καημό στην πέρφανη γυρνάει και λέει ψυχή του: «Αλί σε μένα τον τρισάμοιρο, τι θ ̓ απογίνω τώρα; (...) (μετ. Ν.Καζαντζάκη-Κακριδή)

Το κορίτσι βγαίνει στην Ε2, στο κέντρο υποδοχής, της δίνουν ένα κουκλάκι. Κάτι που περίσσεψε από ένα μεγάλο κουτί με παιχνίδια, αλλά αυτή δεν το ξέρει. Το αρπάζει και φαίνεται να χαμογελά. Έτσι τουλάχιστον νομίζεις εσύ που το έστειλες, έτσι θέλεις να πιστεύεις εσύ που το διάλεξες. Νομίζεις ότι νοιάζεσαι, γιατί πιστεύεις στην ελπίδα - ακόμα. Πιστεύεις ότι μετέχεις γιατί προσφέρεις εκεί που ο κόπος περισσεύει και ο φόβος στήνει γαϊτανάκι τις φωλιές του.

Από το κουκλί λείπει το χέρι, το άλλο χέρι είναι όμως εκεί και το κρατά σφιχτά, μην τύχει και της πέσει, μην της φύγει κι αυτό. Της αρέσει να το κρατά πάνω της μέχρι να κοιμηθεί, όπου και να κοιμηθεί. Είναι καθησυχαστικό να κρατάς κάτι στέρεο και ζεστό πριν κοιμηθείς. Τα παιδιά στη νέα γη, εκεί που γέρνει ο ήλιος, το ξέρουν καλά, κι όσο οι μεγάλοι είναι εκεί και τα προστατεύουν κοιμούνται καλά - ακόμη. Έχουν τα παιχνίδια τους ταχτοποιημένα σε μεγάλα κουτιά, κουτιά διαφανή, πλαστικά, ψάθινα, κουτιά δερμάτινα, υφασμάτινα, τα κουκλιά γεμίζουν τα κουτιά, τα ξεχειλίζουν, μόνο ένα κουκλί ξεχωρίζει, το πιο αγαπητό, αυτό για το προσκεφάλι, τα άλλα είναι βαρετά, τα άλλα απλώς βωλοδέρνουν.

Στο αγόρι τυχαίνει ένα αυτοκινητάκι. Το αυτοκίνητο δεν λειτουργεί πια, η μια του πόρτα χάσκει, αλλά το αγόρι το κρατά σφιχτά, όσο σφιχτά μπορεί να κρατήσει ένα μικρό αγόρι, έτσι του είπε κι εκείνη, κράτα με τώρα σφιχτά, στη γλώσσα που καταλαβαίνει, κι εννοούσε δέσε με για πάντα μαζί σου, γιατί η ευχή της μάνας βγαίνει πάντα, όταν τη δίνει με αγάπη. Δεν θα το αφήσει να χαθεί κι αυτό, όπως τότε πάνω στη βάρκα, μέσα στα μεγάλα κύματα, μπλεγμένο στις φωνές των άλλων, των ομοφύλων, των ομοθρήσκων, σαβανωμένο στις κραυγές της μάνας, το αυτοκινητάκι είναι κρύο, το χέρι της ήταν κρύο, το αυτοκινητάκι το νιώθει πια ζεστό, ο κόσμος γύρω του είναι κρύος παρόλο που έξω έχει ήλιο, όπως παλιά στην πατρίδα του, τώρα κι εκεί έχει κρύο και σκοτάδι και μια γκρίζα μεταλλική βροχή με κίτρινες λάμψεις.

Το παιχνίδι δεν είναι ζωάκι για να το φροντίσεις

Εκείνο σε φροντίζει

Εκείνο σε νιώθει καλύτερα, σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα, σου παίρνει τον πόνο, σου μαγκώνει τα δάχτυλα, κι ο πόνος μετατοπίζεται, μέχρι να εξαφανιστεί

Εκείνο είναι εκεί να το κοιτάς και να ξεχνιέσαι

Να του μιλάς το βράδυ όταν δεν θα σε παίρνει ο ύπνος

Από δω και μπρός θα είναι ο νέος σου φίλος

για τη νύχτα δίχως ύπνο, για τη μέρα χωρίς ψυχή

Η Γενική Ταχυδρομική στέλνει δωρεάν παιχνίδια και ρούχα για τους πρόσφυγες σε οποιονδήποτε κοινωνικό φορέα στην Ελλάδα. Εκμεταλλευτείτε το.

http://www.taxydromiki.gr/office-network

Φόβος και βλακεία αντάμα

Ο φόβος είναι άμυνα του οργανισμού.
Ο φόβος μας φυλάει.
Κυρίως όταν είμαστε μόνοι.
(σπάνια δεν είμαστε.)

Όλα αυτά τα λέω γιατί είμαι πνεύμα αντιλογίας. Κι αυτή τη στιγμή αντιλέγω στον εαυτό μου που έχει θυμώσει με τόσο φόβο ολόγυρα. Που φοβάται επίσης.
(Ο φόβος είναι μεταδοτικός.)

Εδώ και αρκετά  χρόνια συνεργάζομαι με μια ομάδα ανθρώπων, προερχόμενων από Ευρωπαϊκές κυρίως χώρες.
Μετά από τόσο καιρό, τόσες συναντήσεις, μετά από επαγγελματικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις, νοιάζομαι γι αυτούς.
Η κοινή μας δουλειά ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μας πέτυχε στη στιγμή της αποτίμησης και των συμπερασμάτων του κοινού μας έργου. Ενός έργου που πολύ το γουστάρουμε όλοι μας.

Η επόμενη συνάντηση είχε προγραμματισθεί, μήνες τώρα,  να γίνει στο Παρίσι.
Μεθαύριο.
Όλοι είχαμε κανονίσει εισιτήρια, ξενοδοχεία, διαδρομές.  Μόλις έμαθα για την επίθεση, σκέφτηκα δυο πράγματα:
1) Πως δεν θα πρέπει να αναβάλουμε ότι έχουμε κανονίσει κι ας ταλαιπωρηθούμε λόγω των ελέγχων.
2) Ωστόσο, αν εγώ ήμουν η διοργανώτρια, θα το ανέβαλα για να μην υποχρεώσω τους συνεργάτες μου να πιεστούν.

Ο Γάλλος διοργανωτής, αν και φανερά συγκλονισμένος, μας έστειλε σήμερα το πρωί ένα mail, προτείνοντας να μην μετατρέψουμε το ραντεβού μας σε τηλεδιάσκεψη.
Η επαγγελματική αιτιολόγηση στηρίζεται στην κοινή διαπίστωση πως μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα επιτυγχάνεται στις δια ζώσης συναντήσεις. Όλοι καταλαβαίνουμε, πως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος της εισήγησής του. Είναι σαφές πως οι Γάλλοι αποφάσισαν να μην αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Και καλά κάνουν.

Ρώτησε παρόλα αυτά την άποψή μας, αφήνοντας να επιλέξουμε μεταξύ υπολογιστή και φυσικής παρουσίας. Διαβεβαιώνοντας πως κάθε απόφαση θα γίνει σεβαστή.
Οι απαντήσεις που έλαβε έχουν πολύ ενδιαφέρον

Εγώ κι ο Γερμανός στείλαμε –ταυτόχρονα και πριν τους άλλους- από ένα μάλλον ψυχρό (σε σχέση με όσα ακολούθησαν) μήνυμα, λέγοντας πως δεν σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα σχέδια μας εκτός κι αν η πλειοψηφία αποφασίσει αντίθετα.  

Ένας Γάλλος αραβικής καταγωγής που δουλεύει σε άλλη πόλη, δήλωσε πως παρά το ισχυρό σοκ, θα παραστεί.

Η Ισραηλινή συνεργάτιδα έστειλε τις θερμότερες από όλους μας ευχές συμπαράστασης.
Επειδή την ξέρω χρόνια, έχω παρατηρήσει το φόβο ακόμα και στη διάρκεια χαλαρών περιπάτων αλλά και την ανακούφιση όταν βρίσκεται μακριά από το αστυνομοκρατούμενο περιβάλλον της χώρας της. Δεν αμφιβάλλω πως όλο το Σαββατοκύριακο σκεφτόταν τον Παριζιάνο φίλο μας.
Δεν θα ‘ρθει.

Η πάντα ζεστή και εκδηλωτική Βραζιλιάνα που δουλεύει στη Γερμανία, αφού εξέφρασε τη θλίψη της, είπε πως έφυγε από το Ρίο για να μην ξαναζήσει τον εφιάλτη του τρόμου. Αν και η λογική, της λέει πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί αυτή τη βδομάδα, το να βρεθεί στο Παρίσι, είναι πάνω από τις δυνάμεις της.

Η Γαλλίδα από την Τουλούζη επιβεβαίωσε πιο τυπικά από όλους, τη συμμετοχή της.

Ο Ιταλός δεν έχει απαντήσει ως τώρα.

Μπορούν να βγουν εύκολα και προφανή συμπεράσματα. Παραείναι εύκολα για να τα καταγράψω. Μια χαρά όμως μπορούν να βγουν και λάθος συμπεράσματα, οπότε ας αποκλείσω μερικά.

Κορόνα σπέσιαλ

Το κορίτσι άκουγε μουσική, το πρωί με το φραπέ-χειμώνα-καλοκαίρι, και το τσιγάρο, όταν γύριζε από τη δουλειά, με το που έβγαζε μία-μία τις στρώσεις ρούχων για να μην κρυώνει πάνω στο παπί, στο πλοίο για το νησί, όταν αρρώσταινε, όταν μαζευόμαστε σπίτι της, πριν και μετά τις συναυλίες, όταν έγερνε να κοιμηθεί, στις πιο μαύρες και στις πιο χαρούμενες μέρες της, όταν χαλάρωνε, όταν διάβαζε, όσο ζούσε τους απελπισμένους έρωτές της, όταν έφτιαχνε όνειρα...τρεφόταν από αυτήν, ζούσε με τις νότες και ξεδίψαγε με τα λόγια, και με το ίδιο πάθος που ερωτευόταν, με το ίδιο πάθος που ετοίμαζε practices ασκήσεις για τους μαθητές της, ξεκίνησε να φτιάχνει τις αγαπημένες της συλλογές, που πήραν το όνομα της αγαπημένης της μπύρας. Και φορτώνοντας το ψυγείο με λεμόνια και κορόνες, ετοίμαζε και μας μοίραζε τις κορόνες special, μετουσιώνοντάς τις σε ανάσες αγάπης και δεσμούς φιλίας. Κάθε φορά που επέστρεφε, κάθε φορά που κάτι σημαντικό άλλαζε στη ζωή της, σε κάθε επέτειο ή έτσι χωρίς λόγο, όταν απλώς τις έδεναν τα τραγούδια που είχε στο μυαλό της, έστηνε μια κορόνα, να τη μοιράζεται μαζί μας, και στο τέλος όλοι εμείς τριγύρω της είχαμε στα χέρια μας μια κορόνα, και μαζί ένα κομμάτι δικό της, κορόνες χριστουγεννιάτικες, της πρωτοχρονιάς, της αρχής ή του τέλους του καλοκαιριού, της επιστροφής από τις διακοπές, της ανάμνησης από ένα ταξίδι, Weird Corona, Pink Corona, Last year's Corona, Sid's Corona, Sudden Corona, Last Corona, Coronita-μάντεψε πώς έλεγαν την κορόνα στη Βαρκελώνη, Mojito-Corona.

Στα παλιά χρόνια που δεν είχαμε έγχρωμους πρίντερς το εξώφυλλο απαιτούσε μια ολόκληρη και χρονοβόρικη διαδικασία, κολάζ, έγχρωμη φωτοτυπία υψηλής ποιότητας, κοπτοραπτική, με τον καιρό η κορόνα έβγαινε ευκολότερα, κι η ένταση δινόταν στις εφαρμογές artwork, στην επιλογή γραμματοσειράς και στο δέσιμο των τραγουδιών, που είχαν ήδη επιλεγεί και ανάδευαν το μυαλό της. If it's in you got to come out; σημασία είχαν πάντα τα τραγούδια και οι στίχοι, που μας σημάδευαν ανεξίτηλα, όταν αφηνόμαστε στη μαγεία τους και, with a little help from our friend, μας συνέπαιρναν.

Κάπου την έχασα, η female corona, έμεινε μόνο στο εξώφυλλο, την τελευταία φορά που την είδα κάτι συνέβη στο ρικόρντερ του υπολογιστή της, κάτι κάναμε λάθος στην αντιγραφή και μου έμεινε μόνο το εξώφυλλο, για χρόνια το κρατάω έχοντας κατά νου, να κατεβάσω τα τραγούδια του και να ολοκληρώσω το CD, αλλά απέχω πολύ από τη δεξιοσύνη του κοριτσιού αυτού, και τώρα πια το κορίτσι αυτό απέχει πολύ από μένα.

ΥΓ. ποτέ δεν τον έβαλε στις κορόνες, ο Peter ήταν αποκλειστικά δικός της

Διάνα στη Νιότη (ή αντιστρόφως)

Αυτή είναι μια ανάρτηση πέρα από τα θέματα και την τραγωδία της επικαιρότητας. Μια ανάρτηση-φυγή. Για να δικαιολογηθώ θα έλεγα πως αν δεν φύγεις, έστω και λίγο, λιώνεις. Αν δεν φύγεις, δεν ξανάρχεσαι. Σταματώ όμως τις απολογίες. Πέρα από τα παραπάνω, αυτή είναι μια ανάρτηση που θέλω να μοιραστώ.

Ανακάλυψα λοιπόν, πως διαθέτω μια υπερδύναμη.

Μπορώ να ξεχωρίζω ανθρώπους αλλά και χώρους με ψυχή. 

Θα μου πεις τώρα, πως σιγά, κι εσύ ξέρεις να το κάνεις αυτό. 

Θα σου απαντήσω πως μίλησα για υπερδύναμη, όχι για αποκλειστικότητα. 

Μπράβο σου λοιπόν κι εσένα αν κάνεις τη διάκριση, γιατί έτσι προστατεύεις τη δική σου ψυχή.

Όμως σ αυτό το ποστ δεν θα επικεντρωθώ στην ψυχή των ανθρώπων αλλά των χώρων. Ενός χώρου συγκεκριμένα. Του κινηματογράφου ΔΙΑΝΑ στο Μαρούσι.

Θα μπορούσες να περιγράψεις την αίθουσα λέγοντας πως πρόκειται για ένα παλιομοδίτικο συνοικιακό  σινεμά, με τεράστια οθόνη, βαριές κουρτίνες και απέραντη αίθουσα. Και κάπως έτσι θα έχεις αποδώσει το περίβλημα.