Φόβος και βλακεία αντάμα

Ο φόβος είναι άμυνα του οργανισμού.
Ο φόβος μας φυλάει.
Κυρίως όταν είμαστε μόνοι.
(σπάνια δεν είμαστε.)

Όλα αυτά τα λέω γιατί είμαι πνεύμα αντιλογίας. Κι αυτή τη στιγμή αντιλέγω στον εαυτό μου που έχει θυμώσει με τόσο φόβο ολόγυρα. Που φοβάται επίσης.
(Ο φόβος είναι μεταδοτικός.)

Εδώ και αρκετά  χρόνια συνεργάζομαι με μια ομάδα ανθρώπων, προερχόμενων από Ευρωπαϊκές κυρίως χώρες.
Μετά από τόσο καιρό, τόσες συναντήσεις, μετά από επαγγελματικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις, νοιάζομαι γι αυτούς.
Η κοινή μας δουλειά ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, μας πέτυχε στη στιγμή της αποτίμησης και των συμπερασμάτων του κοινού μας έργου. Ενός έργου που πολύ το γουστάρουμε όλοι μας.

Η επόμενη συνάντηση είχε προγραμματισθεί, μήνες τώρα,  να γίνει στο Παρίσι.
Μεθαύριο.
Όλοι είχαμε κανονίσει εισιτήρια, ξενοδοχεία, διαδρομές.  Μόλις έμαθα για την επίθεση, σκέφτηκα δυο πράγματα:
1) Πως δεν θα πρέπει να αναβάλουμε ότι έχουμε κανονίσει κι ας ταλαιπωρηθούμε λόγω των ελέγχων.
2) Ωστόσο, αν εγώ ήμουν η διοργανώτρια, θα το ανέβαλα για να μην υποχρεώσω τους συνεργάτες μου να πιεστούν.

Ο Γάλλος διοργανωτής, αν και φανερά συγκλονισμένος, μας έστειλε σήμερα το πρωί ένα mail, προτείνοντας να μην μετατρέψουμε το ραντεβού μας σε τηλεδιάσκεψη.
Η επαγγελματική αιτιολόγηση στηρίζεται στην κοινή διαπίστωση πως μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα επιτυγχάνεται στις δια ζώσης συναντήσεις. Όλοι καταλαβαίνουμε, πως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος της εισήγησής του. Είναι σαφές πως οι Γάλλοι αποφάσισαν να μην αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Και καλά κάνουν.

Ρώτησε παρόλα αυτά την άποψή μας, αφήνοντας να επιλέξουμε μεταξύ υπολογιστή και φυσικής παρουσίας. Διαβεβαιώνοντας πως κάθε απόφαση θα γίνει σεβαστή.
Οι απαντήσεις που έλαβε έχουν πολύ ενδιαφέρον

Εγώ κι ο Γερμανός στείλαμε –ταυτόχρονα και πριν τους άλλους- από ένα μάλλον ψυχρό (σε σχέση με όσα ακολούθησαν) μήνυμα, λέγοντας πως δεν σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα σχέδια μας εκτός κι αν η πλειοψηφία αποφασίσει αντίθετα.  

Ένας Γάλλος αραβικής καταγωγής που δουλεύει σε άλλη πόλη, δήλωσε πως παρά το ισχυρό σοκ, θα παραστεί.

Η Ισραηλινή συνεργάτιδα έστειλε τις θερμότερες από όλους μας ευχές συμπαράστασης.
Επειδή την ξέρω χρόνια, έχω παρατηρήσει το φόβο ακόμα και στη διάρκεια χαλαρών περιπάτων αλλά και την ανακούφιση όταν βρίσκεται μακριά από το αστυνομοκρατούμενο περιβάλλον της χώρας της. Δεν αμφιβάλλω πως όλο το Σαββατοκύριακο σκεφτόταν τον Παριζιάνο φίλο μας.
Δεν θα ‘ρθει.

Η πάντα ζεστή και εκδηλωτική Βραζιλιάνα που δουλεύει στη Γερμανία, αφού εξέφρασε τη θλίψη της, είπε πως έφυγε από το Ρίο για να μην ξαναζήσει τον εφιάλτη του τρόμου. Αν και η λογική, της λέει πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί αυτή τη βδομάδα, το να βρεθεί στο Παρίσι, είναι πάνω από τις δυνάμεις της.

Η Γαλλίδα από την Τουλούζη επιβεβαίωσε πιο τυπικά από όλους, τη συμμετοχή της.

Ο Ιταλός δεν έχει απαντήσει ως τώρα.

Μπορούν να βγουν εύκολα και προφανή συμπεράσματα. Παραείναι εύκολα για να τα καταγράψω. Μια χαρά όμως μπορούν να βγουν και λάθος συμπεράσματα, οπότε ας αποκλείσω μερικά.

Δεν λέω –σε καμιά περίπτωση- πως κάνουμε κάτι γενναίο. Γενναίο θα ήταν να πηγαίναμε στο Παρίσι ξέροντας πως επίκειται νέα τυφλή επίθεση. Επίσης, θα ήταν χαζό.
Γενναίοι θα ήμασταν αν απαντούσαμε θετικά στα παραπάνω μηνύματα έχοντας ανατραφεί στον τρόμο και όχι στη σχετική μας ασφάλεια που θεωρούμε δεδομένη. Γενναίοι θα ήμαστε αν η συνάντηση ήταν να γίνει στη Βηρυτό και δεν την αλλάζαμε μετά την εκεί δολοφονική επίθεση με την οποία ασχοληθήκαμε ως επί το πλείστον, μετά το Παρίσι (αν και προηγήθηκε) και για να αποδείξουμε ότι και τους Λιβανέζους ανθρώπους τους θεωρούμε. Όχι τόσο σημαντικούς για να ασχοληθούμε μαζί τους βέβαια. Δεν βάψαμε δα τα προφίλ μας με κέδρους. Εξάλλου κανένας Μαρκ δεν μας πρότεινε κάτι τέτοιο. Άσε που ποιος θέλει να γίνει Λιβανέζος κι ας είναι ο Λίβανος πιο κοντά στην Αθήνα κι ας μοιάζουν οι άνθρωποι αυτοί με μας τους Έλληνες περισσότερο από τους Γάλλους.
Φαντάζομαι πως κι οι Γάλλοι δύσκολα θα ξεχώριζαν έναν Άραβα από έναν τυπικό Έλληνα.

Γενναία θα ήταν και ένα σωρό άλλα πράγματα.  Μερικά θα ήταν και πιο ανθρώπινα, όπως , ας πούμε το να πάμε στη Λέσβο να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες.

Τι κάνουμε λοιπόν; Το ελάχιστο. Αρνούμαστε να παραχωρήσουμε μια κατάκτηση κι ας μην έχει κάποιο σπουδαίο αποτέλεσμα αυτή μας η απόφαση. Είναι σαν να λέμε πως θα πάμε σε μια διαδήλωση που τίποτα δεν θα αλλάξει πέρα από το ότι θα δείξουμε σε αυτούς που αποφασίζουν να ρίξουν τα δακρυγόνα πως δεν αποδεχόμαστε να παραχωρήσουμε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας επειδή μας απειλούν με καταστολή. Παράλληλα, παίρνουμε την απόφαση να σταθούμε απέναντι στο φόβο μας. Σε έναν μικρό φόβο. Έναν φόβο που τον μετρήσαμε και είπαμε πως μας παίρνει να τον αντικρύσουμε.

Κι ίσως το φόβο να μπορούμε -ως ένα βαθμό- να τον παλέψουμε. Η βλακεία όμως μοιάζει απάλευτη. Γι αυτό και έχει γιγαντωθεί. Ένα παράδειγμα απύθμενης βλακείας είναι κι η ISIS. Γεννημένη κι αναθρεμμένη από τη χρόνια ηλιθιότητα της εξωτερικής πολιτικής της τάχα μου εξυπνότερης Δύσης.
Η ηλιθιότητα αυτή συνεχίζεται ακάθεκτη. Γιατί οι ανόητοι αρνούνται να διδαχθούν από τα λάθη του παρελθόντος. Αρνούνται να κοιτάξουν πίσω. Αν διδάσκονταν, θα γινόντουσαν σοφότεροι, Δεν αποδέχοναι πως αν προσπαθήσεις να ανατρέψεις μια στρεβλή κατάσταση χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα για κάτι καλύτερο, τότε το κενό θα καταληφθεί από μία τρισχειρότερη πραγματικότητα. Ακόμα πιο βλακώδη από την προηγούμενη.

Τώρα αν πίσω από όλους αυτούς τους πολέμους, όλους αυτούς τους τερατωδώς στρεβλούς χειρισμούς, υπάρχει όντως κάποιο σχέδιο, που δεν είναι άλλο από περισσότερα φράγκα, περισσότερη επιρροή στα γρήγορα για πολύ λίγους, ομολογώ πως είμαι πολύ ανόητη για να το δω.
Πολύ τυφλή και πολύ φοβισμένη.