orange is the new black

Στις χώρες με το μουντό χειμώνα, τα έντονα χρώματα χτυπούν στο μάτι, ελκύουν και προκαλούν, καλούν τους ανθρώπους τους να τα προσέξουν και πειθήνια να τα ακολουθήσουν. Το πορτοκαλί, ένα βήμα πριν το ολέθριο κόκκινο, μόλις τριάντα νανόμετρα κοντύτερα, ξεχωρίζει με την ευγένεια και τη φωτεινότητά του. Φως της ασφάλειας, ακάθαρτο – προϊόν μίξης, συντηρητικότερο, συμφιλιωτικότερο, συμβιβασμένο.

Επιλεγμένο ώστε να μην προσπερνιέται, φαντάζει ακόμη πιο δυνατό κι έντονο όταν ο τρόμος ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του, στις χώρες με το μουντό χειμώνα. Προσοχή κόκκινο! Προσοχή μίσος! Προσοχή φανατισμός! Αντί του προσοχή έρωτας! Κι έτσι οι ανθρώποι βαδίζουν προσεκτικότερα, η γη ντύνεται επωφελέστερα, το πορτοκαλί τους αρπάζει απ' το μούρη όταν η ζωή τους καίει το λαιμό.

Στις χώρες με το μουντό χειμώνα όταν φτάσει ο πόλεμος, οι πόλεις τρομοκρατούνται, οι πολίτες περισπώνται, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, ζουν στο μικρόκοσμό τους, χωρίς πια να ονειρεύονται, τώρα η πρώτη έγνοια η επιβίωση κι αυτοί τρέμουν λίγο, και σαν πέσει το σκοτάδι προσπαθούν να κρατηθούν χωρίς να γείρουν στο σύντροφό τους, για να μην τον παρασύρουν, να μην τον ξυπνήσουν, μην και του μεταδώσουν το τρέμουλο της ψυχής τους.

Τα σπίτια όταν δεν βομβαρδίζονται οχυρώνονται, κι αυτοί όταν βρίσκουν βενζίνη για το μηχανοκίνητο κατεβάζουν γρήγορα τις ασφάλειες - ο μεταλλικός ήχος τους για δευτερόλεπτα τους καθησυχάζει, οι καρδιές, όπως όλοι οι μυς τους, σφίγγονται, τα λόγια ούτε μασιούνται ούτε καταπίνονται - είναι ξερά και ξύλινα, τα παιχνίδια σταματάνε, οι εραστές αποτραβιούνται στο σκοτάδι, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν τη σκιά τους από τους μισογκρεμισμένους τοίχους, εκεί που άλλοι αποζητάνε τη χαμένη τους σκιά, τα ζώα μυρίζουν το μπαρούτι στο χώμα, και το πλήθος σκύβει στη γη, για να τη κουλαντρίσει, να συντάξουν ένα καινούργιο συμβόλαιο ζωής, να ξορκίσουν το θάνατό τους, μηρυκάζοντας το μέλημα του τι θα μείνει πίσω, κάτι να τους θυμίζει, κι όσο και να προσποιούνται πως η ζωή συνεχίζεται, η ζωή βαλαντώνει κι αυτοί συνεχίζουν να ζουν μέσα στης γης το παραμύθι εξωθώντας τη μνήμη των καιρών· το μόνο που τους κρατά είναι η λύσσα τους να κρατηθούν, κόντρα στη λύσσα των άλλων να επιβληθούν.

Τότε η ζωή τους παίρνει άλλο χρώμα· ενώ τα γεγονότα τρέχουν, στα σπίτια σφαλίζουν τα παντζούρια, ασφαλίζουν τις πόρτες, κλειδώνουν τις πύλες, υψώνουν τις μάντρες, ακόμη και το φως γίνεται επικίνδυνο, μένει απ’έξω, μέσα μόνο σιωπή, σφίγγουν τις γροθιές, σταυρώνουν τα χέρια, σκύβουν το κεφάλι. Κι όταν η καθημερινότητά τους γίνεται η επιβίωση, τα χρώματα δεν παίζουν πια κανένα ρόλο, ακόμη και το κόκκινο συνηθίζεται.

Μα πρόκειται για ψευτοδίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία, αφού ούτε η ελευθερία ούτε η ασφάλεια χαρίζονται αναίμακτα ή κερδίζονται άκοπα. Με το ζόρι βγαίνουμε από την ασφάλεια της μήτρας, με το ζόρι διανύουμε τη ζωή κυνηγώντας την αγάπη μαζί με την ασφάλεια, το χρήμα χωρίς το ρίσκο, το σπίτι με τις κλειδαριές και το φράχτη, όλα δανεικά και υπό προϋποθέσεις, τα δικαιώματα καίγονται μαζί με τις υποχρεώσεις και το πορτοκαλί γίνεται το νέο μαύρο.