Διά-χυσις

Ο ήλιος είναι χίλιες ακτίνες στην κοιλιά σου

Όλα τ'άλλα είναι τίποτα

P.Picasso

Ήταν ένα καλοκαίρι παράξενο. Για αυτούς που ίσως να υπήρξαν. Για όλους μας.

Οι μακρινοί ορίζοντες που έσβησαν στην πύρινη αχλή. Οι συννεφιές που δεν ευδοκίμησαν. Οι χυμοί που στέγνωσαν όταν φύσηξε ο λίβας. Τα βότσαλα που ξεθώριασαν χωρίς το χρειαζούμενο αλάτι. Τα αλογάκια της Παναγίας σκαρφαλωμένα το ένα πάνω στο άλλο να στήνουν πύργους αθανασίας. Η στριγγιά φωνή μιας κουρούνας. Οι νωτισμένες από ιδρώτα πευκοβελόνες, στρώματα εφήμερα. Τα λάγνα μάτια των εφήβων που σε διέτρεξαν και σε προσπέρασαν. Το μελαψό δέρμα των νεαρών κρεολών. Τα σαρκοβόρα χείλη ατίθασων θηλυκών. Τα λυγισμένα γόνατα που σκόρπισαν στο πρώτο φως της μέρας. Οι φλόγες που δεν άναψαν. Οι κραυγές που δεν εισακούστηκαν. Τα βαγόνια που δεν έφτασαν. Χρονοκαθυστέρηση. Μη μετρήσιμη για τα ανθρώπινα βαλάντια.

Οι σκέψεις στο σώμα. Οι ρώγες που ανατρίχιασαν. Το τρέμουλο κάτω από τη γλώσσα. Το τάγγισμα στο στόμα όταν πρωτόδε το λακκάκι στην κοιλιά της. Κατέφθασε ντυμένη όπως πάντα στα κόκκινα μέσα στο μαβί σκοτάδι. Μ' ένα καϊσί στο χέρι. Η ηλιαχτίδα που πέρασε απ'την τρύπα που έσκαβε το σαράκι έναν ολόκληρο χειμώνα. Τα χέρια που σε λεηλάτησαν χωρίς να σε αγγίξουν πήραν τη σκυτάλη από αυτά που σε αγγίζουν χωρίς να σε ξεδιψούν. Οι αποθυμιές πάνω στην καυτή άσφαλτο, εκεί δα πριν το χωματόδρομο, όταν κοντοστάθηκε. Ξεσκισμένες σκέψεις που θάφτηκαν στο ξεραμένο χώμα. Χέρια πλεγμένα σε ικεσία. Μη φύγεις. Ας φύγουμε. Σκυμμένος πάνω από το στήθος της έμοιαζε με ήρωα χωρίς ανασαιμιά. Μια χάρτινη φιγούρα που ο λαϊκός ζωγράφος είχε παρατήσει στην άκρη μέχρι την ξαναβρεί το χινόπωρο. Τότε θα κατέβαινε στην πόλη για να αγοράσει καινούργια χρώματα. Έπρεπε να κάνει λίγη υπομονή ακόμη. Η ανυπομονησία του έρωτα είχε για άλλη μια φορά ηττηθεί, κατά κράτος. Αν μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμη. Το μπόλι της αμαρτίας που δεν βάσταξε. Βαρέθηκε να περιμένει τον πόθο, κι εξατμίστηκε.

Ένα καλοκαίρι όπως συνήθως. Από πάντα.

*Copyright © 2014 Musée Rodin EXPOSITION MAPPLETHORPE RODIN DU 8 AVRIL AU 21 SEPTEMBRE 2014

Tης Αγίας Σαχλαμάρας

Βγαίνοντας απ' τη γαλάζια σπηλιά. Φωτογραφία του Λεωνίδα

Αυτό ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο νεκρούς. Από την από κει, από την από δω μεριά, από παντού. Λες κι έχει σημασία η πλευρά. Λες κι έχουν όχθη οι νεκροί. Αφού αυτοί δεν χρειάζονται ταυτότητες, δεν θα ‘πρεπε κι εμείς να τις αναζητάμε. Δεν θα έπρεπε να το σκεφτούμε για το αν θα στενοχωρηθούμε ή θ’ αδιαφορήσουμε. Κάποιοι το καταφέρνουν. Εγώ δεν μπορώ. Αυτό κάνει η χρόνια ασκούμενη βία όταν σέρνεται χωρίς να την πατάς. Σε γαριάζει στη λάσπη του μίσους κι άντε μετά να την ξεπλύνεις απ’τους πόρους. Κάθε μέρα, νέοι στόχοι μίσους. Σήμερα μισούμε τους κόκκινους, αύριο τους ροζ. Αντιδρούμε σαν ρομπότ. Αντιμισώντας. Κάτι είναι τελείως λάθος. Μισώντας κι αντιμισώντας κολυμπάμε στον ίδιο βούρκο με ότι απεχθανόμαστε. Θα ‘ πρεπε να βρούμε δρόμους να μας ενώνουν. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. Απλώς, δεν θα μας το πουν απ’ τα κανάλια.

Κάθε φορά που χάνομαι - Καρτ Ποστάλ στους φίλους

Eπιστρέφοντας βρήκα πολλές κάρτες να περιμένουν να διαβαστούν στο ψηφιακό κουτί της αλληλογραφίας, κάρτες που δεν ήταν ακριβώς δικές μου, αλλά που οι φίλοι μου μοιράστηκαν και μαζί μου. Μα τον τουτάτη, δεν περίμενα μέσα στο κατακαλόκαιρο να συναντήσω τόσες και τόσες εσωτερικές αναμοχλεύσεις και φιλοσοφημένες ενδοσκοπήσεις μαζεμένες.

Φυσικά το καλοκαίρι μου διόλου δεν έμοιαζε με το 'καλοκαίρι πρίμα-βίστα' που περιγράφει η passionflower. Αυτή τη φορά θέλησα να χαθώ, σπαταλώντας το χρόνο, με το 'μυαλό άδειο από σχέδια', που λέει κι η lemon, μπας και να βρω τον εαυτό μου όπως διδάσκουν άνθρωποι πιο σοφοί από εμένα, απέτυχα όμως, όπως συνήθως συμβαίνει όταν ασχολείσαι με παραπάνω από ένα πράγματα ταυτόχρονα. 

Δεν είχα να αποφασίσω ποιο δρόμο να τραβήξω και να χαθώ, αυτόν του ολόγιομου φεγγαριού, αυτόν που απαλύνει τις ανθρώπινες ατέλειες, που αποζητά ο βιβλιοθηκάριος και φωτογραφίζει ο τσαλαπετεινός, ή αυτόν του λαμπρού ήλιου, που τσουρουφλάει θύμησες και αποθυμιές. Δεν είχα να λογοδοτήσω ή να απολογηθώ και σε κανέναν, όπως ενδόμυχα αποστρέφοταν όταν έγραφε ο silent. Δεν είχα κάποιον να συμπονέσω, όπως η ποδηλάτισσα, ούτε αναζήτησα κανέναν στο τέλος της διαδρομής, όπως η μπανάνα. 

Η ευτυχία και πώς να την αποφύγετε (καρτ-ποστάλ στην KidsCloud)

Happiness in colors, Piet Pedersen

Ξαδεφούλα μου, αγαπημένη,

Την έλαβα την κάρτα,

Σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ. Πριν ακόμα δω τη δική σου, είχα ξεκινήσει, μία να σου στείλω. Μα δεν μ’ άρεσε. Μάντεψε όμως, τι θέμα είχε! Ναι, για την ευτυχία έλεγα κι εγώ. Μετά, διαπίστωσα πως εσύ τα έλεγες πολύ καλύτερα, ξαναδιάβασα όσα έγραφα κι αποφάσισα πως ήταν βλακείες. Λες και είμαι ειδήμων του θέματος. Αν και μια μορφή ειδικότητας την έχω. Είναι όμως τόσο συνηθισμένη. Όπως ο περισσότερος κόσμος, ξέρω πώς να την αποφεύγω. Είπα λοιπόν, να καταγράψω τους 10 τρόπους με τους οποίους μπορείς να κρυφτείς απ’ την ευτυχία:

1. Να την αναβάλεις. Όπως λες και συ, περιμένοντας το Σαββατοκύριακο, την άδεια, να μεγαλώσουν τα παιδιά, να πάνε καλά στις εξετάσεις, να τελειώσεις με το φαΐ, να είναι καθαρό το σπίτι, να σχολάσεις πρώτα απ’ τη δουλειά, να χαζέψεις στον υπολογιστή, να σε αναγνωρίσει άλλη μια φορά η μητέρα σου, να κοιμηθείς πρώτα λίγο παραπάνω, να συναντήσεις τους φίλους που λείπουν. Ατέλειωτη η λίστα της ευτυχίας ως συνάρτησης του χρόνου. Ξέρεις, αυτού του τύπου που τρώει τα παιδιά του. Εμάς δηλαδή.
2. Να τη θεωρείς κάτι τόσο μεγαλόπρεπο που δεν το φτάνεις. Να προσπαθείς συνεχώς να είσαι έτοιμη γι αυτήν. Τόσο σκληρά ώστε να είσαι πάντα ανάξια.
3. Να πρέπει να είναι όλος ο κόσμος γύρω σου ευτυχισμένος, γιατί δεν είναι σωστό να ευτυχείς όταν γύρω σου υπάρχει τόση δυστυχία.
4. Να έχεις την υγεία σου κι εσύ κι όσοι αγαπάς. Ακόμα κι αυτοί που δεν τους ξέρεις τόσο καλά. Και πώς μπορείς να είσαι σίγουρη πως όλα έχουν ελεγχθεί σωστά και στο βάθος που πρέπει;
5. Να κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου, να τους αγαπάς όλους, να μην ανιχνεύεις ούτε σκιά μίσους, αντιπάθειας.
6. Να περιμένεις εκείνο το ταξίδι, στον υπέροχο τόπο, που όμως –τι κρίμα- δεν ήταν όπως τον έδειχναν οι φωτογραφίες.
7. Να περιμένεις το μεγάλο έρωτα.
8. Να περιμένεις το τέλειο παιδί.
9. Να είσαι ευτυχισμένη και να φοβάσαι, να τρέμεις. Πόσο θα κρατήσει; πότε θα σβήσει;
10. Να είσαι πάλι ευτυχισμένη, αλλά τι εφιάλτης! Να μην σου βρίσκεται ένα μολύβι, ένα λάπτοπ, σύνδεση στο ίντερνετ, κάτι βρε παιδί μου, να την εξυμνήσεις, να την καταγράψεις, να τη χαράξεις στον κορμό ενός δέντρου, να υπάρξουν στοιχεία και μάρτυρες να βεβαιώσουν την παρουσία της.

(Εντάξει, ο κατάλογος είναι ατελείωτος και ο καθένας μπορεί να προσθέσει τη δική του διαφυγή, αλλά ας μείνουμε στο 10, όπως ο Μωυσής που κάπου έπρεπε να τελειώσει με τα Ου.)

Το περίεργο είναι που υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί, άρρωστοι, αγράμματοι, με εχθρούς, με αγαπημένους που έχασαν, με πατρίδες που αποχαιρέτησαν, φυλακισμένοι, βασανισμένοι, εξαπατημένοι, ταλαίπωροι, αποτυχημένοι. Κι έχουν αυτοί οι ανάξιοι, κάτι στιγμές που μοιάζουνε θεοί. Πάνε και καταρρίπτουν όλα τα προαπαιτούμενα λες και είναι γελοία. :)

Λες και το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε ζωντανοί. Λες και είναι η ευτυχία, η δίδυμη αδερφή της ζωής.

Σε φιλώ πολύ ξαδεφούλα και περιμένω να συναντηθούμε.
θα είναι μια στιγμή ευτυχίας. ;)

Ξημέρωμα

Η πρώτη μου ερώτηση μόλις έφτανα στο νησί ήταν: “πού είναι το καλύτερο σημείο να δούμε το ηλιοβασίλεμα;”. Η μέγιστη έγνοια των καλοκαιρινών διακοπών. Έπρεπε να εντοπίσω το μέρος στο χάρτη, να εξασφαλίσω ότι την ώρα εκείνη θα είμαστε έξω, στην παραλία ή στον κατάλληλο λόφο. Ανέβλυζε σαν μια εσωτερική ανάγκη να αποτυπώσω χρώματα κι αποχρώσεις, να αποθανατίσω τη στιγμή της τελικής πτώσης του ηλιάτορα, να εντρυφήσω στην καθημερινή μικρή συντριβή του. Τα ηλιοβασιλέματα είναι τόσο δραματικά που διψασμένα τα αποζητάς όταν είσαι νέος. Με τα χρόνια εξασθένισε η ανάγκη αυτή, ίσως γιατί ολόκληρη η ζωή είχε πια γίνει δραματική.

Τώρα πλέον, στις καλοκαιρινές διακοπές, φροντίζω να ξυπνήσω πολύ πρωί, να ρουφήξω τη μέρα, πριν αυτή γεμίσει με το βουητό και τη σκόνη του κόσμου. Πριν ακόμη η ζέστη με τυλίξει στο ηδονικό της ραχάτι. Κάθομαι κι αφουγκράζομαι. Σηκώνω το βλέμμα προς το αρχέγονο φως. Μυρίζω τη πρωινή δροσιά που μπαίνει από τις χαραμάδες και τυλίγει το σώμα. Μετράω το χρόνο με ήχους και χρώματα.

Λίγο πριν το ξημέρωμα τα ζωντανά βρίσκονται σε αναστάτωση. Τα πρόβατα στη στάνη στριμώχνουν το ένα το άλλο. Οι σαύρες αφήνουν τις φωλιές τους και ξεκινάνε το κυνήγι. Τα κοκόρια δίνουν το σύνθημα βγάζοντας την πιο σπαραχτική κραυγή τους. Τότε τα τζιτζίκια πιάνουν το πιο δυνατό τους τραγούδι σαν τους κατάδικους που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει η επαύριο. Σε κρεσέντο μέχρι εξάντλησης. Η πρώτη μεγάλη παύση δίνει τη σκυτάλη στο σόλο των οργάνων μιας ιδιόμορφης πρωινής ορχήστρας. Πολύχρωμες κίσσες αναπηδούν στα δέντρα κρώζοντας αλλόφρονα. Οι σταχτιές δεκαοχτούρες γρυλίζουν κουρνιάζοντας. Τα ταπεινά σπουργιτάκια ξεμυτάνε τιτιβίζοντας από τα κεραμίδια και κατακλύζουν κλαδιά και σύρματα· κι οι σπίνοι συρρέουν στα έρημα αλώνια. Ανυπόμονοι οι γλάροι περιμένοντας την πρωινή ψαριά πετάνε σκούζοντας προς τη στεριά, αλάνθαστο σημάδι πως ο καιρός θα αλλάξει ή η ζέστη θα χειροτερέψει. Κάποια χελιδόνια που ξώμειναν τιτιβίζουν βουτώντας στις ανεπαίσθητες υδάτινες γουρνίτσες του χωματόδρομου, εκεί όπου την προηγούμενη το βράδυ κατάβρεξαν οι συστηματικοί νοικοκύρηδες, για να κρυφτούν αμέσως μετά κάτω απ' τα ξύλινα μπαλκόνια, μην τυχόν και τα προλάβει η λάβρα της ημέρας. Ένα απείθαρχο τζιτζίκι αποτολμά ένα τερέτισμα την ώρα των πουλιών, αλλά μετά από λίγο, απογοητευμένο από την έλλειψη επαναστατικότητας των υπολοίπων, σωπαίνει.

Κι άξαφνα σαν να'χουν όλα συντονίσει τα ρολόγια τους, λίγο πριν σκάσει η πρώτη ηλιαχτίδα, σταματάνε. Μια απρόσμενη, εκκωφαντική ησυχία αγκαλιάζει τα πάντα. Τότε, και μόνο τότε, ακούς τις ανθρώπινες ανάσες από τα ανοιχτά παράθυρα.

Κι όταν ο ήλιος φτάσει στις προκαθορισμένες μοίρες πάνω στον ορίζοντα, όταν σκάει ολόφρεσκος και ζωηρός, σαν παιδάκι που καλοκοιμήθηκε στην αγκαλιά της μάνας του, όταν σιγά-σιγά αρχίζει να λούζει τα σπίτια με τη λαμπεράδα του, τότε και μόνο τότε, ένα-ένα, δέκα-δέκα, εκατοντάδες, η μεγάλη συμφωνική των τζιτζικιών αναλαμβάνει πάλι δράση.

Κλείνω το παράθυρο και συνεχίζω τον ύπνο· έχω να στείλω την καρτ-ποστάλ αύριο...