Χειμώνας παντού

Ξεκινάς τη μέρα τακτοποιώντας, ρούχα σε κρεμάστρες, παπούτσια από κουτιά, άπλυτα στη φόρα, καθαρά στο ντουλάπι, κατεβάζεις μάλλινα, στιβάζεις καλοκαιρινά, διαλέγεις αυτά που δεν σου χωράνε, κι εσύ να μη χωράς πουθενά-πουθενά, βαδίζεις ασταμάτητα πάνω-κάτω και μετά πέρα-δώθε, συνεχίζοντας να τακτοποιείς πράγματα, μπας και καταφέρεις να ταχτοποιήσεις και τις σκέψεις σου, μπα τίποτε, συνεχίζεις κουνώντας το κεφάλι, μήπως και ηρεμήσει, μπας και καταλάβεις τι γίνεται εκεί έξω. Φωνές, πολλές φωνές, που δεν λένε τίποτα, που επαλλάσσονται άσκοπα, που επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια τόσο συχνά που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, και εκεί που νομίζεις ότι έχασες μια-δυο μέρες, βυθίζεσαι σε ένα πελώριο deja-vu...Χρησιμοποιείς το «πια», το «διόλου», το «λιγότερο», το «τώρα πλέον» με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα...Ξεχνάς τις λέξεις που είπες, τα ονόματα, τα πρόσωπα, αναζητάς το νήμα από τα νοήματα, ενώ στις φράσεις προστίθενται άλλες φράσεις, άλλες λέξεις και σε σφυροκοπούν και σε αναστατώνουν. Και στο τέλος, οι φωνές σε κρεσέντο γίνονται ουρλιαχτά, για να κατατροπώσουν άλλα ουρλιαχτά, σαν σκυλιά που αλυχτάνε, εν τέλει ορυγμαδός και κούραση, απέραντη κούραση, στάσου να κάνω μια παύση να τηλεφωνήσω στον ατζέντη μου, γιατί χωρίς νταβάδες δεν πρόκειται να προχωρήσει το πράμα, έχει ανάγκη τη φωνή και τη διαταγή για να επαναληφθεί.

H μάνα είναι τρελή

Να είσαι γονιός είναι ευλογία. Ακόμα και σε συνθήκες πολέμου ή κρίσης. Ιδιαίτερα μέσα σ’ αυτές μάλιστα λόγω της αντίθεσης με την περιρρέουσα κατάθλιψη, διατηρείς το προνόμιο να παρακολουθείς έναν άνθρωπο ν’ αναπτύσσεται, να ωριμάζει κάθε μέρα σωματικά και πνευματικά, να ξεπερνάει τον χθεσινό του εαυτό και να σ’ εκπλήσσει με τη μοναδικότητά του, όπως εύστοχα σχολίασε η φίλη μου το ξωτικό .

Ανέκαθεν πίστευα πως φυσιολογικός άνθρωπος δεν υπάρχει. Όλοι διαθέτουμε ένα κοινωνικό προσωπείο κι έναν εαυτό που όσο σοφότεροι γινόμαστε, τόσο πιο συγκλονιστικός γίνεται και τόσο περισσότερο αποκλίνει από το περιεχόμενο των εισαγωγικών κουδουνιών που κρέμονται εκατέρωθεν του νορμάλ.

Αυτές τις ευτυχείς αποκλίσεις άλλοτε τις προστατεύουμε μ’ επιτυχία κι άλλοτε γίνονται φανερές, εισπράττοντας την στάμπα της ιατρικής διάγνωσης. Το  Άσπεργκερ είναι μια τέτοια περίπτωση.

Η φίλη μου η Ε. μητέρα ενός γλυκύτατου κοριτσιού με Άσπεργκερ, ζήτησε τη βοήθεια της διαδικτυακής γειτονιάς, στην αλληλεγγύη της οποίας πιστεύω ακράδαντα.

Σας παραθέτω το mail  που μου έστειλε:

«μαθαίνω ότι είσαι καλά από τα ποστάκια σου που παρακολουθώ με ενδιαφέρον.
Είμαστε καλά και η Ζ. μου προοδεύει συνεχώς. Στα αρχαία μας έχει αφήσει άφωνους κι εμάς και τους δασκάλους.
Και τώρα τα δυσάρεστα...
Η βία σε όλο της το μεγαλείο   ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ στο σχολείο.
Η μάχη μου γι αυτό το θέμα είναι τεράστια… ευαισθητοποίηση - ενημέρωση - κινητοποίηση φορέων - συνήγορος του παιδιού... αποτέλεσμα...η μάνα είναι τρελή.
Ασφαλώς και είμαι τρελή από αγωνία, τρελή από κούραση, τρελή απ' τα τρελά που συμβαίνουν.
Ακόμα και η θεραπεύτρια της Ζ. μου είπε: «Πρέπει να σταματήσετε αυτό τον αγώνα και να το ΣΥΝΗΘΙΣΕΤΕ…»

Λες να είμαι τρελή; 

Παρακαλώ θερμά όλες τις μαμάδες να στέλνουν κάθε μέρα το ίδιο mail στην Άννα Διαμαντοπούλου (minister@minedu.gov.gr) που θα λέει:
«Παρακαλούμε ξεκινήστε προγράμματα αντιμετώπισης  σχολικής βίας σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία.»

Τα προγράμματα είναι έτοιμα από το δίκτυο αντιμετώπισης βίας  »*

Ανεξάρτητα με το αν πιστεύετε ή όχι στην ύπαρξη ψηγμάτων ευαισθησίας σε οποιοδήποτε πρόσωπο της κυβέρνησης, η συνολική κοινωνική πίεση έχει τη δική της ξεχωριστή βαρύτητα. Επιπλέον, είναι μια κίνηση δώρο για κάθε παιδί που μπορεί ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο –αφορμές υπάρχουν πάντα και ξεφυτρώνουν συνεχώς, ιδίως σε συνθήκες γενικής τρομοκρατίας- να πέσει θύμα κοινωνικού αποκλεισμού.

* Το Δίκτυο κατά της Βίας στο Σχολείο ιδρύθηκε με τη συμμετοχή δημοσίων και μη κυβερνητικών φορέων με σκοπό -μεταξύ άλλων- την δημιουργία πλαισίου επιστημονικού και κοινωνικού διαλόγου, σχετικά με τα αίτια και τις μεθόδους παρέμβασης για την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας στο σχολείο.

O καινούριος

Ώστε τον βρήκαν το νέο πρωθυπουργό. Κατόπιν πολυήμερων ναζιών, κατέληξαν στην αρχική επιταγή των Βρυξελλών.

Ο νέος πρωθυπουργός είναι ο ευνοούμενος των τραπεζών και των πιστωτών. Διορίστηκε από μια παρακμιακή παρέα με τρέχουσα εκλογική βαρύτητα ασήμαντης αξίας.

Βέβαια, πληροί τις προδιαγραφές του όρου τεχνοκράτης, που τόσο ανασαμάται από τα ΜΜΕ.

Όπως οι περισσότεροι από μας τους κοινούς θνητούς, έριξα  μια ματιά στο βιογραφικό του. Κανονικά, τα βιογραφικά των πρωθυπουργών δεν τ’ αναζητάς στη βικιπέδεια, τα γνωρίζεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Τα πληροφορείσαι στη διάρκεια της  πολιτικής τους πορείας και κατά την έκθεσή τους στους εκλογικούς αγώνες. Αλλά αυτά είναι πολυτέλειες μιας άλλης εποχής.

Λέω να ονειρευτώ.

Λέω να ονειρευτώ.

Μια χώρα που δεν βάζει την αξιοπρέπειά της πάνω από ένα κομμάτι μετάλλου χρησιμοποιούμενου ως μέσο συναλλαγής.

Ανθρώπους να βαδίζουν στο δρόμο με πλάτες ίσιες και βλέμμα καθαρό.

Μυαλά που δημιουργούν και δεν μηχανορραφούν ούτε ξοδεύονται να εφευρίσκουν νέους τρόπους ξεγλιστρήματος κι εξαιρέσεων.  

Πολίτες που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας και δεν εκχωρούν σε διεθνώς αναγνωρισμένους απατεώνες το δικαίωμα της εκπροσώπησης.

Δασκάλους ν’ απολαμβάνουν τη δουλειά τους και μαθητές να τους αγαπούν.

Γιατρούς να κόβονται για τους ασθενείς τους σαν να ‘ταν δικοί τους άνθρωποι.

Παιδιά, που δεν λυπάμαι, όταν σκέφτομαι το μέλλον τους.

Έναν τόπο όπου η φτώχεια δεν σε καταδικάζει σε θάνατο κι εξευτελισμό  κι η ευμάρεια δεν  γίνεται αιτία φθόνου και αμφισβήτησης.

Φίλους που αφήνονται σ’ ατέρμονες συζητήσεις και δεν αγωνιούν ν’ αποφύγουν ακάνθινα θέματα.

Κατοίκους να σέβονται και ν’ αγαπούν τη χώρα τους και ποτέ μα ποτέ δεν επισείουν τη λέξη πατρίδα ως απειλή σοβαρών αποφάσεων.

Επιλογές που σπρώχνονται από πάθη κι επιθυμίες κι όχι φτωχές ανάγκες.

Ταξίδια που τα λαχταράς και δεν σε στέλνουν σ’ ανεπιθύμητους τόπους όπου κι εσύ οχληρός είσαι.

Να είναι η νομιμότητα αυτονόητη κι όχι πρόκληση για παρακάμψεις.

Διλήμματα με δυνατότητα πολλαπλών απαντήσεων.

Τα όνειρα είναι δωρεάν. Επίσης, είναι το πρώτο βήμα της δημιουργίας.

Απώλειες

Επί ένα χρόνο εκτίω τη χρηματική ποινή μου, σιγά-σιγά ξεκίνησε να φυλλοροεί και η ψυχική μου αντοχή, και γίνομαι ένα με όλους που, περισσότερο φτωχοί, περισσότερο φοβισμένοι, σκυφτοί, σκυμμένοι, στα τέσσερα, προχωράμε στα άδυτα μιας ζωής που δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει. Να διαρρήξουμε τους κανόνες, τις φυλακές, να ξεσκεπάσουμε την ειρωνεία και την αλητεία, την προδοσία δεν την αντέχει κανείς, αλλά ποιος αναλογίζεται αυτά που καθημερινά προδίδουμε;

Μια μικρή οικιακή καταστροφή, όπως αυτές που συμβαίνουν στα σπίτια δεκαετιών, που σε επηρεάζει περισσότερο από τις άλλες φορές, γιατί όλα είναι σόλοικα πια, όλα σου μοιάζουν λιγότερα από ότι στο παρελθόν, στο κοντινό παρελθόν, και ανοίγεις το παράθυρο στην πραγματικότητα και αυτή σε κοιτάζει με απορία, το κλείνεις πίσω σου και επιστρέφεις άδοξα στο φυλάκιό σου, αναζητώντας όσα μάταια καταστράφηκαν. Ερανίσματα που δεν αρχειοθετήθηκαν, ευχές που δεν στάλθηκαν, ρούχα που δεν αγοράστηκαν, λίστες που δεν τελείωσαν, παλίμψηστα της καθημερινότητας. Για μας τους απλούς θνητούς η κόλαση βρίσκεται στα μικροπράγματα.

Και οι ήχοι να φτάνουν απέξω σε παρτίδες, σε κβάντα σιωπής και ορυμαγδού, κι εσύ να μοχθείς να βρεις ποιος είχε δίκιο και ποιος είχε άδικο, να διαλέξεις όμορφες εικόνες για να σε συνοδέψουν λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος και να απομειώσεις τις εκκρεμότητες που σε θα κοιτάξουν από το ταβάνι μόλις ανοίξεις τα μάτια.