Introductory

Στην εποχή της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού, τι μπορεί να σημαίνει ένα νέο blog; Κάτι στο οποίο μπορείς να λες ανοησίες με τη σέσουλα. Η αίσθηση μιας μικρής γιορτής, κάτι το ανούσιο, επιπόλαιο, το αναίτιο, το ευχάριστο, το ηδονικό…Μια παύση μέσα στο θόρυβο ή μια φωνή που θέλει να ενωθεί με τις άλλες;

Γράφουν και όλο γράφουν τις ανυπόφορα/Σοφές τους κουταμάρες/
Σαν να αλήθευε το: primum scribere/Deinde philosophari

Υπάρχουν θέματα λυμένα ή πρέπει να τα επαναπροσδιορίσω; Έχουν δοκιμαστεί διεξοδικά; Έχουν κριθεί ανάλογα; Για να πιάσω το νήμα από τη μέση, θα χρειαστεί να πάω μπρος-πίσω, με νέα ματιά και καθαρή συνείδηση ή με λοξή ματιά και σωστή κατεύθυνση.

Instant traffic. Distribute Your Blog to Twitter Fast. Easy. Free. Schedule Posts.

Ο χρόνος και ο χώρος είναι οι πλέον κατάλληλοι; Και πρόσφοροι; Ναι, να ορίσουμε το χωροχρόνο μας, μέσα από την έκφραση, τη σύνθεση, την ελευθερία. Έλα που όμως, αν ο χωροχρόνος μας σαν μια σταγόνα νερού σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους, το εκτόπισμα του νερού λιγοστεύει. Σε αντάλλαγμα αυξάνονται οι χρωματιστές μπουρμπουλήθρες.

Να έχει στόχο και σκοπό; Να έχει target; Αποκλίνουσα ή συγκλίνουσα άποψη; Κριτική ή παράπονο; Άμεση, ταχύτατη, εύληπτη τροφή, ή τροφή για σκέψεις και ιδέες; Τα περισσότερα είναι συναρπαστικά, με μία αμεσότητα που δεν την έχει η έντεχνη και έντυπη γραφή. Άλλα είναι κοινότοπα ή κουραστικά – μαθαίνεις να τα αποφεύγεις. Καμιά φορά μπλέκεσαι και στα comments.

Να μιλήσω για συναισθήματα ή να κάνω σκέψεις; Να γράψω γι’ αυτά που θέλω εγώ ή γι’ αυτά που θα ήθελαν οι άλλοι; Να ξεφύγω από τα τετριμμένα ή να δω τα τετριμμένα με άλλο μάτι; Να ανακαλύψω καινούργιες αλήθειες; Οι παλιές αλήθειες είναι ήδη υπερβολικά πολλές. Να αφορούν εμένα ή τους περισσότερους; Να μην αφορούν κανέναν; Να μια πρόκληση…

Είναι μόδα ή σημείο των καιρών; Η μόδα είναι εξολοκλήρου με τη μεριά της βίας, βία της συμβατικότητας, της ένταξης σε μοντέλα, βία της κοινωνικής συναίνεσης και της περιφρόνησης που υποκρύπτει.

Γιατί να γράψω; Γιατί γράφουμε; Για να αντισταθούμε στο μηδενισμό του θανάτου, από αγάπη στο λόγο, για να δώσουμε μια μορφή αντίστασης στις λέξεις…επειδή φοβόμαστε το θάνατο ή επειδή φοβόμαστε να ζήσουμε; Οι λέξεις ή ο γράφων έχουν τη δύναμη; Πάντα υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα. Δυνατά, ειλικρινή, με νέα γλώσσα, χιούμορ τρελό, απόλυτο συντονισμό με τον βόμβο της στιγμής.

Να το κάνω για να νιώσω καλύτερα ή για να νιώσουν οι άλλοι περισσότερα-και εμμέσως κι εγώ να εισπράξω το feedback; Το γράψιμο αποδίδει. Θα μου κάνει καλό, όπως η ψυχανάλυση ή θα την αντικαταστήσει; Θα βοηθήσει την προσωπικότητά μου ή θα την απομειώσει; Είναι ένα παιχνίδι που μόλις μεγαλώσω θα το απομυθοποιήσω ή θα το φυλάξω στο μπαούλο που θα με συνοδεύει στο μεγάλο ταξίδι μου στον κόσμο; Το γράψιμο είναι ένα σοβαρό παιχνίδι που μοιάζει με εκείνο των παιδιών και όπως το παιδικό παιχνίδι απαιτεί αφοσίωση. Στη ζωή του χαμηλού ρίσκου και πάθους, της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της ημιδιαφάνειας έχουμε περάσει σε σχέσεις μη αφοσίωσης. Πάραυτα τα μπλογκόσπιτα πολλαπλασιάζονται και θα καταλήξουν να είναι περισσότερα από τους μπλογκοαναγνώστες…Γιατί από όποια πλευρά και να τα κοιτάξεις έχουν ενδιαφέρον, και παρόλο που η (δυτικού τύπου) ζωή έχει καταντήσει αποσπασματική και προσχηματική, είναι δεδομένο ότι μονάχα η αδιαφορία μπορεί να σκοτώσει.

Και να τώρα, βρίσκομαι σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο ή σε εξωτερίκευση της εσωτερικότητάς μου; Θέλω ή πρέπει; Να ξεφύγω ή να μπλέξω; -Μην σε νοιάζει αν θα χαθείς… Γιατί χάθηκαν οι «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω»;

Κι όμως, για όλα αυτά υπάρχει η βεβαιότητα: no game, no pain (or vice versa)?

Απαντήσεις στα ερωτήματά μου έδωσαν οι Λ. Βιτγκενστάιν, Φ.Νίτσε, Π.Αδαμοπούλου, Ν.Δήμου, Ζ. Περέκ, Ε.Αρανίτσης Στ. Τσαγκαρουσιάνος, Κ.Παπαγιώργης, Α.Ταμπούκι. Τους ευχαριστώ.