Ενδιαφέρουσες κυρίες

Είναι κάτι μέρες, κάτι βδομάδες ολόκληρες που συναντώ στο δρόμο, στους σταθμούς του μετρό, στα μαγαζιά, κοπέλες με φουσκωμένη κοιλιά. Σύντομη επιδημία εγκυμοσύνης. Διαδίδεται και περνάει σαν συνάχι.

Μετά τίποτα. Το ξεχνάω. Πάει, πέρασε κι αυτό.

Μόλις διαπίστωσα πως ξέσπασε πάλι μια τέτοια επιδημία. Δεν αναρωτιέμαι για το συγχρονισμό. Αυτό είναι ένα μυστήριο που αδυνατώ να εξηγήσω. Με προβληματίζει όμως η συγκυρία. Μα γιατί τώρα; Μήπως είναι όλες δημόσιοι υπάλληλοι ή ακόμα χειρότερα, εργαζόμενες σε ΔΕΚΟ; Δεν δείχνουν όμως απεχθείς, ούτε τεμπέλες. Είναι γαλήνιες. Στον κόσμο τους. Λάμπουν. Ερωτευμένες θα τις έλεγα. Μπορεί και με το σύντροφό τους, αλλά μάλλον, άλλον σκέφτονται.

Για ποιο λόγο μπορεί να διαλέξεις αυτή την τόσο…ενδιαφέρουσα εποχή για να γεννήσεις ένα παιδί;

Είναι σίγουρο πως η καθεμιά τους έχει διαφορετικό λόγο, μα στοιχηματίζω όλες θα με κοιτούσαν με παρόμοια έκπληξη αν τελικά τολμούσα να ρωτήσω.

Γιατί τώρα;

Τι προσδοκάτε για το ανυποψίαστο πλάσμα που κυοφορείτε;

Με τι κουράγιο θα το μεγαλώσετε;

Και πείτε πως τα καταφέρατε, μετά, σε τι κόσμο θα το εκθέσετε;

Αναπόφευκτα, σκέφτομαι τι απαντήσεις θα έδινα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους ή για να είμαι πιο ειλικρινής, τι απαντήσεις θα έδινα όταν ήμουν στη θέση τους κι ας έμοιαζε το τότε, διαφορετική εποχή μια και δεν είχε απεκδυθεί ακόμα την κάλπικη χαλεπότητά της. Τότε, οι ορμόνες έκαναν πάρτι στο αίμα μου και πίστευα πως ήμουν ανίκητη λες κι είχα βουτήξει στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ. Τόσο ισχυρή ήταν η επίδραση της κεφάτης Β χοριακής (τι ταιριαστό όνομα για την ορμόνη της εγκυμοσύνης!) που ακόμα τη θυμάμαι.

Το σημερινό κομμάτι του μυαλού μου ανησυχεί, βλέπει αδιέξοδα, κουτουλάει σε τοίχους, γκρινιάζει, κριτικάρει, παραλύει, κοιτάει καχύποπτα και ρωτάει.

Το παλιό κομμάτι είναι εντελώς χαζοχαρούμενο γι αυτό κι επιβιώνει ακόμα. Ονειρεύεται, διασκεδάζει κι είναι πρόθυμο να απαντήσει ότι του κατέβει.

Αν αυτοί οι αταίριαστοι συγκάτοικοι συνομιλούσαν, κάτι τέτοια θα έλεγαν:

-          Γιατί αποφάσισες να μείνεις έγκυος τώρα;

-          Γιατί τώρα είμαι έτοιμη. Γιατί τα ορόσημα της εποχής, καθόλου δεν συμβαδίζουν με τα μηνύματα της ασήμαντης ύπαρξής μου. Γιατί απ’ τη στιγμή που μου συνέβη, αισθάνομαι πολύτιμη, σημαντική. Γιατί ανακάλυψα πως κάποια παλιά αντιπαθητικά κλισέ, μπορεί να μην είναι παρά κοινότοπες αλήθειες. Αλήθειες όμως. Γιατί κουβαλάω κάτι που έχει δύναμη κι αξία μεγαλύτερη απ’ όλα τα παλιόχαρτα των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Είναι μια σταλιά αλλά μεγαλύτερο απ’ όλα τα σχέδια των σωτήρων της ζωής μας, ιερότερο απ’ όλες τις άδειες δοξολογίες σε εκκλησίες ξεχειλισμένες από πανικόβλητα γραΐδια με όψη αρπακτικού

-          Μα τι ονειρεύεσαι να γίνει το παιδί που κυοφορείς.

-          Τα συνηθισμένα. Ευτυχισμένο, δίκαιο και παθιασμένο.

-          Καλά, μην παίρνεις φόρα, γιατί τώρα πρέπει να μου πεις πώς περιμένεις να το μεγαλώσεις, με μισθό κουτσουρεμένο κι εφαρμοστή-ατομική σύμβαση για να μην σου πω το πιο ζόρικο: χωρίς καθόλου μισθό. Πότε θα βρεις χρόνο να του σταθείς όταν θα ξυπνάς νύχτα- αν έχεις προλάβει ν’ αποκοιμηθείς ανάμεσα σε δύο βραδινά ταΐσματα- και θα γυρνάς σπίτι πάλι μέσα στη σκοτεινιά, φορτωμένη τύψεις για τη δουλειά που άφησες μισή στο γραφείο και καταπλακωμένη απ’ το επιτιμητικό βλέμμα του προϊστάμενου που σ’ έχει κατατάξει στην συνομοταξία των ημιαπασχολούμενων, αναξιόπιστων, καμένων χαρτιών; Γιατί ότι και να έχεις κάνει μέχρι τώρα, δεν μετράει. Τώρα βαραίνεις τον προϋπολογισμό της εταιρείας, χωρίς ν’ ανταποδίδεις στο πολλαπλάσιο. 

-          Θα απαντήσω μ’ ένα καταιγισμό από κοινοτοπίες. Θα το μεγαλώσω κοιτάζοντας τα μάτια του. Λαχταρώντας το γέλιο του. Με την ανυπομονησία να ξαναδώ τα λακκάκια στα φουσκωτά του χέρια. Μυρίζοντας το κεφάλι και κλέβοντας τις ανάσες του. Όπως οι τίγρεις μεγαλώνουν τα μικρά τους κι οι μαϊμούδες  εμπιστεύονται τα δικά τους σε συγγενείς και φιλενάδες. 

Αν μου αντιτείνεις ότι αυτά δεν είναι λογικά, θα σε ρωτήσω πού μας οδήγησαν οι λογικές της μόδας, των αγορών και του ανταγωνισμού. Αν δεν μου βρεις μια καινούρια λογική, σου λέω πως δεν έχω σε καμιά εκτίμηση τον παλιό θεό σου.

Κι όσο για το χρόνο, θα σου πω πως είναι μια πλαστή επινόηση. Μ’ ένα μωρό στο σπίτι, ο χρόνος γίνεται θάλασσα. Λειώνει σαν τα ρολόγια του Νταλί. Οι δείκτες καμπυλώνουν κι οι μονάδες μέτρησης αντικαθίστανται από πεινασμένα κλάματα, ρουφήγματα θηλασμού, χορτασμένα ρεψίματα, φορτωμένες πάνες, γελάκια που μπαίνουν στις στροφές με χίλια.

-          Μα δεν το λυπάσαι; Δεν σκέφτεσαι πως θα το σπρώξεις σε μια κιμαδομηχανή. Δεν σκέφτεσαι πως θ’ ανταλλάξει το πάθος, την ενέργεια και τα όνειρά του με 500-600 ανταγωνιστικά ευρώ;

-          Άσε με να ελπίζω πως κάτι θα κάνω μ’ αυτό. Θα κλείσω την τηλεόραση, θα διαβάσω και θα ξαναδιαβάσω, θα συζητήσω, θ’ ακούσω, θα φανταστώ, θα δωρίσω τον καναπέ σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης, θα φωνάξω, θα περπατήσω σε χημικές λεωφόρους. Θα αντιδράσω γι αυτό το ένα πλάσμα με το οποίο θα είμαι εσαεί ερωτευμένη κι ας ξέρω πως δεν μου ανήκει πως θα μ’ εγκαταλείψει ακόμα κι αν μείνει κοντά μου ως τα τριάντα του και βάλε.

Υπόσχομαι να θυμάμαι πως αν βγει στο δρόμο αγριεμένο, θα έχει δίκιο και θα πρέπει να παραδεχτώ την αποτυχία μου κι όχι να του κουνήσω αγκυλωμένα δάχτυλα.

-          Ναι, αλλά ξέρεις, δεν με έπεισες. Πολύ ουτοπικά ακούγονται όλα αυτά.

-          Ναι, είναι ουτοπικό να κάνεις παιδί. Αλλά πώς αλλιώς να χειριστείς ένα όνειρο ζωντανό κι απαιτητικό; Ουτοπικό δεν είναι να γεννιούνται παιδιά στην πεινασμένη και διψασμένη υποσαχάρια Αφρική; Τι σκέφτονται εκεί κάτω; Δεν θα έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να λογικευτούν και να πάψουν να αναπαράγονται, να σκύψουν το κεφάλι, να βυθιστούν στην κατάθλιψη και τον αφανισμό αφού καταδικάστηκαν απ’ τους ισχυρούς του G8, 10, 20; Κοίτα, κανείς δεν τα έβγαλε πέρα με τις ορμόνες, τη φύση και τη τρέλα. Σταμάτα λοιπόν την γκρίνια και υποκλίσου σε όλες αυτές τις κυρίες με τις φουσκωμένες κοιλίτσες γιατί κι εσύ μέσα σε ένα τέτοιο ανεύθυνο σακούλι άρχισες να ζεις.