Μετά από μια μέρα στο Μουσείο

Όμορφη μεγάλη μέρα. Επίσκεψη στο μουσείο της Ακρόπολης και ταβερνάκι στο Θησείο με δύο αγαπημένες φίλες και τα τέσσερα παιδιά μας. Οι ηλικίες των νεαρών μελών από έξι μέχρι δεκατέσσερα. Επιστρέφουμε. Τα πιτσιρίκια καταχαρούμενα -λιγότερο απ’ τα εκθέματα και περισσότερο απ’ την παρέα. Τα τρία μεγαλύτερα στριμωγμένα στο απέναντι διπλό κάθισμα του μετρό και το πρωτάκι –το μικρότερο, δίπλα μου, ήδη γλαρωμένο. Οι ωραίες μέρες τελειώνουν με αποχαυνωτική κούραση. Αν στην παρέα συμμετέχουν παιδιά, ένα τουλάχιστον ξέσπασμα λυγμών είναι αναπόφευκτο. Απλώς δεν ξέρω ποιο απ’ τα τέσσερα θα κάνει την αρχή.

Δεν αργώ να μάθω.

Ο μικρός μου γιος σκοτεινιάζει και με ρωτά όλο αγωνία αν έχω φυλάξει εγώ την κάρτα που αγόρασε στο Μουσείο. Το ύφος προμηνύει συναγερμό. Ψάχνω στην τσάντα αν και είμαι σίγουρη πως δεν θα βρω τίποτα. Η φίλη μαμά τηλεφωνεί στο μαγαζί που τρώγαμε μπας και έχουν περιμαζέψει την πολυπόθητη καρτούλα, αλλά -τι κρίμα- έχουν πετάξει ότι απέμεινε στο τραπέζι μας. Δαγκωνόμαστε και κρατάμε την ανάσα μας, ενώ η έκρηξη δακρύων πνίγει τα λόγια του μπόμπιρα.

Μετέρχομαι όλων των γνωστών καλοπιασμάτων για να τον παρηγορήσω, αλλά μάταια. Επιπλέον, η κούραση μάχεται την όχι και τόσο διάσημη επινοητικότητά μου. Σαν μην έφταναν αυτά, το τρένο κάνει φοβερή φασαρία και μάλλον δεν ακούγομαι ως το απέναντι κάθισμα.

Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τα επιτιμητικά βλέμματα των συνεπιβατών. Ήδη γίνονται συζητήσεις για την τύχη της κάρτας αν δεν χανόταν και κατέληγε να βολοδέρνει ξεχασμένη στο σπίτι. Δείχνουν όλοι φανερά ενοχλημένοι από το κλάμα. Πάντα οι μεγάλοι βρίσκουν ασήμαντους τους λόγους που κάνουν τα παιδιά δυστυχισμένα. Λες κι ο πόνος του  παιδιού είναι λιγότερος από τον πόνο του ενήλικα. Πάντα οι μεγάλοι σκέφτονται πως αν το παιδί που κλαίει ήταν δικό τους, θα ήξεραν πώς να του φερθούν. Το γιατί αυτή η σοφία τους εγκαταλείπει στην πρώτη ευκαιρία πανηγυρικής  εφαρμογής, παραμένει μυστήριο.

Με τον ίδιο τρόπο ενοχλούμαστε από την αναξιοπρεπή εκδήλωση των ξένων συναισθημάτων, από τις παρατυπίες των άλλων, από τις εκκλήσεις βοήθειας, από τις διαμαρτυρίες όσων αισθάνονται αδικημένοι. Διεκδικούμε την αποκλειστικότητα στον πόνο. Οι άλλοι είναι κακομαθημένοι, να μην σου πω λαμόγια και στην ουσία ότι κι αν τους έτυχε, καλά να πάθουν και τους αξίζουν τα χειρότερα γιατί μας εμποδίζουν να επικεντρωθούμε στις δουλειές μας που είναι σημαντικότερες απ’ τις δικές τους.

Και τα παιδιά; Τι κάνουν αυτοί οι ανώριμοι άνθρωποι;

Η φασαρία του τρένου συνεχίζεται, αλλά αρκεί η εικόνα για να καταλάβω. Το μόνο που τ’ απασχολεί, είναι η παρηγοριά του φίλου τους. Για τα ξινισμένα μούτρα των συνεπιβατών μας, δεν δίνουν δεκάρα. Δεν ακούω τι λένε στο γιο μου, μα του μιλούν συνέχεια και τα τρία, ανεξαρτήτως ηλικίας και χωρίς προηγούμενη συνεννόηση. Τα πρόσωπά τους αφοσιωμένα στο τέταρτο δακρυσμένο μούτρο. Κουνάν τα χέρια τους με ένταση. Αν με το ίδιο πάθος μελετούσαν, τώρα θα ήταν υποψήφια για το επόμενο Νόμπελ Φυσικής (αλλά αυτή δεν είναι παρά μια τιποτένια μαμαδίστικη σκέψη).  Μ’ έχουν απορροφήσει. Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω. Ότι αξίζει να δω, είναι εδώ μπροστά και δίπλα.

Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αποτύχουν.

Και να που τα πρόσωπα χάνουν την αρχική τους σοβαρότητα κι αρχίζουν να χαμογελούν. Η δυστυχία διαλύθηκε λες και ποτέ δεν υπήρξε. Κάποιο αστείο είπαν, τόσο πετυχημένο που εμείς οι μεγάλοι θα το βρούμε παιδιάστικο.      

Δεν ξέρουμε τι να πούμε στα παιδιά. Μήπως τουλάχιστον θα έπρεπε πού και πού να σταματάμε να μιλάμε και να προσπαθούμε ν’ ακούσουμε ή έστω να παρακολουθήσουμε τι κάνουν εκείνα;