της πατρίδος μου η σημαία

Οι λέξεις έχουν δύναμη· ποτέ δεν θα απαλλαγούμε από τη λέξη ήρωας, με όλες τις ενστάσεις μας, ποτέ δεν θα πάψουμε να σφιγγόμαστε όταν καίγεται μια σημαία, ποτέ δεν θα σταματήσουμε να συγκλονιζόμαστε μπροστά στο ανθρώπινο δράμα.

Μα η ζωή θα προχωρά και τα παιδιά θα βροντοφωνάζουν ποιήματα σε παγωμένες μαθητικές τάξεις, θα χτυπάνε το πόδι μέσα σε κατάμεστες από ασθαίνοντες γονείς αίθουσες, περήφανα θα ανεβαίνουν κάθε χρονιά στο βάθρο της απαγγελίας μέχρι την αδιανόητη εκείνη στιγμή που, ηττημένα, θα πέσουν στο βάραθρο κάποιας διεστραμμένης κοινωνικής αποπομπής.

Η μοναδική φορά· μια παρέλαση που δεν έγινε όταν δεν επέτρεψαν στην εθνική αντίσταση να αποδώσει τιμές, οι πληγές ενός εμφυλίου που δεν έκλεισαν ή εσπευσμένα κουκουλώθηκαν για να συνεχιστεί η δράση των εξωθεσμικών, να στηριχτούν οι ακροδεξιοί μηχανισμοί, η παραοικονομία και η εκμετάλλευση των οικονομικά ανίσχυρων και πολιτικά προδομένων.

Και δεν είναι τόσο η ανάγκη να πάμε μπροστά, που μας σκαλώνει, όταν ήδη το βλέπουμε, το νοιώθουμε πως πηγαίνουμε πίσω.

Τα κρυφά σχολειά που δεν τα κατάφεραν να επιβιώσουν στη συλλογική μνήμη κι εύκολα δώσαν τη θέση τους σε φανερά σχολειά των νεοναζί. Αποκαμωμένος αναζητάς την είδηση σε μια τηλεόραση που δεν εξελίχτηκε, που τελμάτωσε, που υπηρέτησε περισσότερους από όσους όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες μαζί. Κι η παραδοσιακή μάχη των νεραντζιών ανάμεσα στους μαθητές των δημόσιων και ιδιωτικών σχολειών μετά την παρέλαση μετατράπηκε πλέον σε μιντιακό ξεκατίνιασμα.

Με περισσή εθνική περηφάνεια μένεις να κοιτάς την παρέλαση κάτω από τη βροχή και τότε αισθάνεσαι τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου, να αρχίζουν να σε σφίγγουν· δεν ξέρεις το γιατί. Εσύ δεν έχεις ακούσει τίποτε για στρατόπεδα συγκέντρωσης, για φυλακές ανηλίκων, για κολαστήρια, για τη μοναδική γυναικεία φυλακή τη χώρας που στοιβάζει αδιάκριτα έφηβες, μητέρες ανηλίκων, βαρυποινίτισες...

Εις μάτην θα αναζητάς εκείνο το γαλάζιο που αγκαλιάζει όλα αυτά...τη σημαία που δεν καίγεται, τη φλόγα που δεν σβήνει, τη συνείδηση που κάθε φορά αναγεννάται από τις στάχτες της, αλλά να, έχει φτάσει η ώρα που πρέπει να διαλέξεις πλευρά, που χρειάζεται να δώσεις για να πάρεις τα πάνω σου, που χρειάζεται να αντισταθείς για να αναθαρρύνεις, κι αρχίζεις να υποστηρίζεις τη διαφορετικότητα και την αποδοχή, να παθιάζεσαι με το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και την αξιοπρέπεια της κάθε προσωπικότητας, να ξορκίζεις τους εθνικισμούς που διαιωνίζουν τους κύκλους αίματος, να συνθλίβεις τους εθνικισμούς με τις αλυσίδες στο χέρι, έτοιμους να υπηρετήσουν τον πρώτο εξωνημένο πελάτη.