Χιόνι

Κι εκεί που παρατηρείς την ελπίδα να ξεθωριάζει κι είσαι έτοιμη να κάνεις σαχλά λογοπαίγνια με την τακτικίστικη επιλογή Παυλόπουλου, μαθαίνεις πως ένας άνθρωπος -από αυτούς της δικιάς σου καθημερινότητας- πέθανε χτες το βράδυ.

Κι όλα μοιάζουν ξαφνικά με χιόνι. Ομοιόμορφα, άσπρα, καλυμμένα. Σβησμένα κάτω απ’ το εκτυφλωτικό λευκό.

Ναι, την περιμέναμε. Ναι είχε χρόνια που το πάλευε. Μόλις πριν μερικές βδομάδες, την είδαμε που γελούσε τόσο απλόχερα –κι ας είχε χάσει 20 κιλά σε λίγους μήνες- που έλεγες, δεν μπορεί, θα τη σεβαστεί ο Χάρος αυτή τη δύναμη. Κι ας κρεμόταν στις άκρες εκείνης της χαράς μια καλά δουλεμένη συνθηκολόγηση.

Όχι, όμως. Επέμενες να παραβλέπεις τα σημάδια. Όταν πολεμούν οι άλλοι, θέλεις πάντα να βαστήξουν περισσότερο. Τους θέλεις δυνατούς κι αήττητους. Πρότυπα για να θαυμάζεις. Γίγαντες ασύγκριτους να δικαιολογούν τη δική σου παραίτηση. Αρνείσαι να τους αφήσεις να φύγουν. Όχι τους μεγάλους, τους σπάνιους με πείσμα και όραμα.

(Ούτε κι αυτούς που αγαπάς όμως, γιατί κι η αγάπη ψηλώνει τους ανθρώπους.)

Δεν θες η ερημιά να μεγαλώσει. Να γίνει μεταδοτικότερη.

Για μια φορά όμως, ας μην κοιτάξω μόνο το δικό μου κόσμο.

Ας σε αφήσω να πας στο καλό. Όπου κι αν είναι ή δεν είναι αυτό.