Δραπετεύουμε

Χθες το βράδυ, μπήκα στο τραίνο.

Στη Νέα Ιωνία μια παρέα γέμισε ασφυκτικά το βαγόνι. Εξηντάρηδες, φρεσκοσυνταξιούχοι με τις γυναίκες τους.

Οι παρέες του είδους, συνήθως αυξάνουν το ειδικό βάρος του αέρα.

Όμως όχι αυτοί. Όχι οι χθεσινοί μου συνταξιδιώτες.

Το ύφος τους ήταν τόσο σκανδαλιάρικο, τόσο ανάλαφρο και συνωμοτικό όσο και των εφήβων που το ‘σκασαν για την πρώτη τους κοπάνα.

Από σταθμό σε σταθμό, τα βαγόνια γέμιζαν κι άλλο. Νέοι με παράξενα σκουφιά, μαμάδες και μπαμπάδες με παιδάκια, άνθρωποι όλων των ηλικιών και των σχημάτων, μόνοι και σε παρέες. Kανείς δεν δυσφορούσε. Είχαμε όλοι συνειδητοποιήσει τον κοινό μας προορισμό. Χαμογελούσαμε αναγνωρίζοντας τη σπανιότητα της στιγμής, την πολυτιμότερη όλων των νομισμάτων του κόσμου.

Στο Σύνταγμα, ο κόσμος ήταν αμέτρητος χτες. Για να ανέβεις τις σκάλες του μετρό ως την πλατεία ήθελες πάνω από τέταρτο. Αλλά κανείς δεν βιαζόταν. Έτσι κι αλλιώς, όλοι είχαμε αργήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σημασία είχε πως επιτέλους, ήμασταν εκεί.

Έστησα αυτί στα πηγαδάκια, όπως συνήθως κάνω. Οι άνθρωποι δεν τα ‘χαν με τους Γερμανούς. Οι πολίτες της Γερμανίας είναι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, σαν εμάς. Αυτά λέγανε χθες οι διαδηλωτές. Και λέγανε ακόμα για τους Έλληνες που μας οδήγησαν εδώ. Γι αυτούς που δίδαξαν φόβο και παλιανθρωπιά, που ανέδειξαν την σκατοψυχιά σε εθνική αρετή και τη βαφτίσανε κοινή λογική. Μ' αυτούς τα είχαν. Και τα 'χαν πάρει χοντρά.

Η διαπραγμάτευση με την Ευρώπη κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κανείς δεν γνωρίζει με ποιον τρόπο εκτός κι αν ψεύδεται ή είναι ηλίθιος. (Δυσκολεύομαι να διαλέξω το χειρότερο.)

Η μεγαλύτερη μάχη όμως, θα ακολουθήσει εντός των τειχών της χώρας κι απ’ όσο κατάλαβα χθες - απ΄ όσα πήραν τ’ αυτιά μου- η επιταγή αυτή είναι περισσότερο επείγουσα, πιο επίμονη κι από τον ΕΝΦΙΑ κι από το Ευρώ κι απ’ την ξινίλα του Σόιμπλε.

Τι έγινε λοιπόν χτες;

Μα, κάτι πολύ απλό. Ξεφοβηθήκαμε. Εγκαταλείπουμε τον ιδρυματισμό της ΤΙΝΑ. 

Υπάρχει εναλλακτική. Ο άνθρωπος γεννιέται με το αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής και της ελεύθερης βούλησης. Τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο ψηφοφορίας. Δεν μπορεί για παράδειγμα, ένας λαός να ψηφίσει το θάνατο ενός άλλου. Γιατί μιλάμε ξεκάθαρα για μια απόφαση που ισοδυναμεί με γενοκτονία. Κι όλοι αυτοί οι τύποι που λένε πως θαυμάζουν τις θεωρίες του διαφωτισμού, καλό θα ήταν να στρωθούν και να τις διαβάσουν επιτέλους.

Ήταν μια παράξενη διαδήλωση χθες. Μια πορεία όχι κατά, αλλά υπέρ. Χωρίς μπλοκς και περιφρούρηση. Χωρίς παράλληλη πορεία του ΠΑΜΕ, χωρίς μπάτσους, ξύλο και χημικά, χωρίς προκάτ συνθήματα. Με νέες μουσικές και πλακάτ, με παλιούς αλλά και με άβγαλτους διαδηλωτές. Μια διαδήλωση ανακάλυψης του καινούριου ελεύθερου εαυτού μας. Μετρηθήκαμε, χαρήκαμε και ζεσταθήκαμε. Κι ας χιόνιζε.

Κι αν δεν πολυκαταλαβαίνεις τι λέω, αν βαριέσαι τη μελέτη, έλα την επόμενη φορά και νοιώσε.

Ο άνθρωπος που δεν φοβάται τίποτα,

δεν είναι λιγότερο δυνατός

από αυτόν που τον φοβούνται όλοι.

Schiller

Παρένθεση:

(Εντελώς τυχαία, σήμερα είναι η επέτειος της συμφωνίας της Βάρκιζας. Μιας συμφωνίας που ποτέ δεν διδασκόμαστε στα σχολεία. Αν το κάναμε, κανείς δεν θα τολμούσε να μιλήσει για την κατάρα της μεταπολίτευσης. Κανείς σώφρων δεν θα ταύτιζε την κακοδαιμονία της χώρας με το τέλος της δικτατορίας, λες και από το ’44 ως το ’74 η χώρα ήταν μια ευνομούμενη κοινωνία κι όχι μια δυστοπία όπου επικράτησαν δοσίλογοι και μαυραγορίτες με απόφαση των μεγάλων νικητών του πολέμου.)