Χθες το βράδυ, μπήκα στο τραίνο.
Στη Νέα Ιωνία μια παρέα γέμισε ασφυκτικά το βαγόνι.
Εξηντάρηδες, φρεσκοσυνταξιούχοι με τις γυναίκες τους.
Οι παρέες του είδους, συνήθως αυξάνουν το ειδικό βάρος του αέρα.
Όμως όχι αυτοί. Όχι οι χθεσινοί μου συνταξιδιώτες.
Το ύφος τους ήταν τόσο σκανδαλιάρικο, τόσο ανάλαφρο και συνωμοτικό όσο και των εφήβων που το ‘σκασαν για την πρώτη τους κοπάνα.
Από σταθμό σε σταθμό, τα βαγόνια γέμιζαν κι άλλο. Νέοι με παράξενα σκουφιά, μαμάδες και μπαμπάδες με παιδάκια, άνθρωποι όλων των ηλικιών και των σχημάτων, μόνοι και σε παρέες. Kανείς δεν δυσφορούσε. Είχαμε
όλοι συνειδητοποιήσει τον κοινό μας προορισμό. Χαμογελούσαμε αναγνωρίζοντας τη
σπανιότητα της στιγμής, την πολυτιμότερη όλων των νομισμάτων του κόσμου.
