Η κυρία με τις καμπύλες

Μια φορά κι έναν όχι τόσο παλιό καιρό ζούσε μια γυναίκα που της άρεσε να μιλά και να ονειρεύεται. Όταν δεν ονειρευόταν μιλούσε, κι όταν δεν μιλούσε ονειρευόταν. Συνήθως προσπαθούσε να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, αλλά τις περισσότερες φορές προσπαθούσε να χωρέσει την πραγματικότητα και τους ανθρώπους τριγύρω της στα όνειρά της. Κι αφού η πεζή πραγματικότητα σπάνια χωρούσε εκεί μέσα, της ψαλίδιζε λίγο τις άκρες και την στρίμωχνε όπως-όπως.
Τα όνειρά της ήταν πάντα στρογγυλά. Δεν είχαν αρχή και τέλος, μόνο κέντρο και ακτίνες γύρω-γύρω. (Κι έτσι όταν άρχισε τις ακτινοβολίες ένιωθε βολικά σαν το σπίτι της). Όταν ξεκίναγε να μιλά γι'αυτά, οι λέξεις ξαφνικά πολλαπλασιάζονταν, οι σκέψεις της έπαιρναν φωτιά και τα μυαλά των ακροατών της σιγοκόχλαζαν. Μα άμα οι λέξεις ξέφευγαν από τη καθεστηκύια ρίμα και δεν εύρισκαν δεχτικούς αποδέκτες γύριζαν πίσω φτιάχνοντας μικρές μπαλίτσες που απέλπιδες συσσωρεύονταν. Μετά, το δύσκολο γι'αυτήν ήταν να βάλει τις μπαλίτσες σε μια σειρά. Όταν της τοποθετούσε τη μία πάνω στην άλλη, αυτές που βρίσκονταν χαμηλά μην αντέχοντας το βάρος των παραπάνω, γλιστρούσαν κι έφευγαν. Καμιά φορά, μες στη βιασύνη της, έκανε λάθη κι οι μπαλίτσες που στέκονταν στα ψηλά έχαναν την ισορροπία τους κι εξαφανίζονταν κυλώντας μακρυά. Και τότε, εκεί που έμοιαζε να αιωρείται μαζί τους, σταματούσε να μιλάει, μα οι προτάσεις της αντί να μένουν μετέωρες και ατελείς, έφερναν μια γυροβολιά και ξανάπιαναν το κάθε ζήτημα από την αρχή, χωρίς απαραίτητα να έχουν φτάσει στο τέλος. Έτσι έφτιαχναν κι αυτές χορούς κυκλωτικούς, μη διαφεύγοντας από τη νομοτέλειά τους.

Εκτός από τις λέξεις και τις προτάσεις με ό,τι άλλο καταπιανόταν του έδινε μια στρογγυλεμένη φόρμα. Ακόμη κι όταν κάπνιζε ο καπνός αυθόρμητα έφτιαχνε ολοστρόγγυλες τολύπες.

Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις την άκρη μαζί της. Πολλοί προσπάθησαν να τη στριμώξουν σε γωνίες, αλλά είχε το χάρισμα κι αυτή η ίδια να μαζεύει σε μπαλίτσα σαν ονίσκος και να ξεγλιστρά από τις κακοτοπιές. Στην επόμενη στιγμή έπαιρνε ένα στρογγυλό μάθημα και το τοποθετούσε πίσω από την καρδιά της.

Σιγά-σιγά οι ιδέες της έπαιρναν σχήμα, αλλά το σχήμα τους πάντα ήταν σφαιρικό. Όνειρα, σκέψεις, ιδέες, υπακούοντας στην αρχή της επιφανειακής τάσης, έφτιαχναν μεγάλες φούσκες και απειλούσαν τους συνομιλητές της. Αυτοί, έντρομοι και υπερασπιζόμενοι ως καθωσπρέπει νοήμονες τον ιδιωτικό τους χώρο, απέφευγαν την επαφή μαζί της. Δεν γνώριζαν τότε ότι κατάπινε τις φούσκες της συνομιλίας τους και γέμιζε με φούσκες η κοιλιά της. Και μια μέρα, μπορεί και μετά από μήνες ή αφού πέρασαν χρόνια, όλες οι φούσκες που είχε μαζέψει μέσα της έσκασαν όλες μαζί.

*χαρακτικό του José Borges