Λίγο πριν τις εκλογές

«Μαμά, τι ήλιος είναι αυτός;»

18 χρόνια δεν τον είχε προσέξει. Έφτασαν 4 μήνες στην Ουαλία, για να εκπλαγεί απ’ το φως της Ελλάδας.

Τι σας λέω τώρα.

Εδώ γίνονται σημαντικές εκλογές, λέει, και σε μένα λείπει το αγόρι που ήδη «σταδιοδρομεί» ως μετανάστης.
Ούτε το χρέος, ούτε οι δόσεις, ούτε τα ευρώ και οι δραχμές. Άσχετες σκέψεις στροβιλίζονται στο κεφάλι μου. 

Αχ, να ‘παιρνα κιμά να του φτιάξω παστίτσιο / μανταρίνια που του αρέσουν / μήλα με μέλι και κανέλα / αυτή η μπλούζα πόσο θα του πήγαινε / ανοιχτή πληγή το άδειο του κρεβάτι / και κάτι ρούχα που ξέχασε τα Χριστούγεννα, πλύθηκαν, αρωματίστηκαν, σιδερώθηκαν –με χάδια στρώνουν καλύτερα- και πάει, κρύφτηκαν στην ντουλάπα.
Κρύβομαι κι εγώ και περιμένω.

Γιατί έτσι είναι η αγάπη. Εγωιστική, αυτιστική, μονόχνωτη, απάνθρωπη σχεδόν.

Ο πλανήτης να καίγεται, αυτός που λείπει, μεγαλώνει.Γίνεται γίγαντας. Τα σβήνει όλα.
Τη δική του φωνή λαχταράω ν’ ακούσω.
Το βλέμμα του γυρνάει τη γη.
Χωρίς αυτό, η καρδιά χτυπάει από ρουτίνα. Άψυχα κι αδιάφορα.
Κακομαγειρεμένο κάθε φαί κι οι άλλοι αγαπημένοι θαμποί.

Μην με ρωτάτε για εκλογές.

Θα μπορέσει να ζήσει ευτυχισμένο τ’ αγόρι εδώ;  Θα βρεθούν στην πατρίδα οι φίλοι και το κορίτσι που αγαπάει;  

Τ’ άλλα είναι θόρυβος.